H δύναμη της ευχής με το κομποσχοίνι

Μια ιστορία για τη δύναμη του ονόματος του Ιησού Χριστού, της ευχής, όπως ακριβώς τη διηγήθηκε ο πατήρ Ελπίδιος Βαγιανάκης, μέλος της ιεραποστολικής αδελφότητος στην Ουγκάντα, μια συζήτηση που είχε με τον πατέρα Αντώνιο, Αφρικανό ιερέα, που πήρε την θεολογική του μόρφωση και την Ελληνική γλώσσα στην Ελλάδα, και που είναι μέλος αυτής της εξωτερικής ιεραποστολής σ’ αυτή τη χώρα.
Διηγείται λοιπόν ο πατήρ Ελπίδιος. Αδελφοί μου με τον πατέρα Αντώνιο γνωριστήκαμε σε μια δύσκολη φάση της οικογενειακής του προσωπικής ζωής, πριν από καιρό. Τι είχε συμβεί;
Διαβάστε την ιστορία που αναδημοσιεύουμε από το «Αγιορίτικο Βήμα»:
Όταν ξεκίνησε να κάμει το έργο του στην Αφρική, να βοηθάει τα ορφανά, να μιλάει για το Χριστό, να βαπτίζει και να κατηχεί, όλοι οι μάγοι συνασπίστηκαν και άρχισαν να κάνουν μάγια και τελετές, ιδίως μαύρη μαγεία με βουντού, ώστε να του δημιουργήσουν πρόβλημα και τελικά να τον διώξουν απ’ τη χώρα τους. Επειδή όμως δεν μπορούσαν να κτυπήσουν τον ίδιον τον ιερέα, γιατί τον προφύλαγε η χάρις της ιεροσύνης, αφενός μεν και γιατί δεύτερον τελούσε το μυστήριον της Θείας Λειτουργίας, που η Θεία Λειτουργία είναι μία φοβερά δύναμις, και δεν μπορεί εύκολα ο Σατανάς να πειράξει τον ιερουργό, τον λειτουργό του Θεού του Υψίστου, αν εκείνος δεν δώσει το δικαίωμα, βέβαια, οπότε οι δαίμονες προσπάθησαν τότε να κτυπήσουν και να διαλύσουν του σπίτι του. Είναι περιττό να σας πω ότι οι περισσότερες οικογένειες και μάλιστα πολυμελείς, δεν έχουν ακόμα εγκαταλείψει την ειδωλολατρία σ’ εκείνη τη χώρα, και κάνουν μαγικές τελετουργίες, και απ’ όσα είχε διηγηθεί ο πατήρ Αντώνιος, μία συγγενής τους ασχολείτο ακόμα με τη μαγεία.

Έτσι λοιπόν, μέσω των μαγικών αυτών τελετών, έκαναν τη σύζυγό του, μια πολύ χαριτωμένη κοπελίτσα πρεσβυτέρα νεαρή, την Χαριτίνη, όπως είχε βαπτιστεί, «Χάρια» την ονόμαζαν στην Αφρική, να μη μπορεί να σταθεί στο σπίτι της, και να υποφέρει συνεχώς από τον πόλεμο των δαιμόνων. Και όταν ακούγονταν προσευχές ή ύμνοι στην Παναγία μας, ή όταν θύμιαζε ο ιερεύς την «Τιμιωτέρα», να κουφαίνεται η ίδια.
Να μη μπορεί να ακούσει τίποτα και να κοιμάται όρθια, ή και να πέφτει ακόμα κάτω. Και συνερχόταν μονάχα όταν ο σύζυγός της ο ιερεύς έλεγε το «Δι ευχών των Αγίων Πατέρων». Μάλιστα επειδή και αυτή, δεν γνωρίζει περισσότερα για τον Χριστιανισμό, και εξακολουθεί να έχει πολύν άγνοια, προσπάθησε ο Σατανάς, να εκμεταλλευθεί αυτή την άγνοια, τα λίγα δηλαδή που ήξεραν για την πίστη του Χριστού την αγία, και να την πειράζει έτι περισσότερον. Να φανταστείτε ότι της παρουσιάστηκε ο ίδιος ο διάβολος μπροστά της, ολόκληρος.
«Άσε το Χριστό», της είπε. «Εγώ και κείνος είμαστε ίδιοι. Άφησε τον Χριστό. Για μένα και μόνον θα δουλεύεις».
Η Χαριτίνη λοιπόν μια μέρα, αφού είχε δει το Σατανά, να της λέει «Τίποτα δεν είναι ο Χριστός, εγώ και κείνος είμαστε το ίδιο πράγμα και να υπηρετείς εμένα και όχι Εκείνον», είχε έρθει σε πολύ μεγάλη απογοήτευση, και δεν ήξερε πλέον πώς να αντισταθεί και πώς να αντιμετωπίσει αυτή την κατάσταση.
Ε, κάποτε, ύστερα από τόσον οδυνηρό πόλεμο, πήγε να ξαπλώσει, να ξεκουραστεί από τον πόνο αυτόν, και το βάσανο που τραβούσε μέρα νύχτα. Και τι λοιπόν σ’ αυτήν την προσπάθεια αναπαύσεως, τι είδε; Είδε λοιπόν απέναντι από το πτωχό εικονοστάσι που είχε, από την εικόνα του Χριστού, να βγαίνει ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός, ωραιότατος, κεχαριτωμένος, μέσα σ’ ένα υπέρλαμπρο φως, περισσότερο δυνατό και από το φως του ηλίου, και με χαρά να της λέγει:
«Παιδί μου Χαριτίνη, για μένα πρέπει να δουλέψεις, στο όνομά Μου βαφτίστηκες, εγώ είμαι ο Κύριος και ο Θεός σου».
Μ’ αυτά τα λόγια έκανε και ο Χριστός ανοιχτή την πρόσκληση σ’ αυτήν την μικρή πρεσβυτέρα την Χαριτίνη, να δουλέψει και αυτή, κοντά στο σύζυγό της, σαν ιεραπόστολος, αλλά και να μην φοβάται πλέον τον διάβολο.
«Κύριέ μου», του απάντησε, «εγώ το θέλω. Αλλά δε μ’ αφήνει ο άλλος».
Ο Κύριος δεν της απάντησε Εξαφανίστηκε.
Μετά από λίγο αμέσως, παρουσιάζεται και πάλι ο διάβολος, ο Σατανάς.
«Δεν θα δουλέψεις για Κείνον. Για μένα θα δουλέψεις. Γιατί ήσουνα πάντα δική μου από τότε που γεννήθηκες. Αυτός σε κοροϊδεύει καϋμένη, και γω, δεν θα σ’ αφήσω να φύγεις ποτέ από κοντά μου».
Πώς να αντιδράσει λοιπόν αυτή η δυστυχισμένη πρεσβυτερούλα, δεν γνώριζε.
Και τότε λοιπόν, της παρουσιάζεται ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, χωρίς να ξέρει ποιος ήταν και της λέει:
«Παιδί μου μη φοβάσαι, ακολούθησε τον Χριστό, κάμε Του υπακοή, και αυτός θα σου δώσει πολλή δύναμη. Μη φοβάσαι τον διάβολο. Δεν είναι τίποτα».
«Ναι», του λέει, «αλλά συ ποιος είσαι»;
«Εγώ», της λέει, «είμαι ο Γαβριήλ».
Όταν συνήλθε από την έκσταση αυτήν, γιατί τίποτα δεν ήταν στον ύπνο της, πήγε στον παπά, και για πρώτη φορά βρήκε το κουράγιο και του διηγήθηκε όσα συνέβαιναν. Βέβαια ο παπάς κατάλαβε ότι και ποιος ήταν ο Κύριος, ποιος ήταν ο Αρχάγγελος Γαβριήλ, και ποιος ήταν ο διάβολος.
Ο πατήρ Αντώνιος, όντας ιερεύς με ταπεινό φρόνημα, συνειδητοποίησε ότι το πρόβλημα που παρουσίαζε η πρεσβυτέρα του, υπερέβαινε τις δικές του δυνάμεις, γιατί ο καημένος δεν ήξερε και πολλά, και για να λυθεί αυτό το οξύτατο πρόβλημα, της συνέστησε να κάμει μια ανοιχτή εξομολόγηση και να πει όσα είδε και άκουσε τόσες φορές, σε έναν εμπειρότερο ιερέα που είχε έρθει από την Ελλάδα.
Όταν λοιπόν αυτή η κοπελίτσα ήρθε σε μένα, η πρεσβυτερούλα για εξομολόγηση, λέγει ο πατήρ Ελπίδιος, και την είδα τόσο πικραμένη, τόσο δακρυσμένη και τόσο τρομοκρατημένη, θυμήθηκα κάτι ανάλογο που είχε συμβεί σε μένα παλιά, όταν πρωτοξεκίνησα, νεαρός τότε ιερεύς. Τότε μου έδειξε η χάρις του Θεού, πώς να πολεμώ με το κομποσχοίνι και με την ευχή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», τον διάβολο και όλες τις μεθοδίες του.
Και της είπα:
«Χαριτίνη μου, ο Σατανάς δε φεύγει με κανέναν άλλον τρόπον, παρά μόνον με την προσευχή. Το είπε και ο ίδιος. ‘Τούτο το γένος των δαιμόνων, δεν φεύγει από κανέναν άνθρωπο, παρά μόνον με προσευχή και νηστεία’. Γι αυτό λοιπόν από τώρα και στο εξής, τις νηστείες τις τηρείς, θα λες το όνομα του Ιησού Χριστού, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», μέρα νύχτα, όσο μπορείς, απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ, όσο είσαι ξυπνητή, ακόμα και τη νύχτα. Και της έδωσα ένα κομποσχοίνι με πενήντα κόμπους και της είπα: ‘Με αυτό θα πολεμάς, όχι μόνον τον διάβολο αλλά και όλους τους μάγους της περιοχής’. Πράγματι, πήρα το κομποσχοινάκι και από κείνη την ημέρα, άρχισε να προσεύχεται όπως ακριβώς την εδίδαξε ο πατήρ Ελπίδιος.
Και έφθασε σε τέτοιο σημείον, ώστε πλέον, όχι αυτή να φοβάται τον διάβολο, αλλά ο Σατανάς να φοβάται την Χαριτίνη, επειδή συνεχώς και αδιαλείπτως έλεγε το όνομα του Ιησού Χριστού, στο οποίον «κάμπτει παν γόνυ και επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων», δηλαδή των δαιμόνων. Μάλιστα σε τέτοιο σημείο έφθασε ο φόβος του, που παρουσιαζόταν κάθε φορά που έκανε το κομποσκοίνι και προσπαθούσε κρατώντας μια μαγκούρα, κα τραβήξει το κομποσκοίνι απ’ το χέρι της, διότι δεν μπορούσε ο ίδιος να το αγγίξει με το χέρι του.
«Πέτα το», της λέει.
«Αυτό είναι το κάρβουνο που με καίει, και αυτό εμείς δεν το αντέχουμε. Εμείς, οι δαίμονες, δεν το αντέχουμε. Το Σταυρό τον αντέχουμε, και να τον δούμε και να τον αγγίξουμε, γιατί; Γιατί οι περισσότεροι τον φοράνε στο στήθος από συνήθεια και όχι από πίστη. Αλλά την ευχή με το κομποσχοίνι δεν το αντέχουμε».
Είδατε αδελφοί μου, ενώ είμαστε χριστιανοί, και ο Σταυρός είναι ένα πολύ δυνατό και ισχυρό όπλο, αφού θα ψάλουμε και μεθαύριο Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως, ότι ο Σταυρός είναι των αγγέλων η δόξα αλλά και των δαιμόνων το τραύμα, εν τούτοις όμως, για να μην εμείς ζούμε την πορεία του Εσταυρωμένου Χριστού, γι αυτό ακριβώς τον λόγον και δεν τον φοβάται πλέον και αν τον κάνουμε.
Εδώ όταν παρουσιάστηκε κάποτε ο δαίμονας σε έναν μοναχό έτσι, που πήγε να τον πλανήσει, του είπε, «να του πεις να κάνει το Σταυρό του». Και κείνος τον έκανε. Ο διάβολος! Είδε ότι τον έκανε. Του θόλωσε τα μάτια, τι έγινε ακριβώς δεν ξέρουμε, αλλά πάντως φαίνεται ότι περισσότερο φοβάται το κομποσκοίνι, που κάθε κόμπος έχει και επτά σταυρούς, μαζί με το όνομα του Ιησού Χριστού, παρά οτιδήποτε άλλο.
Έτσι δεν μπορεί νάχουμε ένα Σταυρό στο στήθος μόνον για φιγούρα, για εφέ όπως λένε τώρα. Γι’ αυτό και ο Σατανάς έφτασε στο σημείο να αντέχει το Σταυρό αλλά να τρέμει μπροστά στο κομποσκοίνι.
Γι’ αυτό εφανερώθηκαν άγιοι και άγιοι εδώ όπως σας διηγήθηκα την προπερασμένη Κυριακή αν δεν απατώμαι, για κείνον τον άγιο που φανερώθηκε στη Ρωσία πριν από τριακόσια χρόνια, που αυτός παρακάλεσε, ο άγιος που είχε κοιμηθεί πριν από τριακόσια χρόνια, τον παπά, τον ηγούμενο της μονής, να προσεύχεται με κομποσκοίνι για τους γονείς του τους πεθαμένους. Τόση δύναμη έχει. Να μπορεί να βγάζει ακόμα και κολασμένους, όχι κολασμένους ακριβώς, αλλά προγευομένους την Κόλαση, ψυχές και να τις μεταβιβάζει στην πρόγευση του Παραδείσου.
Όταν λοιπόν η Χαριτίνη η πρεσβυτερούλα, κατάλαβε τη δύναμη του ονόματος του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, άλλαξε η ζωή της. Πλέον δεν είχε ανάγκη από τίποτα, και έλυσε και τα προβλήματα και όλων των άλλων οικογενειών, διότι τους έβαζε όλους και όλες, υποψηφίους προς βάπτισμα αλλά και τους βαπτιζομένους εκεί στην μακρινή χώρα της Αφρικής, την Ουγκάντα, σε κείνο το χωριό, δεν ενθυμούμαι πως λέγεται, σε κείνη την πολιτεία, να λέγουν συνεχώς «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και μάλιστα δια του πατρός Αντωνίου εστάλησαν κατά εκατοντάδες τα κομποσκοίνια εκεί. Έτσι λοιπόν, μαζεύονται όλες οι γυναίκες του χωριού, όσες είναι βαπτισμένες, και από τα περίχωρα ακόμα, για να δουν πως γίνεται το κομποσχοίνι, πως γίνεται αυτού του είδους η προσευχή, για να δουν πως μπαίνουν οι εικόνες, πως θυμιάζουν το σπίτι, πως μαζεύονται όλα τα παιδιά μαζί, για να μπορούν να κάνουν προσευχή, πώς να κάμουν μετάνοιες και να λέγουν συγχρόνως μαζί με κάθε μετάνοια «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Λοιπόν, ακούσαμε από την μακρινή αυτή ήπειρο της Αφρικής, μια πραγματική ιστορία για την δύναμη που έχει το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού δια μέσου του κομποσκοινίου. Είθε λοιπόν η ευχή να γίνει σε όλους μας πράξη ζωής, και όχι να λέμε ότι αυτά δεν είναι για μας, ή ότι αυτά δεν είναι για την εποχή μας, ή ότι αυτά είναι για τους καλογήρους. Δεν μας χρειάζονται θαύματα και θεοφάνειες για να πιάσουμε στα χέρια μας το κομποσκοίνι και με όλη μας την καρδιά να λέμε «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
Όπως ακούσαμε στην αληθινή αυτή ιστορία, που μας διηγήθηκε ο πατήρ Ελπίδιος, το όνομα του Ιησού Χριστού, που είναι το υπέρ παν όνομα, σ’ αυτό το όνομα γονατίζει όλη η κτίσις. Έμψυχος και άψυχος, ορατή και αόρατος. Δηλαδή και τα επουράνια, και Άγγελοι και Αρχάγγελοι, και Χερουβείμ και Σεραφείμ και Θρόνοι και Κυριότητες, όλοι οι πάντες γονατίζουν, και τα καταχθόνια, ο Σατανάς, ο διάβολος, και όλα τα δαιμόνια, τρέμουν μπροστά στο όνομα του Ιησού Χριστού, αλλά και τα επίγεια και ο άνθρωπος και όλα τα κτίσματα, και όλα τα ζώα ξηράς, θαλάσσης και αέρος, αυτό φαίνεται όταν έχομε μπροστά μας έναν άγιο, πόσο επιβάλλεται πάνω στην άψυχο κτίση και πάνω στα ζώα.
Πέρα από την Ουγκάντα και την μακρινή Αφρική με τα τόσα προβλήματα πείνας, δίψας, ασιτίας, ασθενειών και μυρίων άλλων προβλημάτων, μας έρχεται ένα ισχυρό μήνυμα μιας μεγάλης αλήθειας για τη δύναμη που έχει η ευχή με το κομποσχοίνι.
Και αντί να προσευχόμεθα και να αγωνιζόμεθα για πνευματική ζωή, με προσευχή, μετάνοια, εκκλησιασμό, Θεία Κοινωνία και μελέτη, τι κάνουμε εμείς;
Καταστρεφόμεθα από την μιζέρια, απ’ την κακομοιριά, από τη γκρίνια, από τις υποψίες μεταξύ των συζύγων μέσα σε μια οικογένεια που λέγεται χριστιανική, που προσπαθεί να εξομολογείται, που προσπαθεί να εκκλησιάζεται, που θέλει να κοινωνεί, και όμως δεν λείπουν οι τόσες φαγωμάρες μέσα στο σπίτι. Που σαν δηλητήριο, σαν δηλητηριώδη σκουλήκια κατατρώγουν την ψυχική μας και οικογενειακή μας γαλήνη. Σκοτίζουν το νου μας. Και χαλούν και γκρεμίζουν την ευτυχία μας.
Χριστιανοί μου, πριν αρχίσουν να μαζεύονται τα πρώτα σύννεφα, αμέσως να αρπάξουμε το κομποσκοίνι και να τρέχουμε με την ευχούλα και το όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μπροστά στα εικονίσματα ή σε μια κρυφή γωνιά. Να αφήσουμε τις κουβέντες τις πολλές, τα κουτσομπολιά και τις κατακρίσεις, που μπορεί να προκαλέσουν ένταση και παρεξηγήσεις μέσα σ’ ένα σπίτι αλλά και μεταξύ μας, που δε λέμε ούτε καλημέρα, που ο ένας γυρίζει την πλάτη στον άλλον, και έτσι λοιπόν να έχουμε εντάσεις μεταξύ ημών των χριστιανών που εκκλησιάζονται στον ίδιο ναό, αλλά και μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ νύφης και πεθεράς, μεταξύ αδελφών, καθώς επίσης νάχουμε εντάσεις στη δουλειά που εργαζόμεθα, στον επαγγελματικό δηλαδή χώρο όπως και στο κοινωνικό περίγυρο όπου ζούμε.
Γι’ αυτό ας δουλεύουμε μέρα νύχτα την ευχή.
Το «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», το «Υπεραγία Θεοτόκε σώσον με», και «σώσον ημάς», «Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε», σε κάθε ευκαιρία και με κάθε θυσία, και σε κάθε τόπο και χρόνο, ανεξάρτητα από το ποιες είναι οι ασχολίες μας. Ιδιαιτέρως θα επιμένουμε στην ευχή είτε με κομποσχοίνι, είτε χωρίς αυτό, προφορικά, ψιθυριστά, και πότε πότε και από μέσα μας νοερά. Πότε; Κάθε φορά! Ιδιαιτέρως δε όταν μας κατακλύζουν οι πειρασμοί, οι θλίψεις, οι στεναχώριες, τα βάσανα, οι πολλές αρρώστιες, άγνωστες πολλές απ’ αυτές που μας έρχονται, και τόσες άλλες πίκρες της ζωής.
Πρέπει να μας γίνει συνείδησις ότι η προσευχή στο όνομα του Ιησού Χριστού είναι το πάν.
Ευχή στο σπίτι λοιπόν.
Ευχή στη δουλειά,
ευχή στο δρόμο,
ευχή στο αυτοκίνητο,
ευχή παντού και πάντοτε,
και ο Θεός της ειρήνης, του ελέους, της μακροθυμίας και της αγάπης,
θα είναι πάντοτε μαζί μας,
και μέσα στις καρδιές μας,
και τώρα, και εις τους αιώνας των αιώνων,
Αμήν.

