Ἡ στάση στό βάσανο πού ἔχεις εἶναι κίνηση πρός τό θεῖον.

 

 Η  στάση  στο βάσανο που έχεις είναι κίνηση προς το θείον. 

Όταν δεν προσπαθείς να το ξεπεράσεις με την ανθρώπινη 

λογική  και μένεις εκεί, τότε κινείσαι προς το Φως.

Άγ. Γρηγόριος Νύσσης

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/2014/12/blog-post_997.html

Εἶναι κάτι τό ἄφθαστο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

 

Σκοπός του ενάρετου βίου είναι η εξομοίωση προς το Θεό. Όμως αυτό που είναι χωρίς πάθη και καθαρό, ξεφεύγει εξολοκλήρου την απομίμηση από τους ανθρώπους. Γιατί είναι εντελώς αδύνατο να εξομοιωθεί η εμπαθής ζωή προς τη φύση που δεν επιδέχεται πάθη.

Αν όμως μόνο ο Θεός είναι μακάριος, όπως λέει ο Απόστολος (Α’ Τιμ. 6,15), κι η συμμετοχή του ανθρώπου στη μακαριότητα γίνεται με την εξομοίωση προς τον Θεό, τότε η μίμηση είναι αδύνατη.

Συνεπώς η μακαριότητα είναι κάτι το άφθαστο για τον άνθρωπο. Κι όμως, υπάρχουν ορισμένες ιδιότητες του Θεού που μπορούν, όσοι θέλουν, να τις μιμηθούν. Ποιές είναι αυτές; Νομίζω ότι ο Κύριος ονομάζει πτωχεία του πνεύματος τη θεληματική ταπεινοφροσύνη.

Άγιος Γρηγόριος Νύσσης

http://inpantanassis.blogspot.gr/

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης: « Αὐτὸ εἶναι ὁ ἀνθρώπινος βίος. Ἄμμος ἡ φιλοδοξία, ἄμμος ἡ ἐξουσία, ἄμμος ὁ πλοῦτος, ἄμμος καθετὶ ποὺ ἀπολαμβάνουν σωματικὰ οἱ ἄνθρωποι μὲ κόπο»

 

«Ἐὰν κάποιος, κυριευθεῖ ἀπὸ τὴν πλεονεξία, καὶ σὰν ἄλλη θάλασσα, ἐπεκτείνει τὴν ὑπερβολικὴ ἐπιθυμία γιὰ τὰ κέρδη, ποὺ τρέχουν μέσα σὲ αὐτὴν ἀπὸ παντοῦ μὲ τρόπο ἄπληστο, αὐτός, βλέποντας πρὸς τὴν πραγματικὴ θάλασσα, ἂς θεραπεύσει τὸ πάθος του.

Γιατί, ὅπως ἐκείνη δὲν ξεπερνάει τὸ ὅριό της, μολονότι δέχεται ἀμέτρητες ποσότητες ὑδάτων, ποὺ εἰσρέουν σὲ αὐτήν, ἀλλὰ παραμένει στὸ ἴδιο σημεῖο, σὰν νὰ μὴν ἔχει προστεθεῖ σὲ αὐτὴν καμία νέα ποσότητα νεροῦ, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο καὶ ὁ ἄνθρωπος, ὅταν παραμένει στὰ ὅριά του, ἀπολαμβάνοντας τὰ ἀγαθά, τὰ ὁποία ἀποκτᾶ, δὲν μπορεῖ νὰ συναυξάνει μαζὶ μὲ τὸν πλοῦτο τῶν ἀγαθῶν καὶ τὴ λαιμαργία τῆς ἀπόλαυσης. 

