Αδιάφοροι απέναντι στην δίωξη των Αγιορειτών Πατέρων

ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΩΝ:

Το άγιο όρος θα έπρεπε με την προσευχή των πατέρων να στηρίζει τον κόσμο.

Το άγιο όρος θα έπρεπε να φλέγεται από την πίστη ώστε ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός να μας λυπηθεί και να μας δώσει χρόνο για μετάνοια. Θα έπρεπε να φωτίζεται από την καθαρότητα των ψυχών των ασκητών του και να φωτίζει και μας τους σκοτισμένους.

Τώρα όμως διώκει τα ίδια του τα παιδιά.

Πατέρες διώκουν πατέρες.

Πατέρες που “εκτιμούν και σέβονται τον αγώνα του πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως να κρατήσει ζωντανό το πατριαρχείο κάτω από δυσμενείς συνθήκες" διώκουν πατέρες που αμφισβητούν το ορθόδοξο φρόνημα του,κρίνοντας απ'τα λόγια και τα έργα του.

Διώκουν πατέρες που θεωρούν ληστρική  την σύνοδο της Κρήτης που έγινε στο Κολυμπάρι το 2016.

Διώκουν πατέρες που ομολογούν πίστη (βλ.ομολογία ορθοδόξου πίστεως αγιορειτών πατέρων),που πιστεύουν μόνο στον τριαδικό Θεό,που δεν θέλουν την άλωση της ορθοδοξίας μας,την μίξη της με ομολογίες-αιρέσεις οι οποίες καταδικάστηκαν απ'τις συνόδους.

Διώκουν τους φάρους της ορθοδοξίας ,αυτούς που προσπαθούν να διατηρήσουν το ορθόδοξο φρόνημα καθαρό,διακόπτοντας το πατριαρχικό μνημόσυνο σύμφωνα με την ιεροκανονική παράδοση.

Εμείς,εδώ στον κόσμο, τι στάση κρατούμε;

Έχει αρχίσει ήδη ο διωγμός και δεν ανησυχούμε;

Θα δεχθούμε να μείνει  το περιβόλι της Παναγίας μας χωρίς τους υπερασπιστές της πίστεώς μας;

Θ'αφήσουμε τον κόσμο χωρίς την προσευχή τους;

Δεν φοβόμαστε;

Έχουμε εμείς προσευχή για να κρατηθούμε;

Δεν καταλαβαίνουμε πως με την αδιαφορία μας γινόμαστε συμμέτοχοι στην εξάπλωση του οικουμενισμού;

Οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές υπερασπίσθηκαν την πίστη μας με την ζωή τους.

Θα γίνουμε μιμητές τους;

Ας μας φωτίσει ο Θεός να αισθανθούμε, ο καθένας ξεχωριστά ,την ευθύνη που έχουμε προς τα θέματα της πίστεως.

Μ.Λ.

Ακολουθήστε την Κατάνυξη στο twitter και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις

Αναρτήθηκε από Ιστολόγιον Κατάνυξις

Μοναχός Θεόκτιστος Εσφιγμενίτης, o Άγιος Ερημίτης της Πάτμου (1822 - 29 Μαρτίου 1917)

Ο Μικρασιάτης αναχωρητής Θεόκτιστος νέος έρχεται στον Άγιον Όρος. Η μονή Εσφιγμένου του δίνει ένα κελλί της για τις πρώτες ουράνιες αναβάσεις του. Ύστερα από μία πορεία μέσω Ιεροσολύμων και Σάμου προς ανεύρεση της ιερής ησυχίας καταλήγει στο ιερό νησί της Αποκαλύψεως. Οι πιο απαραμύθητοι τόποι της Πάτμου τον φιλοξενούν επί μισό περίπου αιώνα.

Ο Θεός ήταν παντοτεινή συντροφιά του. Δεν έπασχε ποτέ από μοναξιά και ας ήταν πάντα μόνος. Όταν του τέλειωσε κάποτε το νερό, η προσευχή του έφερε ένα σύννεφο να τον ξεδιψάσει και να γεμίσει τη στέρνα του. Τα φίδια ήταν φίλοι του, δεν τα φοβόταν, όπως ο Αδάμ πριν την πτώση. Τον έβλεπαν να μην πατά στη γη. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Ο δαίμονας παρότι τον μετακινούσε από τόπο σε τόπο, δεν μπορούσε να τον νικήσει.