Εμπόδια στην προσευχή

Ὅ­ταν ἀ­πο­φα­σί­σεις νά προ­σευ­χη­θεῖς πρέ­πει νά Ἑ­τοι­μα­στεῖς νά ἀν­τι­με­τω­πί­σεις τούς πει­ρα­σμούς καί τά ἐμ­πό­δια πού θά σοῦ προ­βά­λουν οἱ δαί­μο­νες, προ­ει­δο­ποι­οῦν οἱ ἔμ­πει­ροι Πα­τέ­ρες μας. Ἐ­πει­δή γνω­ρί­ζει ὁ δι­ά­βο­λος ὅ­τι μέ τήν προ­σευ­χή μπο­ρεῖ νά σω­θεῖ ὁ ἄν­θρω­πος, γι’ αὐ­τό προ­σπα­θεῖ νά μα­ται­ώ­σει τήν προ­σευ­χή μέ δι­ά­φο­ρα τε­χνά­σμα­τα καί νά μήν προ­σευ­χη­θοῦ­με σω­στά καί καρ­πο­φό­ρα. Προ­σπα­θεῖ νά εἰ­σβά­λει στό νοῦ τοῦ προ­σευ­χο­μέ­νου μέ δι­ά­φο­ρες σκέ­ψεις καί μέ σύν­τρο­φο τήν φαν­τα­σί­α δη­μι­ουρ­γεῖ εἰ­κό­νες καί ἐν­δι­α­φέ­ρον­τα πού πα­ρα­σύ­ρουν τό νοῦ ἀλ­λοῦ ἔ­στω καί ἄν ἡ γλῶσ­σα ψε­λί­ζει τήν προ­σευ­χή ἀ­φη­ρη­μέ­να. Πα­ρου­σιά­ζει στόν προ­σευ­χό­με­νο ὅ­λες τίς ἀ­σχο­λί­ες τῆς ἡ­μέ­ρας καί τά προ­βλή­μα­τἀ τους μέ ἀ­πο­τέ­λε­σμα ὁ νοῦς ἀν­τί νά εἶ­ναι στίς λέ­ξεις τῆς προ­σευ­χῆς εἶ­ναι στίς δι­ά­φο­ρες ὑ­πο­θέ­σεις. Ὑ­πο­βάλ­λει στόν προ­σευ­χό­με­νο ἀ­φορ­μές κού­ρα­σης, ἀ­δι­α­θε­σί­ας , τεμ­πε­λιᾶς καί ἄλ­λες προ­φά­σεις καί τε­λι­κά φεύ­γει ἀ­πό τή νπρο­σευ­χήν ὁ ἄν­θρω­πος χω­ρίς κανένα ὄφελος.
Γιά τήν ἀλήθεια τῶν πιό πάνω καί πῶς μᾶς παρακολουθεῖ ὁ πονηρός γιά νά μολύνει τά ἀγαθά μας ἔργα, φαίνεται ἀπό ἕνα χωρίο τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης. Στό βιβλίο τοῦ προφήτη Ζαχαρία, ἀναφέρεται τό ἑξῆς περιστατικό : « Καί ἔδειξέ μοι Κύριος τόνἸησοῦν τόν ἱερέα τόν μέ­γα ἐ­στῶ­τα πρό προ­σώ­που Ἀγ­γέ­λου Κυ­ρί­ου, καί ὁ δι­ά­βο­λος εἰ­στή­κει ἐκ δε­ξι­ῶν αὐ­τοῦ τοῦ ἀν­τι­κεῖ­σθαι» ( Ζα­χαρ. 3. 1) Δη­λα­δή ὁ Θε­ός ἔ­δει­ξε στόν προ­φή­τη μιά ὁ­πτα­σί­α, πού πα­ρου­σί­α­ζε τό ἱ­ε­ρέ­α Ἰ­η­σοῦ νά ἐρ­γά­ζε­ται τό ἔρ­γο Κυ­ρί­ου συ­νο­δεί­α Ἀγ­γέ­λου, ἀλ­λά καί ὁ δι­ά­βο­λος στε­κό­ταν στά δε­ξιά τοῦ ἱ­ε­ρέ­α καί ἐ­ναν­τι­ο­νό­ταν γιά τοῦ μο­λύ­νει τό ἔρ­γο καί νά τόν κα­τη­γο­ρή­σει στό Θε­ό. Αὐτή τή δουλειά ὁ διάβολος τήν κάνει σ’ ὅλους προσπαθώντας νά καταστρέψει ἤ νά μολύνει τά καλά μας ἔργα καί προπατός τήν προσευχή.