Ἀλλά, ἐνῶ δὲν σταματᾶ ἡ εἰσροὴ τῶν ἀγαθῶν μέσα του, διατηρεῖ στὰ μέτρα τῆς τὴν ἐπιθυμία τῆς ἀπόλαυσης. Ἐφόσον, λοιπόν, δὲν μπορεῖ ἡ ἀπόλαυση νὰ ξεπεράσει τὰ φυσικά της ὅρια, γιὰ ποιὸ λόγο νὰ ἐπιδιώκουμε τὶς πλέον αὐξήσεις τῶν ἐσόδων, τὴ στιγμὴ ποῦ ποτὲ δὲν προσφέρουμε ἀπὸ τὸ πλεόνασμα, τὸ ὁποῖο προκύπτει ἀπὸ τὰ νεότερα κέρδη, προκειμένου νὰ ἐλεήσουμε τοὺς ἄλλους;

Ἐπειδὴ ὅμως, ὅπως ἑρμηνεύσαμε τὴν ἔννοια τῆς ματαιότητας, ματαιότητα εἶναι, ἢ λόγος ἀνόητος, ἢ πράγμα ἀνώφελο, νομίζω ὅτι καλὰ ἀρχίζει ὁ Ἐκκλησιαστῆς ἀπὸ αὐτὸ τὸ σημεῖο τὸ λόγο. Καὶ αὐτὸ γιὰ νὰ μὴν θεωρήσουμε ὡς ὑπαρκτὸ τίποτε ἀπὸ ὅσα γίνονται, οὔτε καὶ ἀπὸ ὅσα λέγονται, ἐφόσον ἀποβλέπει πρὸς αὐτὸν ἐδῶ τὸ σκοπό, δηλαδὴ στὴν παροῦσα ζωή. Γιατί κάθε ἀνθρώπινη προσπάθεια ποὺ καταβάλλεται γιὰ κάτι πέρα ἀπὸ τὴ ζωή, μοιάζει μὲ τὰ παιχνίδια ποὺ παίζουν στὴν ἄμμο τὰ νήπια. Γι’ αὐτὰ ἡ ἀπόλαυση τῶν ἔργων σταματᾶ μαζὶ μὲ τὴν προσπάθεια γιὰ τὰ ἔργα. Γιατί μόλις σταματήσουν νὰ χτίζουν, σωριάζεται καὶ ἡ ἄμμος γύρω της, χωρὶς νὰ ἀφήσει κανένα σημάδι τῶν κόπων, ποὺ κατέβαλαν τὰ παιδιά. 

Αὐτὸ εἶναι ὁ ἀνθρώπινος βίος. Ἄμμος ἡ φιλοδοξία, ἄμμος ἡ ἐξουσία, ἄμμος ὁ πλοῦτος, ἄμμος καθετὶ ποὺ ἀπολαμβάνουν σωματικὰ οἱ ἄνθρωποι μὲ κόπο. Μέσα σὲ αὐτὰ τὰ ἀνύπαρκτα ματαιοπονοῦν τώρα οἱ μικρόψυχοι καὶ ὑποβάλλονται σὲ πολλοὺς κόπους γιὰ τὸ κάθε ἕνα ἀπὸ αὐτά, και μόνο ὅταν ἐγκαταλείψουν τὸ χῶρο τῆς ἄμμου, ἐννοῶ τὴ σωματικὴ ζωή, τότε θὰ καταλάβουν καλὰ τὴν ματαιότητα τῆς ἐδῶ διαμονῆς. Γιατί ἡ ἀπόλαυση μένει πίσω μαζὶ μὲ τὴ ὑλικὴ ζωή, ἐνῶ δὲν παίρνουν μαζί τους τίποτε ἄλλο εκτός ἀπὸ τὴν συνείδηση μόνο». 

(Ἀπὸ τὸν πρῶτο λόγο τοῦ ἄγ. Γρηγορίου Νύσσης, «Εἰς τὸν Ἐκκλησιαστήν», Π. Μπρούσαλη).

Πηγή

 

https://paraklisi.blogspot.gr/2017/01/blog-post_247.html

«Τό πάθημα τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης»

Οι Άγιοι της Εκκλησίας μας δε διστάζουν μέσα στις ομιλίες τους να αναφέρουν και προσωπικά τους γεγονότα, αυτά που συνέβησαν στη ζωή τους.

 Σε μια ομιλία του ο Άγιος Γρηγόριος Νύσσης, για τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες, μάς διηγείται αυτό που έπαθε σε μικρή ηλικία την ημέρα μνήμης των Αγίων Μαρτύρων.