Απλός, λιτός, καταδεκτικός, μεγάλος νηστευτής, εργατικός σε όλη του τη ζωή.

Περιστατικά και γεγονότα τον φανερώνουν διορατικό, προορατικό και αδιάλειπτα προσευχόμενο. «Αισθάνομαι τόση γλυκύτητα, έλεγε, ώστε δεν μπορώ να κοιμηθώ το βράδυ. Όταν λέω την εύχή είναι σαν να ακούω χιλιάδες αγγέλους να ψάλλουν». Με το μεγάλο κομποσχοίνι του έκανε δύο χιλιάδες μετάνοιες γονατιστές (!) την ημέρα και έκλαιγε για τις αμαρτίες τις δικές του και όλων των ανθρώπων. Στο ερημητήριό του ήταν ανυπόδητος και η διατροφή του λιτότατη. Μόνο Σάββατο και Κυριακή κατέλυε το λάδι. Μελετούσε πολύ την «Φιλοκαλία» και μετελάμβανε συχνά των Αχράντων Μυστηρίων, γνωρίσματα των γνήσιων «Κολλυβάδων». Η μελέτη της Αγίας Γραφής και η συχνή θεία Μετάληψη τον αναπτέρωναν.

 Γλυκύς, ευγενής, σοβαρός, ακούει με προσοχή και προσεύχεται, συμβουλεύει με αληθινή σοφία και αγάπη. Πότε-πότε αφήνει και το ασκητήριο όταν τον παρακαλούν και έρχεται στη Χώρα, για να συμφιλιώσει εχθρούς, για να φέρει στα σπίτια την ειρήνη. Κι όταν ο Παράκλητος επιπνεύσει στην καθαρή και αγία του καρδιά, έρχεται και απρόσκλητος. Χτυπάει την πόρτα εκείνων που ο πειρασμός τους αναταράζει και ρωτάει: «Θέλετε να με δεχθείτε; Ο Χριστός με έστειλε. Αν δεν θέλετε, μπορείτε να με διώξετε, αλλά θα λυπηθεί ο Χριστός». Όταν άκουγε μια κακή φήμη έλεγε: «Φταίτε όλοι, από τον πιο μικρό ως τον πιο μεγάλο» και η βροντώδης φωνή του τους συνετάραζε όλους.

Στα τέλη του σχεδόν τυφλώθηκε και κουφάθηκε. Δεν εμποδιζόταν όμως να έχει στραμμένα τα μάτια του μόνιμα στον ουρανό και ν’ ακούει αγγελικούς ύμνους. Ο παλαιός Εσφιγμενίτης την αυστηρότητά του όλη τη φύλαγε για τον εαυτό του. Είχε γίνει ο παρήγορος αδελφός όλων των πονεμένων της Πάτμου.