Ὁ Ὅσιος Νεῖλος λέγει σχετικά: « ὅταν σέ ἰδοῦν οἱ δαίμονες ὅτι εἲσαι πρόθυμος νά προσευχηθεῖς ἀληθινά, τότε σοῦ φέρνουν στό νοῦ σκέψεις πραγμάτων δῆθεν ἀναγκαίων καί σέ λίγο σέ κάνουν νά τά λησμονήσεις καί παρακινοῦν τό νοῦ νά τά ἀναζητήσει. Καί ἐπειδή ὁ νοῦς δέν τά βρίσκει, στενοχωριέται καί λυπᾶται. Ὅταν πάιν ξανασταθεῖ στήν προσευχή, τοῦ ὑπενθυμίζουν ἐκεῖνα πού τού εἶχαν βάλει στό νοῦ καί τά ἀναζητοῦσε, γιά στραφεῖ ὁ νοῦς σ’ αὐτά καί νά χάσει τήν καρποφόρα προσευχή». Βλέπετε, σατανικό πραγματικά σχέδιο.
Πο­λές φο­ρές χρη­σι­μο­ποι­οῦν καί τή βι­α­σύ­νη οἱ δαί­μο­νες καί ὅ­ταν τό πε­τύ­χουν καί σέ πεί­σουν ὅ­τι βι­ά­ζε­σαι, ἀρ­χί­ζεις βι­α­στι­κά γιά νά τε­λει­ώ­σεις γρή­γο­ρα καί ἡ προ­σευ­χή σου χά­νει τή θέρ­μη της γί­νε­ται χλια­ρή καί σί­γου­ρα ὄ­χι θε­ά­ρε­στη. Ἔ­τσι πε­τυ­χαί­νει τό σκό­πο του ὁ πο­νη­ρός καί τρί­βει τά χέ­ρια­του ἀ­πό τή χα­ρά του.
Ἄλ­λες φο­ρές πα­ρου­σιά­ζει στόν προ­σευ­χό­με­νο πρό­σω­πα, εἰ­κό­νες καί ἁρ­πά­ζει τό νοῦν καί τόν πα­ρα­σύ­ρει μα­κριά.
Στίς πε­ρι­πτώ­σεις αὐ­τές, ὁ Ὅ­σιος Φι­λό­θε­ος, δί­νει αὐ­τές τίς συμ­βου­λές: «Ὅ­ταν δεῖς νά σέ κυ­ρι­εύ­ει ἡ χαύ­νω­ση τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς, τό­τε νά με­τα­χει­ρί­ζε­σαι βι­βλί­ο καί δι­α­βά­ζον­τας προ­σε­κτι­κά νά δέ­χε­σαι μέ­σα σου τή γνώ­ση. Μήν προ­σπερ­νᾶς βι­α­στι­κά τά λό­για, ἀλ­λά νά τά στο­χά­ζε­σαι βα­θειά καί νά θη­σαυ­ρί­ζεις τό νό­η­μά τους… καί τίς γο­νυ­κλι­σί­ες νά μήν τίς ἀ­φή­νεις, για­τί μέ τό γο­νά­τι­σμα εἰ­κο­νί­ζε­ται ἡ πτώ­ση τῆς ἁ­μαρ­τί­ας καί γί­νε­ται ἕ­να εἶ­δος ἐ­ξο­μο­λο­γή­σε­ως…».
Ἔ­τσι ὁ δι­ά­βο­λος δέ θά στα­μα­τή­σει πο­τέ νά ἐμ­πο­δί­ζει τήν προ­σευ­χή μας καί ἀ­πό ἐ­μᾶς ἐ­ξαρ­τᾶ­ται νά ἀν­τι­στα­θοῦ­με, νά ἐ­πι­μέ­νου­με νά προ­σευ­χό­μα­στε μέ πό­θο καί προ­σο­χή καί νά δι­ώ­χνου­με τούς ἐ­νε­πι­θύ­μη­τους ἐ­πι­σκέ­πτες τήν ὥ­ρα τῆς προ­σευ­χῆς.
Χρει­ά­ζε­ται προ­σο­χή καί ἐ­πι­μο­νή μέ πολ­λή ἀν­τί­στα­ση, ἀλ­λά καί νά ζη­τοῦ­με καί τήν ἐξ ὕ­ψους βο­ή­θεια καί θά τά κα­τα­φέρ­νου­με νά προ­σευ­χό­μα­στε μέ ὠ­φέ­λεια.
ΠΗΓΗ: http://www.pentapostagma.gr/2012/10/blog-post_6731.html#ixzz2ANwLWer1

Πίστη & προσευχή δρουν καταπραϋντικά

Ως ισχυρό παυσίπονο φαίνεται να λειτουργεί η πίστη για τους ασθενείς με καρκίνο. Δύο έρευνες από το Πανεπιστήμιο Αθηνών και το Πανεπιστήμιο Πατρών δείχνουν ότι ασθενείς με καρκίνο οι οποίοι είτε πιστεύουν βαθιά σε μια θρησκεία είτε κάνουν συχνά διαλογισμό διαθέτουν μεγαλύτερα ψυχολογικά αποθέματα για να αντιμετωπίσουν την ασθένειά τους.
Δεν αποκλείεται μάλιστα, σε κάποιες περιπτώσεις, όπως τονίζουν οι επιστήμονες, η πίστη να λειτουργεί καταπραϋντικά στα συμπτώματα της ασθένειας. Ουδείς όμως γνωρίζει αν η πίστη λειτουργεί σαν φάρμακο ή σαν ψευδοφάρμακο (πλασέμπο). Γι΄ αυτό, τόσο οι Έλληνες όσο και οι ξένοι επιστήμονες επιμένουν ότι παρά τα πρώτα στοιχεία που δείχνουν πως η πίστη επιδρά θετικά σε ανθρώπους που υποφέρουν από διάφορες αρρώστιες, πρέπει να διενεργηθούν περαιτέρω έρευνες.
Δαμάζουν τον φόβο
Αυτό που ωστόσο φαίνεται να ισχύει είναι πως η προσευχή διώχνει τον πανικό και τις αρνητικές σκέψεις. «Οι ασθενείς που καταφέρνουν να δαμάσουν τον πανικό του θανάτου, καταφέρνουν να μαλακώσουν και τα συμπτώματα. Αυτό δεν σημαίνει πως δεν πονούν, πως αισθάνονται λιγότερο κουρασμένοι ή πως μπορούν να πάρουν καλύτερες ανάσες. Η πίστη και η θρησκευτικότητα όμως μπορεί να λειτουργούν καταπραϋντικά στα συμπτώματα», τονίζει στα «ΝΕΑ» η κ. Κυριακή Μυστακίδου, αναπληρώτρια καθηγήτρια Ανακουφιστικής Αγωγής και υπεύθυνη της Μονάδας Ανακούφισης Πόνου και Παρηγορητικής Αγωγής του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Μαζί με την ερευνητική της ομάδα έχει πραγματοποιήσει τα τελευταία χρόνια τρεις έρευνες, διερευνώντας την επιρροή της πίστης στους ασθενείς με καρκίνο. Τι διαπίστωσαν; Οι Έλληνες ασθενείς υποστηρίζουν πως η πίστη τούς δίνει δύναμη να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες.
Παρ΄ όλα αυτά, από ό,τι φαίνεται, η θρησκεία λειτουργεί κυρίως θετικά σε ό,τι αφορά την ψυχολογία τους: όσο πιο βαριά είναι η κατάσταση της υγείας τους τόσο πιο πολύ αντλούν ηρεμία και χαλάρωση από την προσευχή και την πίστη. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, οι Ελληνίδες που έχουν χτυπηθεί από καρκίνο βρίσκουν μεγαλύτερη παρηγοριά στη θρησκεία.
Αυτός είναι και ο λόγος που τα τελευταία χρόνια ολοένα και περισσότεροι γιατροί έχουν αναγνωρίσει την τονωτική επίδραση που έχει στο ηθικό των ασθενών τους το θρησκευτικό συναίσθημα: «Ενισχύουμε ψυχολογικά αλλά και σεβόμαστε το θρησκευτι- κό συναί- σθημα εκείνων των ανθρώπων που αναζητούν βοήθεια και λύτρωση από τον πόνο. Μάλιστα, τους παροτρύνουμε να εκφράσουν την πίστη τους, αφού τους κάνει καλό», προσθέτει η κ. Μυστακίδου.
Παρόμοια είναι τα συμπεράσματα και της έρευνας που πραγματοποίησαν οι επιστήμονες του Πανεπιστημίου Πατρών σε 118 ασθενείς με καρκίνο: αυτοί που εκκλησιάζονταν ή προσεύχονταν συχνότερα (που εμφάνιζαν δηλαδή υψηλή θρησκευτικότητα) εμφανίζονταν να πιστεύουν ότι η ποιότητα της ζωής τους ήταν καλύτερη σε σχέση με εκείνους που είπαν ότι δεν πιστεύουν.
«Η απάντησή τους δεν υποδηλώνει μόνον ευεξία», λέει στα «ΝΕΑ» ο ψυχολόγος στο Ογκολογικό Τμήμα της Παθολογικής Κλινικής του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου Πατρών και από τους υπεύθυνους της έρευνας κ. Γρηγόρης Οικονόμου. «Αυτό σημαίνει ότι διατηρούν καλή ποιότητα ζωής στην ασθένειά τους». Δηλαδή έχουν μεγαλύτερες πιθανότητες να ακολουθήσουν πιστά και συνεπώς να ολοκληρώσουν την θεραπεία τους σε σύγκριση με τους άλλους ασθενείς που απάντησαν ότι είναι λιγότερο κοντά στην Εκκλησία.
«Τους ανακουφίζει η έκλυση ορμονών»
«ΝΑΙ ΚΑΙ ΟΧΙ»: αυτό είναι το πόρισμα που βγαίνει όταν διαβάζει κανείς επιστημονικές μελέτες που προσπαθούν να αποδείξουν ή να καταρρίψουν τον «μύθο» πως η θρησκεία λειτουργεί σαν φάρμακο.
Η ανεξήγητη σχέση που έχει η θρησκεία και ο πόνος έχουν τεκμηριωθεί επιστημονικά εν μέρει. Όπως προκύπτει από έρευνες, κατά την προσευχή και γενικότερα τον διαλογισμό, παράγονται ενδορφίνες, γνωστές και ως οι ορμόνες τις ευτυχίας, που μπλοκάρουν το αίσθημα του πόνου δίνοντας τη θέση του στο αίσθημα της ευχαρίστησης ή έστω της ηρεμίας και της στωικότητας.
Οι ιατρικές επιδράσεις της προσευχής
● Μειώνει το στρες
● Ρίχνει τους παλμούς της καρδιάς
● Αυξάνει τις ενδορφίνες, ορμόνες που μπλοκάρουν τον πόνο
● Καταπραϋνει τα συμπτώματα
● Κάνει τους ασθενείς πιο υπομονετικούς
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΣΥΝΕΧΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟΝ

Ο Απόστολος των εθνών, γράφει την ποιμαντική του επιστολή στον αγαπημένο του μαθητή Τιμόθεο. Στον ποιμένα της Εφέσου.
Μεταξύ των άλλων συμβουλών του, βλέπουμε στο Αποστολικό αυτό ανάγνωσμα, να γίνεται λόγος και να δίνονται οδηγίες για την προσευχή.
Για το μεγάλο αυτό κεφάλαιο της Ορθοδόξου πνευματικής ζωής, χωρίς την οποία, είναι αδύνατον να επέλθει στον πιστό η πνευματική προκοπή.
Βεβαίως, το κεφάλαιο περί προσευχής είναι τόσο μεγάλο και πολύπτυχο, ώστε περιλαμβάνει όχι απλώς γνώσεις από βιβλία, αλλά κυρίως υπαρξιακή συμμετοχή και βιώματα ολοκλήρου ζωής αυτού που ξεκινά ν΄ανέρχεται στην προσευχητική κλίμακα.
Εκείνο πάντως που προξενεί ιδιαίτερη εντύπωση, όχι μόνο για την εποχή που το γράφει ο Απ. Παύλος, αλλά για το διάστημα ολοκλήρου του βίου της ανθρωπότητας, είναι η οδηγία και εντολή υπέρ προσευχής όλου του κόσμου γενικώτερα αλλά και αυτών που βρίσκονται στην κορυφή της εξουσίας, ειδικώτερα.
Αλλ” ας δούμε το ευαίσθητο αυτό θέμα περισσότερο αναλυτικά, και τούτο διότι τα Αποστολικά συμπεράσματα κάνουν τον πιστό να αισθάνεται ότι τον πλημμυρίζει το χρέος της αγάπης και η διάθεση της σωτηρίας για όλο τον κόσμο.