Το διηγείται ο ίδιος και ας το διαβάσουμε για να ωφεληθούμε:

“Αν πρέπει να προσθέσω και κάτι από όσα αποκλειστικά με αφορούν, θα σας πω. Όταν ήταν να τελέσω την πρώτη πανήγυρη για τα λείψανά τους και ν’ αποθέσομε τη λάρνακά τους στον άγιο σηκό, η μητέρα μου (γιατί αυτή ήταν που συγκέντρωνε και οργάνωνε την εορτή) με διέταξε να πάω για να λάβω μέρος στα δρώμενα, ενώ βρισκόμουν μακριά και ήμουν νέος ακόμα και ανήκα στους λαϊκούς.

Κι όπως κάνομε σε πράγματα πολύ βιαστικά, επειδή ήμουν απασχολημένος, δέχτηκα την πρόσκληση με κάποια δυσαρέσκεια.

Έψεξα τη μητέρα μου που δεν ανέβαλε για μια άλλη ευκαιρία την πανήγυρη, αλλά αποσπώντας με από πολλές φροντίδες με τραβούσε εκεί και μάλιστα μπροστά σε όλη τη συγκέντρωση.

Έφτασα στο χωριό. Γινόταν ολονύκτια ακολουθία μέσα σε κήπο, όπου ήταν και τα λείψανα των αγίων και τα τιμούσαν με ψαλμούς. Ενώ κοιμόμουν σ’ ένα δωμάτιο εκεί κοντά είδα ένα τέτοιο όνειρο.

Μου φάνηκε πως ήθελα να μπω στον κήπο όπου γινόταν η παννυχίδα. Όταν πλησίασα στην πόρτα, είδα να κάθονται στην είσοδο ένα πλήθος στρατιωτών.

Πετάχτηκαν επάνω όλοι μαζί και σηκώνοντας εναντίον μου ραβδιά και, απειλητικά ορμώντας, δε με άφηναν να μπω. Και θα με χτυπούσαν, αν δεν μεσολαβούσε κάποιος που μου φάνηκε πιο φιλάνθρωπος.

Μόλις ξύπνησα και αναλογίστηκα το λάθος μου σχετικά με την πρόσκληση, κατάλαβα τι σήμαινε η επίφοβη οπτασία των στρατιωτών.

Θρηνούσα κι έκλαιγα για την ανοησία μου. Έχυσα πικρά δάκρυα και επάνω στη θήκη των λειψάνων, για να είναι σ’ εμένα ευμενής ο Θεός και οι άγιοι μάρτυρες να μου χαρίσουν αμνηστία για το παράπτωμά μου.

Τα είπα αυτά για να πεισθούμε ότι οι μάρτυρες ζουν και είναι δορυφόροι του Θεού και συμπαρακαθήμενοι αυτοί που σήμερα ωφέλησαν και κόσμησαν την Εκκλησία.

Και είναι λαμπρότερη και μεγαλύτερη αυτή η τεσσαρακοστή που έχει τη μνήμη των σαράντα μαρτύρων και ο μήνας είναι ο πιο επιφανής από τους μήνες και ο σκληρός χειμώνας δε μου φαίνεται βαρύς ούτε αγανακτώ για την αγριότητα του καιρού αυτού.

Γιατί ο καιρός αυτός έγινε το όπλο του διώκτη και μου ολοκλήρωσε αυτήν εδώ την ιερή φάλαγγα. Και όπως η μητέρα των επτά Μακκαβαίων, επειδή αγαπούσε το Θεό περισσότερο κι όχι τη σάρκα, ούτε την ωμότητα του τυράννου της Συρίας Αντιόχου κατηγόρησε ούτε θύμωσε για τα βασανιστήρια και τα παθήματα των παιδιών της, αλλά δέχτηκε τη μοναξιά ως ευεργεσία και τη στέρηση των παιδιών της ανακούφιση˙ και όπως επίσης ούτε ο Στέφανος δε νόμιζε ότι πάθαινε ζημία επειδή τον λιθοβολούσαν, αλλά μάλλον ότι κέρδιζε τη ζωή, έτσι κι εμείς οφείλομε ευχαριστίες στους θεομάχους για το αγαθό αποτέλεσμα, επειδή μάς έγιναν αίτιοι τόσων αγαθών, αν και δεν ενεργούσαν με σκοπό να ευεργετήσουν αλλά να καταπολεμήσουν.