Το να προσεύχεται κανείς, τόσο εντός του ενοριακού του ναού, όσο και σε μία ιερά μονή ή κάποιο προσκύνημα ή και σ” αυτήν την οικία του, και γενικώς «εν παντί τόπω της δεσποτείας» του Κυρίου, για τους ανθρώπους που αγαπά, αλλά και που εισπράττει την αγάπη τους, τούτο, όχι μόνο επιβάλλεται, αλλά γίνεται και μια πολύ εύκολη υπόθεση σε τελευταία ανάλυση.
Το να ψελλίζει ο πιστός δοξολογίες και ικεσίες και δεήσεις για τους ομόπιστους αδελφούς, αυτό είναι κάτι, επιβεβλημένο μεν, αλλά που δεν έχει κάποια ιδιαίτερη αξία, αφού επιτέλους η ψυχολογική αυτή τακτική, παρατηρείται σε όλες τις ανθρώπινες θρησκείες και σε όλες τις ανθρώπινες φιλίες και συνεργασίες.
Το να ξεκινήσει όμως ο πιστός να πραγματοποιεί αυτή την Αποστολική εντολή (που εξωτερικώς φαίνεται μεν απλή, στην πράξη όμως αποδεικνύεται πολύ δύσκολη), τούτο είναι δείγμα ότι ο Χριστιανός έχει ήδη αρχίσει να ωριμάζει και να συνειδητοποιεί ότι δεν μπορεί να δέχεται την προσέγγιση της χάριτος του Θεού, παρά μέσω του προσωπικού του, λευκού μαρτυρίου της συνειδήσεως.
Και το τονίζουμε αυτό, διότι όσοι άγγιξαν τα κράσπεδα της προσευχής και μάλιστα αυτής των «εν υπεροχή όντων», βιώνουν με ό,τι αυτό συνεπάγεται την ταπείνωση και την αγάπη των αδελφών… (στο κεφάλαιο αυτό, εκτός των Αγίων μας, προσωπικότητες όπως ο Ντοστογιέφσκι, έχουν πολλά να μας διδάξουν…).
Ο λόγος του Θεού, θεωρεί ως δεδομένη την αγάπη προς όλους τους ανθρώπους. Και τούτο διότι Ιησούς Χριστός ήλθε να σώσει όλο το γένος των ανθρώπων. Δηλ. όλους εμάς τους αμαρτωλούς. Στη βάση λοιπόν αυτή θεμελιώνεται και η Αποστολική διδαχή γι” αυτό και ευθύς εξ” αρχής ο Απ. Παύλος προτρέπει τον μαθητή του αλλά και τους λοιπούς αδελφούς, πρώτα απ” όλα να γίνονται δεήσεις, προσευχές, παρακλήσεις και ευχαριστίες για όλους τους ανθρώπους.
Όταν μάλιστα βλέπει κανείς την πολιτική εν γένει ατμόσφαιρα της εποχής κατά την οποία γραφόταν η προτροπή – εντολή του Παύλου, δηλ. τη Ρωμαϊκή κυριαρχία, η οποία εξ” αρχής φάνηκε εχθρική προς το Ευαγγέλιο, με αποκορύφωμα τους σκληρότατους και ανομολόγητους εκείνους διωγμούς που ακολούθησαν, όταν μελετά κανείς τις κατάμαυρες σελίδες της παγκόσμιας ιστορίας, τότε δεν μπορεί παρά να τον κατακλύσει ιερά συγκίνηση και δέος μπροστά στην προσευχητική αυτή πράξη της Εκκλησίας.
Να προσεύχονται δηλ. τα τέκνα της στρατευομένης Εκκλησίας υπέρ «των βασιλέων», «ίνα ήρεμον και ησύχιον βίον διάγωμεν εν πάσι ευσεβεία και σεμνότητι» (Α” Τιμ. β” 2).
Και τονίζουμε αυτή την παράμετρο της επίσημης εκκλησιαστικής ευχής και προσευχής, διότι κατά την διάρκεια της ιστορίας και όσο οι αιώνες, ο ένας διαδεχόταν τον άλλο, το Σώμα του Χριστού, αισθανόταν για τα καλά τους ταλανισμούς και τους κραδασμούς, όταν η πολιτεία έβλεπε την Εκκλησία ως θεραπαινίδα των πολιτικών και πολιτειακών της σκοπιμοτήτων.
Εννοείται δε, ότι αυτή η προτροπή η οποία εφαρμοζόταν από τον Αποστολικό χορό, συνεχίζει να εφαρμόζεται και σήμερα και φυσικά θα συνεχίζει για πάντα να την εφαρμόζει η Εκκλησία στις λειτουργικές της συνάξεις και γενικώτερα στις ιερές της ακολουθίες.
Αυτό γίνεται και για το λόγο ότι η εξουσία, ανεξαρτήτως εάν εξασκείται σωστά ή λάθος από τους εκπροσώπους της, αποτελεί θεσμό. Και ως θεσμός υπάρχει, πρέπει να υπάρχει για την συνοχή και το καλό της κοινωνίας.
Και πάλι ξεκάθαρος ο λόγος του Θεού και γι αυτή την αλήθεια. Στην προς Ρωμαίους επιστολή, γράφει ο Απόστολος επί του θέματος: «Πάσα ψυχή εξουσίαις υπερεχούσαις υποτασσέσθω, ου γαρ έστιν εξουσία ει μη υπό Θεού, αι δε ούσαι εξουσίαι υπό του Θεού τεταγμέναι εισίν» (Ρωμ. ΙΓ” 1).
Επομένως, όταν οι πιστοί ακούουν να ψάλλονται ύμνοι και τροπάρια και ν” αναμέλπονται αιτήσεις που περιλαμβάνονται στο πλαίσιο αυτό, όχι μόνο δεν θα πρέπει να σκανδαλίζονται και να θεωρούν ότι αυτό αποτελεί υποταγή της Εκκλησίας στον Καίσαρα, αλλά υπακούοντας στην εντολή του Αγίου Πνεύματος, να συμμετέχουν καρδιακώ τω τρόπω, ακριβώς διότι η κοινωνία σε κάθε εποχή το έχει απόλυτη ανάγκη. Και ας προστεθεί και τούτο. Εάν δεν προσευχηθούν οι πιστοί υπέρ του Έθνους και των εξουσιών, στην μορφή βεβαίως που είδαμε, τότε ποιοι θα προσευχηθούν και ποιοι θα πυρπολήσουν με δεήσεις και ικεσίες τον ουρανό για την ειρήνη του σύμπαντος κόσμου και κατ” επέκτασιν για την εσωτερική αλλά και εξωτερική ειρηνική εκκλησιαστική μας ζωή;
Πόσο όμορφα και κατανυκτικά η Εκκλησία μας, διά των Αγίων Πατέρων έχει θέσει τις λειτουργικές αιτήσεις; Και πόσο συγκινούνται οι καρδιές όταν πράγματι θεωρούν την ελεύθερη πατρίδα και τη σωστή λειτουργία των θεσμών ως ευλογία ουράνια, για την ειρηνική συμπόρευση των προσώπων και των κοινωνιών! «Υπερ του ευσεβούς ημών Έθνους…», «Υπέρ του κατά ξηράν θάλασσαν και αέρα φιλοχρίστου ημών στρατού…»!
Ας μην υφίσταται λοιπόν το σκάνδαλο, αλλά η ειρηνική συνείδηση και η συνειδητή προσευχή, διότι «οι γαρ άρχοντες ουκ εισί φόβος των αγαθών έργων, αλλά των κακών, θέλεις δε μη φοβείσθαι την εξουσίαν; το αγαθόν ποίει και έξεις έπαινον εξ” αυτής» (Ρωμ. ΙΓ” 3). Οι άρχοντες δηλ. προκαλούν φόβο σ΄ όποιον κάνει το κακό. Θέλεις εσύ να μη φοβάσαι την εξουσία; Κάνε το καλό, και η εξουσία θα σε επαινέσει.
Βεβαίως, στη συνέχεια ο μεγάλος Απόστολος κάνει λόγο Χριστολογικό – Σωτηριολογικό, που τον συνδέει με τις προηγούμενες προτροπές. «Ο Θεός θέλει την σωτηρία όλων των ανθρώπων. Όχι μόνο ενός Έθνους. Ένας είναι ο Θεός και ένας ο Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων, ο άνθρωπος Ιησούς Χριστός, που πρόσφερε τη ζωή του λύτρο για χάρη όλων των ανθρώπων. Έτσι στον προσδιορισμένο καιρό, έδωσε ο Θεός τη μαρτυρία του ότι θέλει να σώσει τον κόσμο. Αυτής της μαρτυρίας με έταξε ο Θεός κήρυκα και Απόστολο – την αλήθεια λέω ενώπιον Του Χριστού, δεν ψεύδομαι – για να διδάξω την πίστη και την αλήθεια στους εθνικούς» (Α΄Τιμ.2 στ. 5,6,7).
Οπωσδήποτε αδελφοί μου, η σκέψη και η πραγματικότητα ότι οι θεοφόροι πατέρες και οι ιεροί υμνογράφοι (που με θεία έμπνευση συνθέτουν τα υπέροχα υμνολογικά μας κείμενα), αλλά και η ίδια η Εκκλησία μας που τα ενέταξε στην λειτουργική μας ζωή, πραγματώνουν την Αποστολική επιταγή για προσευχή υπέρ όλου του κόσμου. Και φυσικά, μακριά από υποκειμενικές ερμηνείες ή άλλες ξένες καταστάσεις, η λατρευτική κοινότητα, σε υψηλό πάντοτε λειτουργικό επίπεδο, συνεχίζει να βιώνει αυτή την αποστολική παράδοση η οποία, άνευ αντιρρήσεως, ευεργετεί τόσο τους εγγύς, όσο και τους μακράν.
Η προσευχή υπέρ όλου του κόσμου και συγκεκριμένα υπέρ των «εν υπεροχή όντων», αποτελεί τον μυστικό πνεύμονα, διά του οποίου, παρά τις ανθρώπινες αδυναμίες, η κοινωνία συνεχίζει ευεργετικά να αναπνέει.
Όσοι βιώνουν την αποστολική εντολή, εννοούν αυτή την πραγματικότητα.
Φυσικά η προσευχή υπέρ του κόσμου, στην οποία, όπως τονίζει ο Απόστολος, ευαρεστείται ο Θεός, είναι η πλέον δύσκολη και «αδιέξοδος», υπό την έννοια ότι το πνεύμα μας ουδέποτε επιτυγχάνει τελείως τον σκοπό του (τουλάχιστον στο ανθρώπινο και φαινομενικό επίπεδο).
Εάν όμως απουσίαζαν αυτές ακριβώς οι προσευχές, εάν δηλ. καθ” υπόθεσιν έπαυε να τελείται η Θεία Λειτουργία με τις τόσες ιερές αιτήσεις, και αν σταματούσαν να προσεύχονται οι άγιοι και οι Ιεροί ησυχαστές που συνέχουν τον κόσμο, τότε, αλλοίμονο, η «εξουσία του σκότους» (Λουκ. ΚΒ” 53), θα εντεινόταν με μεγάλη δύναμη και θα κατέστρεφε τα πάντα.
Όμως, αυτό ουδέποτε θα γίνει, ακριβώς γιατί ποτέ δεν θα παύσει η λειτουργική και η προσωπική προσευχή πάνω στη γη.
Είθε να δώσει ο Θεός «ος πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν», ώστε να αυξάνει ολοένα και περισσότερο το στρατόπεδο των προσευχών στους ναούς και τις ενορίες μας και ταυτοχρόνως να ενισχύονται ποιοτικώς και ποσοτικώς τα «προκεχωρημένα φυλάκια» της ιεράς ησυχαστικής-καρδιακής προσευχής, από τις ψυχές αυτών «ων ουκ έστιν άξιος ο κόσμος».
Αμήν
Αρχ. Ιωήλ Κωνστάνταρος
Email: ioil.konitsa@gmail.com
Κόνιτσα

«Η ευχή είναι πνευματική υγεία, δύναμη, θεία βοήθεια, ελευθερία»

Μεγάλη η χαρά μας, καθώς συνεχίζουμε την επικοινωνία μας με τον σεπτό καθηγούμενο της Μονής Καρακάλλου Αρχιμανδρίτη π. Φιλόθεο.
– Μ.Μ.: Γέροντα, πότε πυργώθηκε το μοναστήρι σας;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Η ακριβής χρονολογία δεν είναι γνωστή. Υπάρχει όμως χρυσόβουλο του αυτοκράτορος του Βυζαντίου Ρωμανού του Διογένους, στο οποίο μαρτυρείται ότι το μοναστήρι μας προϋπήρχε του ενδεκάτου αιώνος. Ο μεγαλοπρεπής πύργος που βλέπετε οικοδομήθηκε τον ΙΣΤ΄ αιώνα με την δαπάνην ενός Μολδαβού ηγεμόνος.
– Μ.Μ.: Γέροντα, πόσοι πατέρες είσθε εδώ, στο κοινόβιο του Καρακάλλου;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Η Μονή Καρακάλλου παρουσίαζε λειψανδρία μέχρι το 1981. Είχαν μείνει τέσσερις πατέρες. Τότε ήλθαμε μία ομάδα από τη Μονή Φιλοθέου εδώ κι επανδρώσαμε το μοναστήρι, καταρχήν οκτώ-δέκα πατέρες. Τώρα η αδελφότης αριθμεί τριανταπέντε πατέρες, δόξα τω Θεώ.
– Μ.Μ.: Το πρόγραμμά σας τη νύκτα ποιαν ώρα ξεκινάει;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Αναλόγως αν είναι καλοκαίρι ή χειμώνας. Η 12η ώρα ταυτίζεται με τη δύση του ηλίου. Δύση, το καλοκαίρι, έχουμε κανονικά στις 21.00 περίπου. Οπότε αρχίζουμε κατά τη 01.00 μ.μ. Κάπου δυόμισι ώρες εν τοις κελλίοις και μετά αρχίζει η ακολουθία, στις 03.50 περίπου, όταν είναι καλοκαίρι. Οσο προχωρούμε προς το φθινόπωρον, αλλάζουμε τις ώρες. Κάθε βδομάδα παρακολουθούμε τη δύση του ηλίου κ.ο.κ. Τον χειμώνα προς την άνοιξη, μεγαλώνει η μέρα· το καλοκαίρι προς το φθινόπωρο, μικραίνει η μέρα και μεγαλώνει η νύκτα. Εμείς ακολουθούμε αναλόγως τη δύση του ηλίου…

– Μ.Μ.: Γέροντα, τη νύκτα ο μοναχός στο κελλί του -πριν έλθει στο καθολικό για την κυρίως ακολουθία- τι κάνει από πλευράς προσευχής; Τι περιλαμβάνει η κατά μόνας άσκησις; Ορίζεται -απ’ όσο γνωρίζω- από τον Γέροντα, ανάλογα με τις ιδιαιτερότητες του καθενός, τις όποιες δυνατότητες, τις βιολογικές ικανότητες που έχει ο καθένας, τις αντοχές του τις σωματικές, την ωριμότητά του. Τι κάνει; Κάνει κομποσχοίνι; Διαβάζει Ευεργετηνό; Κάνει την παράκληση; Κάνει μετάνοιες; Τι κάνει στο κελλί του ο μοναχός πριν από την ακολουθία;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Εκεί έχει μία ποικιλίαν από πνευματικές ενασχολήσεις ο κάθε μοναχός. Οπως είπατε κι εσείς πολύ σωστά, αναλόγως την ωριμότητα και την αντοχή του είναι και η εργασία του. Κυμαίνεται βέβαια από μοναχό σε μοναχό. Αλλοι έχουν περισσότερη δυνατότητα για τη νοερά προσευχή και την περισσότερη ώρα τη διαθέτουν γι’ αυτή την πνευματικήν εργασίαν. Αλλοι συνδυάζουν: Ασχολούνται την ώραν εκείνη και με την προσευχή και με την ανάγνωση πνευματικών και πατερικών βιβλίων και με τον κανόνα τους· αναλόγως, βέβαια, με τις ημέρες. Πολλές φορές ο μοναχός έχει περισσότερη διάθεση για προσευχήν, οπότε δίδεται περισσότερο βάρος εκεί. Αλλες φορές έχει περισσότερη διάθεση για την ανάγνωσιν ή για να προσευχηθεί λ.χ. για διάφορα πρόσωπα που έχουν ανάγκη ή να προσευχηθεί για το σύνολο της κοινωνίας μας· να κάνει προσευχή για τους υποφέροντες από διάφορες παθήσεις, γι’ αυτούς που έχουν διάφορα προβλήματα… Να προσευχηθεί για μεμονωμένα άτομα, να προσευχηθεί για ένα σύνολον ανθρώπων, αναλόγως την παρόρμηση που έχει μέσα του· διατίθεται η ώρα εκείνη αναλόγως και προσεύχεται. Θέλω να πω ότι κάθε βράδυ ο κανόνας κυμαίνεται. Πολλών ειδών τρόπους χρησιμοποιεί την ώραν εκείνην, τη γεμίζει πολύ ευχάριστα μπορώ να πω και είναι προετοιμασμένος όταν έρχεται στην ακολουθία. Η ώρα της ακολουθίας είναι πάλι ώρα πνευματικής εργασίας. Μετά ακολουθεί καθημερινώς η θεία Λειτουργία, πάντοτε εκτός της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Μάλιστα τελούνται συγχρόνως αρκετές Λειτουργίες σε παρεκκλήσια. Σε πολλές μονές τελούνται και επτά και οκτώ και τέσσερις και τρεις… Δηλαδή ο ένας ιερεύς στο καθολικό και οι άλλοι στα παρεκκλήσια.
– Μ.Μ.: Οι μοναχοί μοιράζονται, Γέροντα, στις Λειτουργίες;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Ναι· κυρίως παρακολουθούν στο καθολικόν, επειδή έχουμε πολύ κόσμο και δεν χωρούμε όλοι στα παρεκκλήσια. Κανονικά πρέπει να γίνονται στα παρεκκλήσια οι καθημερινές Λειτουργίες.
– Μ.Μ.: Γέροντα -μια και μιλάτε περί προσευχής- πείτε μας, παρακαλώ, ποια είναι η σημασία της ευχής· είναι λίγες, ελάχιστες λέξεις: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», αλλά συντρίβει κόκαλα, όπως έλεγε ένας Γέροντας. Μαστιγώνει τον διάβολο! Ποια είναι η σημασία της μονολόγιστης ευχής, που τόσο πολύ βοηθεί τον κόσμον, ίσως και χωρίς να το καταλαβαίνει ο κόσμος; Είναι η επίκληση του ονόματος του Κυρίου, που έχει τη βαρύτητα;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Μάλιστα· όπως μας λέγει ο θείος Ιωάννης της Κλίμακος, «Ιησού ονόματι, μάστιζε πολεμίους». Αυτό το όνομα έχει πολλή δύναμη. Από τα παλαιότερα χρόνια και ιδιαίτερα στις ημέρες μας -επειδή οι άνθρωποι έχουμε συνήθως θολωμένο νου και δεν μπορούμε να συγκρατούμε πολλά λόγια- αυτή η προσευχή είναι στα μέτρα όλων. Μας την έχει δώσει ο Θεός σαν ένα μεγάλο δώρο, να μπορούμε να τη χρησιμοποιούμε. Εχει τέτοια δύναμη αυτή η προσευχή -αυτά τα λίγα λόγια με το όνομα του Χριστού το παντοδύναμο- που τρέμει ο πονηρός. Η ευχή βοηθά τον άνθρωπο, τον ξεθολώνει από τη ζάλη των λογισμών, τον ελευθερώνει από την πάλη με τον πονηρό. Πρέπει να καταβάλλουμε επίμονη προσπάθεια για να συγκεντρώνουμε τον νου μας στην προσευχήν αυτή. Σιγά σιγά, με την επανάληψή της, αρχίζει να ελευθερώνεται ο νους από την αιχμαλωσία που του δημιουργεί ο πονηρός στους λογισμούς του, που τον μπλέκει με την πανουργία του. Σιγά σιγά ξεθολώνει, αρχίζει να ενθαρρύνεται, μέσα του νιώθει μια παρηγοριά, μιαν αίσθηση χαράς, μιαν αίσθηση ειρήνης, μιαν αίσθηση πίστεως, υπομονής, καρτερίας. Δημιουργούνται μέσα του -με τη χάρη του Θεού- κάποια βιώματα ενθαρρυντικά, καθώς επικαλείται το όνομα του Χριστού. Η χάρη του Θεού αρχίζει να τον παρηγορεί.
– Μ.Μ.: Τον γλυκαίνει…
– Αρχιμ. Φ.Κς: Ναι, σιγά σιγά ελευθερώνεται ο νους, ξαστερώνει! Η ψυχή γεμίζει θάρρος κι ελπίδα. Ξεκαθαρίζει το τοπίο της καρδιάς του προσευχομένου. Ο άνθρωπος αυτός ενδυναμώνεται, χαριτώνεται. Οσο, μάλιστα, περισσότερο εργάζεται την ευχή, γίνεται πιο ελεύθερος, νιώθει καλύτερα τους εμπεριστάτους συνανθρώπους. Είναι φάρμακον η ευχή, δραστικό και σωτήριο! Το συνιστώ με όλη τη δύναμη της ψυχής μου. Είν’ εξυγιαντικό, θεραπευτικόν… Ο άνθρωπος με την ευχή σιγά σιγά ελευθερώνεται, συν τω χρόνω αποθεραπεύεται. Η ευχή είναι πνευματική υγεία, δύναμη, θεία βοήθεια, ελευθερία, όλα τα καλά!
– Μ.Μ.: Γέροντα, κι αν ακόμη ο νους δεν είναι συγκεντρωμένος -καθώς λέγεται η ευχή- πάλι υπάρχει ευλογία· έτσι δεν είναι;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Ακριβώς όπως το είπατε· αν, παρ’ ελπίδα, ο νους δεν είναι συγκεντρωμένος, η συνοπτική αυτή προσευχή έχει την αυτενέργειά της και δυναμώνει τον προσευχόμενον. Ας το δούμε κάπως πρακτικά: Σ’ εμπόλεμη περίοδο, νύκτα, ο σκοπός ακούει από απέναντί του να έρχονται οι εχθροί. Δεν τους βλέπει· όμως, πυροβολώντας προς την πλευρά τους, τους αιφνιδιάζει και τους πανικοβάλλει. Σταματούν, κάπως φοβούνται να προχωρήσουν. Είδατε που υπάρχει αποτέλεσμα, ακόμη και αν τα πυρά δεν βρίσκουν στόχο; Πολύ περισσότερο, βέβαια, όταν πηγαίνουν στον στόχο τους. Για να το μεταφέρουμε στην ορολογία της μονολόγιστης ευχής, εάν κατά την επίκληση του θείου ελέους ο νους είναι απολύτως ευθυγραμμισμένος, τότε τ’ αποτελέσματα είναι άριστα. Αξίζει ο «κόπος» να προσπαθεί ο άνθρωπος να δίνεται ψυχή και σώματι στην προσευχήν αυτήν. Αλλωστε τα καλά κόποις κτώνται και πόνοις κατορθούνται. Μας συνιστούν οι άγιοι Πατέρες να κοπιάζουμε γι’ αυτό· αξίζει πέρα για πέρα… Αλλος δρόμος από την προσευχή δεν υπάρχει. Αυτή μας εξασφαλίζει την επικοινωνία με τον Κύριο και Θεό μας και δι’ αυτής μπαίνουμε καλύτερα στο νόημα της μυστηριακής ζωής.
Βέβαια, εδώ πρέπει να γενικεύσω. Μιλήσαμε για τη μονολόγιστη προσευχή. Ομως όλα τα είδη της προσευχής έχουν την αξία και τη σημασία τους. Από την Κυριακή προσευχή «Πάτερ ημών…» μέχρι τις διάφορες ακολουθίες, το απόδειπνο, την παράκληση και τους χαιρετισμούς της Παναγίας, το μεσονυκτικό, το ψαλτήρι -τόσα και τόσα- υπάρχει μεγάλη ποικιλία και δυνατότητα. Σας πληροφορώ ότι πολλοί μη ρασοφόροι αδελφοί -έγγαμοι, με τις υποχρεώσεις τους κ.λπ.- συναγωνίζονται τους μοναχούς στη νυκτερινή προσευχή! Οπως με πληροφορούν στην εξομολόγηση, αρχίζουν τα μεσάνυκτα κανόνα και κοιμούνται τις πρωινές ώρες! Περίπου όπως οι μοναχοί… Θαυμάζω που υπάρχουν τέτοιοι αγωνισταί στον κόσμο. Οσοι προσεύχονται τη νύκτα βρίσκουν μεγάλην ωφέλεια, διότι τα πονηρά πνεύματα νύκτα κυρίως δουλεύουν και αυτά. Οι μάγοι, οι σατανισταί, νύκτα δρουν. Τότε πρέπει πολύ περισσότερο ν’ αγωνίζεται ο πιστός. Βέβαια, ο πονηρός δεν κάθεται με δεμένα χέρια. Στον αγρυπνούντα προσπαθεί να φέρει υπνηλία, ραθυμία, σκοτισμό του νοός, χίλια δυο εμπόδια. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας και πολλή προσπάθεια.
– Μ.Μ.: Αυτό που λέγεται βία στη θεολογική ορολογία, Γέροντα;
– Αρχιμ. Φ.Κς: Βία, ναι, βία! Πολύ σωστά.
Μανώλης Μελινός
Θεολόγος συγγραφέας,
διευθυντής Βιβλιοθήκης της Ι. Συνόδου