Τι περισσότερο μπορεί να θαυμάσει κανένας, για να επαινέσει τους άνδρες που κείτονται μπροστά μας;

Το πλήθος τους ή την ανδρεία ή την αδιάψευστη ομοψυχία τους; Ας μην περάσομε τον αριθμό χωρίς πρώτα να προσέξομε και χωρίς να ευχαριστήσομε γι’ αυτόν.

Όποιος διαθέτει τόσους πρεσβευτές, δε θα φύγει ποτέ ανικανοποίητος από την προσευχή και τη δέησή του, ακόμα κι αν τον βαρύνουν υπερβολικά τα αμαρτήματά του.

Της σκέψης αυτής και της ελπίδας μάρτυρας είναι ο Θεός στη συνομιλία του με τον Αβραάμ, όταν δεχόταν την πρεσβεία του για τους Σοδομιτές˙ δε ζήτησε σαράντα δικαίους, αλλά δέκα για τη σωτηρία πόλης που επρόκειτο ν’ αφανιστεί.

Εμείς λοιπόν, κατά τον Απόστολο (Εβρ. 12,1), έχοντας τόσο νέφος μαρτύρων να μας περικυκλώνει, ας μακαρίσομε τους εαυτούς μας χαρούμενοι για την ελπίδα μας, επιμένοντας καρτερικά στην προσευχή και εορτάζοντας τα μνημόσυνα των αγίων.

Σαράντα μάρτυρες είναι ισχυροί υπερασπιστές κατά των εχθρών και αξιόπιστοι μεσολαβητές στην παράκλησή μας προς τον Κύριο.

Συμμεριζόμενος την ελπίδα τούτων, ας πάρει θάρρος ο Χριστιανός, είτε εξυφαίνει ο διάβολος πειρασμούς, είτε μας επιτίθενται πονηροί άνθρωποι, είτε βράζουν οι τύραννοι από το θυμό τους, είτε αγριεύει η θάλασσα και η γη δεν παράγει όσα έχει οριστεί να προσφέρει στους ανθρώπους κι ο ουρανός απειλεί συμφορές, γιατί κάθε ανάγκη και δύσκολη περίσταση τού φτάνει η δύναμή τους και παίρνει πλούσια τη χάρη από το Χριστό, στον οποίο αρμόζει κάθε δόξα στους αιώνες. Αμήν”.

Πηγή

https://paraklisi.blogspot.gr/2017/03/blog-post_671.html

Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης – Μήν πολλαπλασιάζεις τίς ἀφορμές τῶν πόνων

 

Όταν προσευχόμαστε στο Θεό:

«Δώσε μας το ψωμί», δεν ζητάμε την απόλαυση, ούτε τον πλούτο, ούτε τα στολισμένα με άνθη φορέματα, ούτε χρυσά στολίδια, ούτε ακόμη κοπάδια από άλογα και ζώα και βόδια και πλήθη από τ’ άλλα κοπάδια, ούτε μουσικά προγράμματα, ούτε τίποτα άλλο παρόμοιο.

Γιατί όλα αυτά αποσπούν την ψυχή από την ιερότερη και σπουδαιότερη φροντίδα.

Αλλά ζητάμε από το Θεό το ψωμί. Βλέπεις πόση ευρύτητα έχει η διδασκαλία; Πόσες αλήθειες περικλείονται στη σύντομη αυτή φράση; Με το λόγο αυτό φωνάζει καθαρά σε κείνους που καταλαβαίνουν:

Σταθείτε, άνθρωποι και μην απλωνόσαστε σε πράγματα μάταια με τις επιθυμίες σας. Σταματήστε και μην πολλαπλασιάζετε σε βάρος σας τις αφορμές των πόνων. Μικρό είναι το χρέος σου προς τη φύση. Στο σαρκίο σου χρωστάς την τροφή, πράγμα που είναι μετρημένο κι εύκολα το προμηθεύεσαι, αν φυσικά αποβλέπεις στην ικανοποίηση της ανάγκης.

Γιατί αυξάνεις σε βάρος σου τους φόρους; Για ποιο λόγο έφερες τον εαυτό σου και τον υποδούλωσες σε τόσα χρέη; Και ψάχνεις για ασήμι στα μεταλλεία, και βγάζεις το χρυσάφι κι αναζητάς τη διάφανη ύλη; Μόνο και μόνο για να καλοτρώει το στομάχι σου, αυτός ο εισπράκτορας που αδιάκοπα εισπράττει τους φόρους; Στο στομάχι είναι απαραίτητο το ψωμί που θ’ αναπληρώσει το αναγκαίο για το σώμα.

Εσύ όμως κάνεις εμπορικά ταξίδια στην Ινδία και θαλασσοδέρνεις στη θάλασσα των βαρβάρων και παραδίνεις τον εαυτό σου σε θαλασσινά ταξίδια που διαρκούν ολόκληρο χρόνο, για να κάμεις απολαυστική την τροφή με όσα μπορείς να μεταφέρεις από εκεί. Και δεν σκέφτεσαι πως η αίσθηση εκείνων που προκαλούν την ευχαρίστηση τελειώνει στον ουρανίσκο.

Ακόμη και κείνο που έχει καλή όψη και καλή ευωδία και είναι εύγεστο προσφέρει στην αίσθηση στιγμιαία και φευγαλέα την ευχαρίστηση.

Ο καλός σπόρος του νοικοκύρη είναι το σιτάρι. Κι από το σιτάρι γίνεται το ψωμί. Ενώ η απόλαυση είναι το ζιζάνιο, που έσπειρε ο εχθρός δίπλα στο σιτάρι. Όταν όμως οι άνθρωποι παραμελούν να υπηρετούν τη φύση με όσα είναι απαραίτητα, τότε πραγματικά «συμπνίγονται» με τις φροντίδες για τα μάταια και μένουν πνευματικά υποανάπτυκτοι, επειδή η ψυχή απασχολείται διαρκώς με αυτά.

Πηγή

https://paraklisi.blogspot.gr/2017/03/blog-post_756.html#more

Τά δημιουργήματα χειραγωγοῦν στήν εὐσέβεια. Αγ. Γρηγορίου Νύσσης

 Αγ. Γρηγορίου Νύσσης

  «Εάν κάποιος, κυριευθεί από την πλεονεξία, και σαν άλλη θάλασσα, επεκτείνει την υπερβολική επιθυμία για τα κέρδη, που τρέχουν μέσα σε αυτήν από παντού με τρόπο άπληστο, αυτός, βλέποντας προς την πραγματική θάλασσα, ας θεραπεύσει το πάθος του.

  Γιατί, όπως εκείνη δεν ξεπερνάει το όριό της, μολονότι δέχεται αμέτρητες ποσότητες υδάτων, που εισρέουν σε αυτήν, αλλά παραμένει στο ίδιο σημείο, σαν να μην έχει προστεθεί σε αυτήν καμία νέα ποσότητα νερού, κατά τον ίδιο τρόπο και ο άνθρωπος, όταν παραμένει στα όριά του, απολαμβάνοντας τα αγαθά, τα οποία αποκτά, δεν μπορεί να συναυξάνει μαζί με τον πλούτο των αγαθών και τη λαιμαργία της απόλαυσης.

  Αλλά, ενώ δεν σταματά η εισροή των αγαθών μέσα του, διατηρεί στα μέτρα της την επιθυμία της απόλαυσης. Εφόσον, λοιπόν, δεν μπορεί η απόλαυση να ξεπεράσει τα φυσικά της όρια, για ποιο λόγο να επιδιώκουμε τις πλέον αυξήσεις των εσόδων, τη στιγμή που ποτέ δεν προσφέρουμε από το πλεόνασμα, το οποίο προκύπτει από τα νεότερα κέρδη, προκειμένου να ελεήσουμε τους άλλους;       Επειδή όμως, όπως ερμηνεύσαμε την έννοια της ματαιότητας, ματαιότητα είναι ή λόγος ανόητος, ή πράγμα ανώφελο, νομίζω ότι καλά αρχίζει ο Εκκλησιαστής από αυτό το σημείο το λόγο.