Το πνευματικό γεγονός της προσευχής

Η προσευχή δεν είναι μια διδακτική ενότητα, δεν είναι ένα μάθημα που μπορεί κανείς να διδάξει σε ορισμένη ώρα. Δεν είναι προσδιορισμένο θεωρητικά αυτό το βιωματικό πνευματικό γεγονός.
Όταν κανείς μιλά για την προσευχή, καταλαβαίνει ότι μιλάει για ένα μυστήριο. Γιατί, όπως ξέρουμε, η προσευχή είναι, στην απλούστερη διατύπωσή της, η σχέση του ανθρώπου με τον Θεό, ή τουλάχιστον μια βασική μορφή της σχέσεως του ανθρώπου με τον Θεό. Και ασφαλώς ό,τι προσεγγίζει τον Θεό δεν είναι εύκολο να μελετηθεί και να προσδιοριστεί.
Ο Γέροντας Παїσιος είπε για την προσευχή:
Να παρακαλούμε κατ” αρχάς η προσευχή μας να έχει ως αποτέλεσμα να έρθουν σε θεοσέβεια όσοι ζουν και όσοι θα ζήσουν. Εγώ στην προσευχή μου λέω «Παρατεινον το ελεος Σου τοις γινοσκουσι Σε» και προσθέτω «και τοις μη γινωσκουσι Σε». Ακόμα λέω «Κύριε, σωσον τους ασεβείς». (Βέβαια η Εκκλησία καλά κανόνισε να λέει «Κύριε, σωσον τους ευσεβείς…», γιατί μπορεί να βρίζουν οι ασεβείς, επειδή προσεύχονται γι” αυτούς).
Όταν πάλι ο ιερέας λέει «Υπέρ των εντειλαμενων ημιν τοις αναξιοις ευχεσθαι υπέρ αυτων», προσθέτω και «υπέρ των μη εντειλαμενων». Γιατί πρέπει να προσευχόμαστε και γι” αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε, αλλά και γι” αυτούς που δεν μας ζήτησαν, και για τους γνωστούς και για τους αγνώστους.
Τόσες χιλιάδες άνθρωποι υπάρχουν που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη και σοβαρότερα προβλήματα από αυτούς που μας ζήτησαν να προσευχηθούμε. Να κάνουμε προσευχή και για όσους έχουν αδικηθεί, να φανεί το δίκαιο· να δοθεί χάρη στους φυλακισμένους, να πιάσει τόπο η ταλαιπωρία που πέρασαν και να βοηθηθούν. Όταν βάζω ξύλα στη φωτιά, δοξολογώ τον Θεό και λέω: «Ζέστανε, Θεέ μου, όσους δεν έχουν ζεστασιά». Όταν πάλι καίω τα γράμματα που μου στέλνουν – τα διαβάζω και μετά τα καίω, γιατί έχουν και θέματα και απόρρητα και εξομολογήσεις -, λέω: «Να τους κάψει ο Θεός όλα τα κουσούρια. Να τους βοηθάει ο Θεός να ζουν πνευματικά και να τους αγιάζει».

Ακόμη συνηθίζω να ζητώ από τους Αγίους να προστατεύουν τους ανθρώπους που φέρουν το όνομά τους και από τους Αγίους Πάντες να προστατεύουν αυτούς που δεν έχουν προστάτη Άγιο.
Γέροντα, τι είναι καλύτερα, να ζητώ το έλεος του Θεού γενικά ή να αναφέρω και συγκεκριμένα αιτήματα σύμφωνα με το «Αιτείτε και δοθησεται υμιν»;
Να προσεύχεσαι γενικά και να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον τους πάσχοντας σωματικά και ψυχικά». Σ” αυτήν την ευχή περιλαμβάνονται και οι κεκοιμημένοι. Αν σου έρχεται στον νου ένα συγγενικό σου πρόσωπο, πες μια ευχή και γι” αυτό, «… ελέησον τον δούλον Σου τάδε», και πέρασε αμέσως στην γενική ευχή για όλον τον κόσμο, «… ελέησον τον κόσμον Σου άπαντα»
Μπορείς να φέρνεις στον νου σου έναν συγκεκριμένο άνθρωπο που έχει ανάγκη, να προσεύχεσαι λίγο γι” αυτόν και μετά να λες «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησον ημάς» και να πονάς για όλους, για να μη φεύγει η… αμαξοστοιχία με έναν επιβάτη. Να μη σκαλώνουμε σε ένα πρόσωπο και μετά δεν μπορούμε να βοηθήσουμε με την προσευχή ούτε τον εαυτό μας ούτε τους άλλους.
Όταν προσεύχεσαι λ.χ. για έναν καρκινοπαθή, να προσεύχεσαι για όλους τους καρκινοπαθείς και να λες και μια ευχή για τους κεκοιμημένους. Ή βλέπεις έναν δυστυχισμένο· να πηγαίνει αμέσως ο νους σου σε όλους τους δυστυχισμένους και να προσεύχεσαι γι” αυτούς.
Όταν πηγαίνει κανείς σε ειδικά θέματα και σκέφτεται ότι υποφέρουν οι συνάνθρωποί μας, βοηθιέται, γιατί κεντιέται η καρδιά. Έτσι, με πονεμένη καρδιά από τα ειδικά θέματα πηγαίνει και στα γενικά, και βοηθάει περισσότερο με την καρδιακή προσευχή.
Καλά είναι ο μοναχός να μοιράζει την προσευχή του σε τρία μέρη: για τον εαυτό του, για όλο τον κόσμο και για τους κεκοιμημένους. Αν και με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που φαίνεται δίκαιη η μοιρασιά, πάλι για τον εαυτό του φροντίζει περισσότερο, γιατί ο εαυτός του είναι ένας, ενώ οι ζώντες και οι κεκοιμημένοι είναι δισεκατομμύρια. (…)
Να θέλει και αυτός που ζητά την προσευχή να βοηθηθεί, να σωθεί, και να αγωνίζεται. Για να βοηθηθεί δηλαδή κανείς από την προσευχή «δικαίου» ανθρώπου, χρειάζεται να έχει καλή διάθεση. Η ευχή που γίνεται με την καρδιά εισακούεται· πρέπει όμως και ο άλλος να είναι δεκτικός. Αλλιώς, εκείνος που προσεύχεται πρέπει να έχει την αγιότητα του Μεγάλου Παϊσίου, για να μπορέσει να τον βγάλει από την κόλαση1. Γι” αυτό κάνετε προσευχή πρώτα γι” αυτούς που έχουν διάθεση να σωθούν
Εγώ, όταν παρακαλάω τον Θεό για διάφορες περιπτώσεις, λέω: «Θεέ μου, να είναι αισθητή η βοήθειά Σου, για να βοηθηθούν οι άνθρωποι και πνευματικά· αν δεν είναι αισθητή, μη μας βοηθάς». Πολλοί ούτε καν καταλαβαίνουν από τι μπόρες μας γλιτώνει ο Θεός και ούτε καν το σκέφτονται, για να δοξολογήσουν τον Θεό. Γι” αυτό να ζητάμε να βοηθάνε ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοι στον κόσμο, αλλά να είναι και αισθητή η βοήθειά Τους, για να ωφελούνται οι άνθρωποι.
Ας υποθέσουμε ότι κινδυνεύει κάποιος να πέσει από την σκαλωσιά και οικονομάει ο Θεός να σκαλώσει κάπου, που δεν ήταν να σκαλώσει και γλιτώνει. Ή πέφτει κάπου και δεν σακατεύεται. Ή τρακάρει και γλιτώνει. Να ευχηθούμε να καταλάβει ότι ο Θεός τον βοήθησε και σώθηκε, για να βοηθηθεί πνευματικά.
Κάποιος έπεσε από ένα γεφύρι κάτω και σώθηκε. «Κατέβηκες να μετρήσεις το βάθος;», του λέω. Στα χέρια μας κρατούν οι Άγιοι. Ένα παιδί που του είχα δώσει ένα σταυρουδάκι, καθώς έτρεχε με τον μοτοσακό, πέρασε πάνω από ένα ταξί, έκανε μια τούμπα και συνέχισε να τρέχει στον δρόμο, χωρίς να πάθει τίποτα. Πολλοί γλιτώνουν, αλλά λίγοι καταλαβαίνουν κι διορθώνονται.
Ο ιερός Αυγουστίνος λέει:
…ότι ο άνθρωπος πρέπει να κάνει εκείνο που μπορεί, και να ζητά από το Θεό εκείνο που δεν μπορεί. «Ποιείν ό δύνασαι, και αιτείν όπερ ου δύνασαι». Δεν έχεις τη δύναμη από λόγου σου; Δεν έχεις βεβαιότητα στη θέλησή σου; Η αιτία είναι ότι δεν τη ζητάς από το Θεό. «Ουκ έχετε, διά το μη αιτήσθαι ημάς», λέει ο άγιος Ιάκωβος. Φοβάσαι τον κίνδυνο; Τρομάζεις τον πειρασμό της αμαρτίας; Αγρύπνα και προσεύχου, για να μην πέσεις σ” αυτόν. «Γρηγορείτε και προσεύχεσθαι, ίνα μη εισέλθητε εις πειρασμόν». (Ματθ. κστ΄ 41).
ΠΗΓΗ goodstory.gr
Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

ΑΠ’ ΟΛΑ ΜΑΣ ΤΑ ΕΡΓΑ Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΠΙΟ ΙΕΡΟΤου Αγίου Ιερομάρτυρος Ανδρόνικου, αρχιεπίσκοπου Πέρμ.