  Και αυτό για να μην θεωρήσουμε ως υπαρκτό τίποτε από όσα γίνονται, ούτε και από όσα λέγονται, εφόσον αποβλέπει προς αυτόν εδώ το σκοπό, δηλαδή στην παρούσα ζωή.

 Γιατί κάθε ανθρώπινη προσπάθεια που καταβάλλεται για κάτι πέρα από τη ζωή, μοιάζει με τα παιχνίδια που παίζουν στην άμμο τα νήπια. Γι’ αυτά η απόλαυση των έργων σταματά μαζί με την προσπάθεια για τα έργα.

 Γιατί μόλις σταματήσουν να χτίζουν, σωριάζεται και η άμμος γύρω της, χωρίς να αφήσει κανένα σημάδι των κόπων, που κατέβαλαν τα παιδιά. Αυτό είναι ο ανθρώπινος βίος.

  Άμμος η φιλοδοξία, άμμος η εξουσία, άμμος ο πλούτος, άμμος καθετί που απολαμβάνουν σωματικά οι άνθρωποι με κόπο. Μέσα σε αυτά τα ανύπαρκτα ματαιοπονούν τώρα οι μικρόψυχοι και υποβάλλονται σε πολλούς κόπους για το κάθε ένα από αυτά, και μόνο όταν εγκαταλείψουν το χώρο της άμμου, εννοώ τη σωματική ζωή, τότε θα καταλάβουν καλά την ματαιότητα της εδώ διαμονής. Γιατί η απόλαυση μένει πίσω μαζί με τη υλική ζωή, ενώ δεν παίρνουν μαζί τους τίποτε άλλο εκτός από την συνείδηση μόνο».

Από τον πρώτο λόγο του αγ. Γρηγορίου Νύσσης, ‘’Εις τον Εκκλησιαστήν’’, Π. Μπρούσαλη

πηγή

https://proskynitis.blogspot.com/2019/02/blog-post_48.html

Ὁ Χριστός νίκησε τό κακό ἀλλά γιατί τό κακό συνεχίζει νά ὑπάρχει;

Μία εκπληκτική απάντηση! Το φίδι,το κεφάλι & η ουρά…

(Αγίου Γρηγορίου Νύσσης Λόγος εις την Γέννησιν του Χριστού, εκδ. ΕΠΕ τόμ. 10 σελ 335)

«…Ὅταν εἶχαν ξεκλίνει ὅλοι καί εἶχαν ἐξαχρειωθεῖ (Ψαλμ. 13, 2), ὅταν ἡ ἁμαρτία εἶχε ἁπλωθεῖ παντοῦ (Ρωμ. 3, 3), ὅταν περίσσευε ἡ ἀνομία, ὅταν ὁ ζόφος τῆς κακίας ἔφτασε στό ἀκρότατο ὅριο, τότε φάνηκε ἡ χάρη, τότε ἀνέτειλε ἡ ἀκτίνα τοῦ ἀληθινοῦ φωτός ἐπάνω μας.

Τότε φάνηκε ὁ ἥλιος τῆς δικαιοσύνης σ᾿ ἐκείνους πού κάθονταν στό σκότος καί στή σκιά τοῦ θανάτου (Ἠσ. 9, 2), τότε τσάκισε τίς πολλές κεφαλές τοῦ δράκοντα πατώντας τον μέ τό πόδι του καί συντρίβοντάς τον καί καταπατώντας τον στή γῆ.

Καί κανένας, βλέποντας τά τωρινά κακά, νά μή νομίζει ὅτι ὁ λόγος ψεύδεται πού λέει ὅτι ὁ Κύριος ἔλαμψε σάν ἥλιος στή ζωή μας κατά τούς τελευταίους καιρούς.