Του Αγίου Ιερομάρτυρος Ανδρόνικου, αρχιεπίσκοπου Πέρμ.
Στο χωριό Σεβαστόπολ ο ιεράρχης ρώτησε τους μαθητές ποιες προσευχές γνώριζαν. Επειδή δεν απαντούσαν ικανοποιητικά, τους είπε:
«Η προσευχή δεν είναι μάθημα, που το διαβάζουμε μόνο όταν μας το ζητούν. Πάντοτε πρέπει να προσευχόμαστε… Όταν προσεύχεσαι, μιλάς με τον Θεό. Πώς θα Του ζητήσεις κάτι, λοιπόν, αν δεν γνωρίζεις να προσεύχεσαι; Απ’ όλα μας τα έργα η προσευχή είναι το πιο σπουδαίο και το πιο ιερό».
Και αφού νουθέτησε κατάλληλα τα παιδιά, στράφηκε στους γονείς τους:«Να προσέχετε τα παιδιά σας. Να τα συνδέετε με τον Θεό… Αν τα αναθρέψετε “με αγωγή και νουθεσίες σύμφωνες με το θέλημα του Κυρίου” (Εφ. 6:4), και αυτά, μεγαλώνοντας, πάρουν κακό δρόμο, ο Θεός δεν θα σας καταλογίσει ένοχη. Αν, όμως, δεν τα αναθρέψετε σωστά, θα δώσετε λόγο σ’ Εκείνον για το παραστράτημά τους. Εύκολα ισιώνει κανείς ένα νεαρό δένδρο και δύσκολα ένα γέρικο. Το ίδιο συμβαίνει και με τα παιδιά: Σαν τα δενδράκια, εύκολα μπορεί κανείς να τα στρέφει προς την πλευρά που θέλει, δηλαδή είτε προς το καλό είτε προς το κακό.»
Πολλοί γονείς και κακό παράδειγμα δίνουν στα παιδιά τους και την καλή νουθέτησή τους παραμελούν. Άλλοι, πάλι, δεν τους δίνουν κακό παράδειγμα, αλλά και στο καλό δεν τα παρακινούν. Οι παιδικές ψυχές, καθώς είναι εύπλαστες και καθαρές, τα δέχονται όλα εύκολα και γρήγορα. Μην παύετε, λοιπόν, να τις διαπλάσσετε χριστιανικά, για να μην ντροπιαστείτε και να μην πικραθείτε σ’ αυτή τη ζωή, αλλά και για να μην κατακριθείτε στην άλλη…
»Αν προσεύχονταν οι γονείς, θα μάθαιναν να προσεύχονται και τα παιδιά. Φοβηθείτε τον Θεό. “Ολα να τα αρχίζετε και όλα να τα τελειώνετε με προσευχή. Να ζείτε σύμφωνα με το άγιο θέλημα του Κυρίου, που αποκαλύπτεται στο ιερό Ευαγγέλιο. Αν θελήσετε να γίνετε πραγματικοί χριστιανοί, θα βρίσκετε χρόνο να διαβάζετε το Ευαγγέλιο, για να μαθαίνετε τον νόμο του Θεού. Τότε επάξια θα λέγεστε χριστιανοί και επάξια θα φοράτε τον σταυρό του Χριστού».
Πηγή: Ηγουμένου Δαμασκηνού (Ορλόφσκι), «Ιερομάρτυς Ανδρόνικος, αρχιεπίσκοπος Πέρμ (1870-1918) – Ένας ασυμβίβαστος Ιεράρχης», Ιερά Μονή Παρακλείτου, Ωρωπός Αττικής 2011.

ΓΙΑ ΤΗ ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ( Χρυσοστομικός Ἄμβων Ε’ )

Σᾶς τό εἶπα βέβαια νωρίτερα, ἀλλά θά σᾶς τό πῶ καί τώρα. Ἄς σηκωνόμαστε τή νύχτα καί ἄν ἀκόμη δέν κάνης πολλές προσευχές, κάνε μία μέ πνευματική καθαρότητα καί εἶναι ἀρκετό· δέ ζητῶ τίποτε περισσότερο· καί ἄν ὄχι μέσα στά μεσάνυχτα, τουλάχιστον τήν ὥρα τοῦ ὄρθρου.
Δεῖξε ὅτι ἡ νύχτα δέν εἶναι μόνο γιά τό σῶμα, ἀλλά καί γιά τήν ψυχή· μήν ἀνεχθῆς νά περάση μέ ἀπραξία, ἀλλά ἄμοιψε τόν Κύριο μέ τήν ἀμοιβή αὐτή· ἤ καλλίτερα καί αὐτή σέ σένα ἐπιστρέφει. Πές μου λοιπόν, ἄν πραγματικά πέσουμε σέ κάποια φοβερή δοκιμασία, ποιόν δέν παρακαλοῦμε νά μᾶς βοηθήση; Καί ἄν πετύχουμε ἀμέσως ἐκεῖνο πού ζητᾶμε, νιώθουμε ἀνακούφισι. Ποιός θά σέ βοηθήση ὥστε νά εἶναι πρόθυμος νά σοῦ κάνη τή χάρι ἐκεῖνος, πρός τόν ὁποῖον ἀπευθύνης τό αἴτημά σου; ποιός θά σέ βοηθήση γιά νά μή γυρίζης ἐδῶ κι ἐκεῖ καί νά ζητᾶς σέ ποιόν νά ἀπευθύνης τό αἴτημά σου, νά μήν ἔχεις τήν ἀνάγκη ἄλλων, ὥστε νά ζητήσης αὐτό μέσῳ ἐκείνων; Τί ὑπάρχει μεγαλύτερο ἀπό αὐτό;
Διότι Αὐτός, τότε πρό πάντων πραγματοποιεῖ τό αἴτημά μας, ὅταν δέν παρακαλέσουμε ἄλλους· τότε πρό πάντων μᾶς κατηγορεῖ, ὡς γνήσιος φίλος πού εἶναι, διότι δέν ἔχουμε ἐμπιστοσύνη στή φιλία Του, ὅταν παρακαλέσουμε ἄλλους γιά νά ζητήσουμε αὐτό πού θέλουμε ἀπ’ Αὐτόν.
Ἔτσι ἐνεργοῦμε καί ἐμεῖς πρός ἐκείνους πού μᾶς ζητοῦν κάτι· τότε τούς κάνουμε τή χάρι μέ μεγαλύτερη εὐχαρίστησι, ὅταν ἔρχωνται καί μᾶς τό ζητοῦν αὐτοί οἱ ἴδιοι καί ὄχι μέσῳ ἄλλων.

Γρηγορείτε και προσεύχεσθε ίνα μή εισέλθητε είς πειρασμόν;

«Να προσεύχεσαι, λέγει, να μην εισέλθεις σε πειρασμούς της πίστης σου. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στον πειρασμό του δαίμονα της βλασφημίας και της υπερηφάνειας με την οίηση του νου σου. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις, κατά παραχώρηση του Θεού, στους φανερούς πειρασμούς των … αισθήσεων, που ο διάβολος ξέρει πως να σου δημιουργεί όταν το επιτρέπει ο Θεός λόγω των ανόητων λογισμών που καλλιεργείς…
Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στους πειρασμούς της ψυχής μέσα από αμφιβολίες και προκλήσεις, με τις οποίες η ψυχή σύρεται βίαια σε μεγάλη σύγκρουση. Ακόμα και έτσι, ετοιμάσου να δεχτείς ολόψυχα σωματικούς πειρασμούς. Να τους διαπλεύσεις με όλα σου τα μέλη και να γεμίσεις τα μάτια σου με δάκρυα, έτσι ώστε ο άγγελος που σε φυλάει να μη σε εγκαταλείψει.
Επειδή χωρίς δοκιμασίες δεν φαίνεται η Πρόνοια του Θεού και δεν μπορείς να αποκτήσεις παρρησία μπροστά στον Θεό, ούτε να μάθεις τη σοφία του Πνεύματος, ούτε μπορεί να εδραιωθεί μέσα σου ο θείος πόθος. Πρίν από τους πειρασμούς ο άνθρωπος προσεύχεται στον Θεό σαν να είναι ξένος, αλλά όταν εισέρχεται στους πειρασμούς για χάρη της αγάπης του και δεν αφήνεται να εκτραπεί, τότε άμεσα έχει, ούτως ειπείν, τον Θεό ως χρεώστη του και ο Θεός τον υπολογίζει ως αληθινό φίλο, διότι για χάρη του θελήματός Του πολέμησε εναντίον του εχθρού του και τον νίκησε. Αυτό σημαίνει «προσεύχεσθε ίνα μη εισέλθετε εις πειρασμόν».
Και πάλι, να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις στο φοβερό πειρασμό του διαβόλου για την αλαζονεία σου, αλλά επειδή αγαπάς τον Θεό, ώστε η δύναμή Του να σου είναι αρωγός, και διά μέσου σου να συντρίψει τους εχθρούς Του. Να προσεύχεσαι να μην εισέλθεις σε τέτοιες δοκιμασίες εξαιτίας της αφροσύνης των λογισμών και των έργων σου, αλλά αντίθετα για να δοκιμαστεί η αγάπη σου πρός τον Θεό και για να δοξαστεί η δύναμη Του στην υπομονή σου».
Από το βιβλίο: Ιλαρίων Αλφέγιεφ, Άγιος Ισαάκ ο Σύρος

Πηγή : Agioritikovima.gr

Ποιες είναι οι δυνατές προσευχές ;

Κύριε, Κύριε άκουσε τη φωνή μου» ( Ψαλμ. 129, 1 ) . Τι σημαίνει «από τα βάθη»;
Όχι απλώς με το στόμα ούτε απλώς με τη γλώσσα μου, διότι τα λόγια ξεχύνονται και όταν ακόμη η σκέψη μας πλανιέται? αλλά από τα βάθη της καρδιάς, με πολλή φροντίδα και προθυμία, από αυτά τα θεμέλια της διάνοιάς μου.
Διότι τέτοιες είναι οι ψυχές εκείνων που ζουν μέσα στις θλίψεις” συγκινούν ολόκληρη την καρδιά, καλώντας τον Θεό με πολλή κατάνυξι? και γι’ αυτό βέβαια εισακούονται.
Οι προσευχές αυτού του είδους έχουν μεγάλη δύναμι? δεν ανατρέπονται, ούτε κλονίζονται, και αν ακόμη επιτεθή με μεγάλη ορμή ο διάβολος.
Και όπως ακριβώς ένα ισχυρό δένδρο, που έχει απλωμένη τη ρίζα του βαθειά μέσα στη γη και σφίγγει το χώμα της, αντιστέκεται σε κάθε ορμή των ανέμων, ενώ εκείνο που έχει τις ρίζες του στην επιφάνεια της γης, μόλις φυσήξει ένα μικρό αεράκι κλονίζεται και σωριάζεται στη γη? το ίδιο συμβαίνει και με την προσευχή? εκείνη που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής και ανεβαίνει από τα κάτω προς τα επάνω, και αν ακόμη εμφανισθούν αμέτρητες σκέψεις, και αν ακόμη ορμήξη ολόκληρη η παράταξι του διαβόλου, παραμένει ακατάπαυστη και αμετάτρεπτη, χωρίς να υποχωρή? ενώ εκείνη που βγαίνει από το στόμα και τα χείλη και δεν ανεβαίνει μέσα από τα βάθη της καρδιάς, ούτε στον Θεό μπορεί να ανεβή από την αδιαφορία εκείνου που προσεύχεται.
Διότι αυτόν που προσεύχεται με τον τρόπο αυτόν, μόλις συμβή κάποιος χτύπος, τον απέσπασε? μόλις γίνη κάποιος θόρυβος, τον απομάκρυνε από την προσευχή? και το στόμα ομιλεί, ενώ η καρδιά είναι άδεια και η διάνοια έρημη.

Πηγή : agiosmgefiras.blogspot.gr

Αγίου Συμεών του Νέου Θεολόγου ΜΗ ΑΠΟΚΡΥΨΗΣ ΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΟΥ

Ελέησέ με, μόνε Κύριε, ελέησέ με, συ που με εσκέπασες από της νεαράς μου ηλικίας, συ που από την αγαθότητά σου μού εσυμπάθησες τα πάμπολλά μου πταίσματα που γνωρίζω πως σου έπταισα. Συ που με ελευθέρωσες από τον πλάνον και μάταιον κόσμον και από συγγενείς και φίλους και ατόπους ηδονάς και με αξίωσες να κάθωμαι εδώ ωσάν εις όρος [1] και μου έδειξες την θαυμαστήν σου, Θεέ μου, δόξαν και με εχαρίτωσες γεμίζοντας με όλον από θείον σου Πνεύμα και από Πνευματικόν φωτισμόν.

Συ πάλιν Θεέ μου, δος μου του δούλου σου τελείαν και ολόκληρον την Χάριν σου, χωρίς να μετανοήσης εις τούτο. Μην την αφαίρεσης, Δέσποτα, μηδέ αποστραφής με παραβλέποντάς με, συ που εξ αρχής με έστησες έμπροσθεν εις το πρόσωπόν σου και με εσυναρίθμησες εις τους δούλους σου και, σφραγίζοντάς με με την σφραγίδα [2] της Χάριτός σου, με επωνόμασες εδικόν σου.

Μη με πάλιν απορρίψης, μηδέ αποκρύψης το φως του προσώπου σου και με καλύψη σκότος· και με καταπίη η άβυσσος και συγκλείση ο ουρανός εμένα, τον οποίον με ανεβίβασες ανώτερα από αυτόν, καταξιώνοντάς με να συνευρίσκωμαι με τους αγγέλους σου, ή, να ειπώ καλύτερα, με εσένα τον των όλων ποιητήν και να συνευφραίνωμαι μαζί με εσένα και να θεωρώ την απαραμοίαστον δόξαν του προσώπου σου, απολαμβάνοντας χορταστικά και από το απλησίαστον φως· και να χαίρω ευφραινόμενος χαράν ανεκλάλητον, με την παρουσίαν της ανερμήνευ­του σου ελλάμψεως.

Οπόταν και κατατρυφώντας εγώ από εκείνο το ανερμήνευτον φως, εσκιρτούσα και έχαιρον ομού με εσένα τον ποιήτην και πλάστην μου, θεωρώντας το απαρομοίαστον κάλλος του προσώπου σου. Τόσον που και καταβιβάζοντας πά­λιν τον νουν μου εις την γην τότε, δεν έβλεπα μήτε τον κόσμον, με το να ήμουν πεφωτισμένος από εσένα, μήτε τα του κόσμου πράγματα, αλλά ήμουν ανώτερος και από τα πάθη και από τας φροντίδας.

Και συστρεφόμενος εις πράγματα και τα κακά ελέγχοντας, δεν συμμετείχα κατ' αρχάς εις τας κακίας των ανθρώπων. Αφ' ου δε, εγχρονίζοντας μέσα εις αυτά, επροτίμησα τα των άλλων και συνεσύρθηκα εις φιλονείκους ανθρώπους [3] με την ελπίδα της διορθώσεως των, εμέθεξα από την κακίαν. Και τώρα κυριευ­θείς από άγρια θηρία, κινδυνεύω. Διότι θέλοντας να αποσπάσω άλλους από την βλάβην εκείνων των θηρίων, εγώ πρώτος έγινα ξέσχισμα θηρίων.

Αλλά συ, φιλάνθρωπε, πρόφθασε σπλαγχνισθείς, τάχυνε και ελευθέρωσε εμέ, που διά εσένα έπεσα μέσα εις αυτά. Διότι καθώς ορίζει η εντολή σου[4], ελεήμον, έθεσα την αθλίαν μου ψυχήν διά την σωτηρίαν των αδελφών μου.

Αλλά αν και επληγώθηκα, συ όμως δύνασαι να με ιατρεύσης. Αν και εκρατήθηκα από τους εχθρούς αιχμάλωτος ο ταλαίπωρος, αλλά συ, ωσάν που είσαι δυ­νατός και ισχυρός κατά πάντα, δύνασαι να με λύτρωσης με το θέλημα σου μόνον. Αν και επιάσθηκα εις τα στόματα και τας χείρας των θηρίων, αλλά συ να φανής μόνον και ευθύς αυτά μεν θέλουσιν αποθάνη, να ζήσω δε εγώ.

Ναι, πανοικτίρμον και πολυέλεε, ελέησε και σπλαγχνίσου εμένα τον περιπεσόντα. Διότι κατέβηκα εις το πηγάδι, διά να ανασπάσω τον πλησίον μου και συγκατέπεσα και εγώ με αυτόν. Μη με αφήσης να κάθωμαι έως τέλους εις τον λάκκον, μη παρακαλώ.

Ηξεύρω που επρόσταξες, φιλάνθρωπε Θεέ μου, ότι χωρίς άλλο χρεωστούμεν να ελευθερώνωμεν τον αδελφόν από τον θάνατον και το δάγκαμα της αμαρτίας, μα όχι διά την αμαρτίαν να συναπολεσθώμεν με αυτόν (το οποίον το έπαθα ο ταλαίπωρος και αμελήσας έπεσα, θαρρώντας εις τον εαυτόν μου [5]), αλλά να ελευ­θερώνωμεν και εκείνον και ομοίως και τον εαυτόν μας· είδε μη, τουλάχιστον να μένωμεν επάνωθεν και να θρηνώμεν τον πεσόντα [6] και να φεύγωμεν όσον δυνάμε­θα το να μη πέσωμεν ωσάν εκείνον.

Αλλά και τώρα ανάστησέ με, ανάσυρέ με από το χάσμα και στήσε με επάνω  εις την στερεάν πέτραν των εντολών σου [7]. Και δείξε μου πάλιν το φως, το οποίον δεν το χωρεί ο κόσμος, άλλα κάμνει εκείνον που το θεωρεί έξω από τον κόσμον και από το αισθητόν φως και από τον αισθητόν αέρα και από τον ουρανόν και από όλα τα αισθητά, και δεν ηξεύρει κατ' εκείνην την ώραν είτε χωρίς του σώματος είναι είτε τελείως με το σώμα[8].

Μου φαίνεται δε τότε να είναι ένας φωστήρας άυλος, ο οποίος λαμπόμενος από το κάλλος του νοητού ηλίου δεν δύναται να θεώρηση με αίσθησιν το εδικόν του φως, μόνον δε εκείνον θεωρεί τον άδυτον φωστήρα, κατανοώντας το υπερβολικόν και ασύγκριτον κάλλος της δόξης του. Και από την πολλήν του έκπληξιν δεν δύναται να κατανόηση μηδέ να καταλάβη τον τρόπον της θεωρίας, που δη­λαδή ευρίσκεται εκείνος ανερμηνεύτως ή πώς θέλει και οράται και περικλείεται μέσα εις τους άγιους [9].

Τούτο δε και μόνον ηξεύρομεν όλοι οι μαθηταί και δοκιμασταί των τοιούτων, ότι τότε γινόμεθα και μένομεν κατά αλήθειαν έξω από τον κόσμον, εν όσω βλέπομεν αυτό- και πάλιν έπειτα ευρισκόμεθα μέσα εις το σώμα και τον κόσμον. Ενθυμούμενοι δε την χαράν και το φως εκείνο και την γλυκυτάτην ηδονήν, θρηνούμεν και πενθούμεν καθώς το νήπιον παιδίον όταν βλέπη την μητέρα του και ενθυμούμενον τον γλυκασμόν του γάλακτος κλαυθηρίζει, έως οπού να το δράξη και να θηλάση χορταστικά.

Τούτο, Σωτήρ, ζητούμεν και τώρα, τούτο σε παρακαλούμεν προσπίπτοντες να το λάβωμεν αναπόσπαστον, διά να τρεφώμεθα, εύσπλαγχνε, και τώρα από αυτό· από τον άρτο λέγω τον νοητόν που καταβαίνει εξ ουρανού και μεταδίδει ζωήν εις όλους όσοι μετέχουσιν από αυτόν[10].

Και όταν αναχωρούντες των εντεύθεν, ερχώμεθα εις εσένα, Δέσποτα, να το έχωμεν συνοδοιπόρον, βοηθόν και φύ­λακα, και ομού με αυτό και διά μέσου αυτού να σου προσφερθώμεν. Και εις την φοβεράν κρίσιν αυτό να σκεπάση τας αμαρτίας μας διά να μην αποκαλυφθώσι μηδέ να φανώσι εις όλους, αγγέλους τε και ανθρώπους, αλλά και λαμπρόν να μας γίνη ένδυμα[11] και δόξα ως στέφανος εις αιώνας αιώνων. Αμήν.

[1] Εδώ ο Ιερός συγγραφεύς παρομοιάζει τη μονή του και το κελλί του με το όρος της Μετα­μορφώσεως, διότι εκεί βλέπει το φως της δόξης του Χριστού και ακούει την φωνή του Θεού.
[2] Ας προσέξουμε εδώ ότι ο Άγιος θεωρεί την είσοδό του στον χώρο της μυστικής ζωής των θείων εμφανειών ως δεύτερο Βάπτισμα (βάπτισμα φωτός) και γι' αυτό ομιλεί περί σφραγίδος.
[3] Προφανώς ο υπαινιγμός εδώ αναφέρεται σε ορισμένους ανυπότακτους μοναχούς της μονής
του (του αγ. Μάμαντος).
[4] βλ. Α' Ιωάν. γ' 16: «και ημείς οφείλομεν υπέρ των αδελφών τας ψυχάς τιθέναι».
[5] Ας προσέξουμε ότι ο Άγιος δεν τα βάζει με τον Θεό, παραπονούμενος ότι έπεσε ψυχικώς χάριν τηρήσεως των εντολών Του, αλλά μέμφεται τον εαυτό του, λέγοντας ότι φταίει το ότι "εθάρρησε εις τον εαυτόν του", δηλ. περιέπεσε σε έπαρσι, ενώ αλλιώς δεν επρόκειτο να του συνέ­βαινε κανένα κακό. Βλέπουμε λοιπόν έμπρακτη εφαρμογή της βασικής μοναχικής αρετής της αυτομεμψίας και μπορούμε να θαυμάσουμε πόσο βαθειά ποτισμένος με το γνήσιο μοναχικό πνεύμα ήταν ο Άγιος.
[6] Με αυτή την φράσι υπαινίσσεται ο Άγιος την μετά δακρύων προσευχή για τον "πεσόντα αδελφόν", η οποία συχνά αποτελεί ουσιωδέστερη εφαρμογή του πνεύματος της διδασκαλίας του Κυρίου, παρά η απροϋπόθετη κηρυκτική ("ιεραποστολική") δράσις.
[7] πρβλ. Ματθ. ζ' 24.
[8] πρβλ. τις ανάλογες εμπειρίες του Αποστόλου Παύλου (Β' Κορ. ιβ' 3).
[9] Τούτο συμβαίνει, καθ' ότι ο Θεός καταξιώνει να έλθη και να κατοίκηση μυστικώς μέσα
στους Αγίους («και μονήν παρ' αυτώ ποιήσσομεν» Ιωάν. ιδ' 23).
[10] Με όσα λέγει εδώ ο Άγιος υπονοεί ασφαλώς την θείαν Ευχαριστίαν. Σε όλο το έργο του αγίου Πατρός δεσπόζει αυτή η πολλαπλή συνάφεια ανάμεσα στην (νοερά και μυστική) "μέθεξιν Θεού" και την επαξία «μετάληψιν του Σώματος και Αίματος του Κυρίου» και πολλές φορές ε­σκεμμένα ποιητικώ τω τρόπω δεν διαχωρίζει σαφώς τα όριά τους, δεικνύοντας πόσο στην πράξι συχνά συμπλέκονται μεταξύ τους.
[11] Σύμφωνα με όσα είπαμε στην προηγούμενη σημείωσι, εδώ ο Άγιος συμπλέκει, κατά την ενέργειαν και τα αποτελέσματα, τον ουράνιο Άρτο και το θείον Φως· αυτό το τελευταίο είναι που θα σκεπάσει ως ιμάτιο τους Αγίους κατά την μέλλουσα κρίσι.

ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Τριμηνιαία έκδοσις Ιεράς Μονής Ξηροποτάμου
Τεύχος 6