Θά πεῖ ἴσως ὁ ἀντιρρησίας, ὅτι αὐτός πού περίμενε τούς καιρούς γιά νά φανερωθεῖ ἡ κακία, νά αὐξηθεῖ καί νά τήν ἀποσπάσει ἀπό τή ρίζα, εἶναι φυσικό ὅτι θά τήν ἔχει καταλύσει ὁλόκληρη, ὥστε νά μήν ἔχει μείνει κανένα ἀπομεινάρι της στή ζωή μας.

Ὅμως τώρα γίνονται μέ τόλμη καί φόνοι καί κλοπές καί μοιχεῖες καί τά χειρότερα κακουργήματα.

Ἀλλά αὐτός πού διαπιστώνει αὐτό τό πράγμα ἄς λύσει τήν ἀμφιβολία του μέ ἕνα παράδειγμα ἀπό τά γνωστά.

Ὅπως δηλαδή ὅταν σκοτώνομε κάποιο ἑρπετό, βλέπομε ὅτι δέν πεθαίνει ὅλο τό φίδι μαζί μέ τό κεφάλι, ἀλλά, ἐνῶ τό κεφάλι ἔχει πεθάνει, τό ὑπόλοιπο σῶμα εἶναι ζωντανό καί δείχνει τό θυμό του, χωρίς νά ἔχει στερηθεῖ τή ζωτική δύναμη, ἔτσι κι αὐτός πού σκότωσε τό δράκοντα.

Ὅταν τό θηρίο μεγάλωσε αὐξημένο σέ κάθε μιά ἀπό τίς γενιές τῶν ἀνθρώπων συντρίβοντάς του τήν κεφαλή, δηλαδή τή δύναμη πού ἀναιρεῖ τά καλά καί ἔχει τά πολλά κεφάλια, δέν ἔκανε πιά κανένα λόγο γιά τό ὑπόλοιπο σῶμα, ἐπιτρέποντας νά ἀπομείνει ἡ κίνηση μέσα στό νεκρό θηρίο ὡς ἀφορμή ἄσκησης γιά τούς μεταγενέστερους.

Ποιό εἶναι λοιπόν τό κεφάλι πού συντρίφτηκε; Ἐκεῖνο πού ἔφερε στή ζωή τό θάνατο μέ τή ἁμαρτωλή συμβουλή, πού μέ τό δάγκωμά του στάλαξε στόν ἄνθρωπο τό θανατηφόρο δηλητήριο.

Αὐτός λοιπόν πού κατάλυσε τήν ἐξουσία τοῦ θανάτου, σύντριψε τή δύναμη τῆς κεφαλῆς τοῦ φιδιοῦ, ὅπως λέει ὁ προφήτης.

Τό ὑπόλοιπο ὅμως σῶμα τοῦ θηρίου σκορπισμένο μέσα στή ζωή τοῦ ἀνθρώπου, ὅσο ὁ ἄνθρωπος βρίσκεται μέσα στίς κινήσεις τῆς κακίας, σκληραίνει ἀδιάκοπα τή ζωή μας μέ τά λέπια τῆς ἁμαρτίας.

Ἡ δύναμή του βέβαια εἶναι πιά νεκρή, ἀφοῦ ἀχρηστεύθηκε τό κεφάλι. Ὅταν περάσει ὅμως ὁ καιρός καί ἀκινητοποιηθοῦν τά κινούμενα κομμάτια κατά τή συντέλεια τῆς ζωῆς αὐτῆς πού προσδοκοῦμε, τότε καταργεῖται ἡ οὐρά καί τό τελευταῖο τμῆμα τοῦ ἐχθροῦ, κι αὐτό εἶναι ὁ θάνατος.

Κι ἔτσι θά πραγματοποιηθεῖ ὁ πλήρης ἀφανισμός τῆς κακίας, ἀφοῦ θ᾿ ἀνακληθοῦν ὅλοι μέ τήν ἀνάσταση στή ζωή. Οἱ δίκαιοι θά μετοικήσουν ἀμέσως στήν οὐράνια μακαριότητα, ἐνῶ οἱ ἔνοχοι ἁμαρτημάτων θά παραδοθοῦν στή γέεννα»….

https://www.askitikon.eu/

https://epanosifi.blogspot.com/2019/12/blo