Στη δύση του βίου του τον επισκέφθηκε ένας ξένος περιηγητής. Να πως τον περιγράφει: «Περικυκλωμένος από μουχλιασμένους τοίχους, κατοικώντας εδώ που δεν μπορεί να βλέπη τις καλλονές του νησιού ούτε να ατενίζη τα μεγαλεία της θαλάσσης, εδώ που ούτε δύσις μπορεί να τον φωτίση, υπομένοντας την μοναξιά και σπανίως δεχόμενος κανένα επισκέπτη: Ιδού ο ερημίτης της Πάτμου. Λίγη κίνηση και δραστηριότητα έχει το νησί, μα αυτός εδιάλεξε αυτή την εγκλείστρα για να αποφύγη κι αυτήν την ολίγη. Το βλέμμα του πάντα κυττάζει ψηλά. Μήπως έτσι στρέφει τις σκέψεις του μακρυά από την γη υψώνοντας μάτια και καρδιά προς τον ουρανό; Τα μαλλιά του και τα μουστάκια του ήταν μακρυά. Η όψις του έδειχνε καλωσύνη και εξυπνάδα. Πότε-πότε εφαίνετο μια λάμψις στα μάτια του που έδειχνε την παληά του ζωτικότητα. Μας προσκάλεσε να μπούμε στο σπίτι του, ένα δωμάτιο χτισμένο στην άκρη των ερειπίων, τρία μέτρα μάκρος και δυόμισυ πλάτος… Στρέφοντας γύρω μου είδα από το ανοικτό παράθυρο ένα πολύ μικρό δωματιάκι που του χρησίμευε ως προσευχητάριο. Τα μικρά του παράθυρα ήταν κλεισμένα και τα μόνα αντικείμενα μέσα σ αυτό ήταν μερικά κεριά, ένα μικρό αναλόγιο με μία μικρή ανοικτή βίβλο και ένα ανθρώπινο κρανίο με ένα μαύρο σταυρό ζωγραφισμένο στο μέτωπο. Ήταν κάτι που προξενούσε εντύπωσι και επεζήτησα να μάθω την σημασία του. Ιδού τα ίδια του τα λόγια: “Το έχω για να το κυττάζω. Μου λέγει πως θα είμαι μετ’ ολίγον. Με κάνει ταπεινόν και με ετοιμάζει διά τον θάνατον και διά τα μετά θάνατον… Παρακαλώ τον Θεόν να συγχωρήση όλες τις αμαρτίες μου και τέλος να με πάρη στον ουρανό. Βαδίζω προς τον θάνατο και θα εμφανισθώ ενώπιον του Θεού. Διά τούτο σκέπτομαι ποιαν απάντησιν θα του δώσω…”».

  Ως τις τελευταίες του ώρες συμβούλευε: «Να αγαπάτε τον Χριστό. Να διαβάζετε το Ευαγγέλιο. Να έχετε το Νόμο Του σαν Φυλαχτό».

Όταν πλησίαζε το τέλος λέει σ’εκείνον που τον διακονούσε: «Δόξα Σοι ο Θεός! Τώρα να μη μου μιλήσεις πλέον». Ακολούθως απήγγειλε ολόκληρη την Θεία Λειτουργία, αρχίζοντας από την Προσκομιδή. Στις 29.3.1917, Μεγάλη Πέμπτη, δύοντος του ηλίου, έδυσε ο ενενηνταπεντάχρονος αναχωρητής, παρέδωσε ειρηνικά το πνεύμα του για να εορτάσει, ο έτοιμος από καιρό, το αιώνιο Πάσχα της ατέρμονης και ανεκλάλητης ευφροσύνης. Το σκήνωμά του το εναπέθεσαν στον τάφο που ο ίδιος είχε ετοιμάσει πριν χρόνια στην Αποκάλυψη. Σημάδι της Αγιωσύνης του ήταν το ότι ένιωσαν ξαφνικά, καθώς το κατέβαζαν, να γίνεται εκείνο το ασκητικό αλλά βαρύ σώμα, ελαφρύ σαν ξερό φύλλο! Στον τάφο του φύτρωσε από μόνο του δεντρολίβανο. Στα τρία χρόνια, στις 19 Απριλίου του 1920, άνοιξαν τον τάφο του για την ανακομιδή. Ουράνια Ευωδιά ξεχύθηκε από τα Χαριτόβρυτα Λείψανά του.

Το Βραβείον της Ι. Μονής μας καταλήγει: «Διέτριψε δ’ εν Πάτμω επί 45 έτη εις διάφορα ερημητήρια και άβατα μέρη, σεβόμενος παρά πάντων ένεκα του εναρέτου βίου αυτού. Κατατάξαι δ’ αυτού το πνεύμα μετά των δικαίων ο Κύριος».

 Ας έχουμε την Ευχή του. Αμήν.

Πηγές – Βιβλιογραφία

Ηλία Μαστρογιαννόπουλου αρχιμ., Άγιες μορφές στην Πάτμο, Αθήναι 1966, σσ. 58-66. Του αυτού, Άγιες Μορφές της Νεωτέρας Ελλάδος, Αθήναι δ.χ. σσ. 62-71. Χρυσοστόμου Γ., Φλωρεντή διακόνου, Βραβείον της Ιεράς Μονής Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, Αθήναι 1980, σ. 128.

Πηγή: Μοναχού Μωυσέως Αγιορείτου, «Μέγα Γεροντικό, ενάρετων αγιορειτών του εικοστού αιώνος, Τόμος Α΄ 1901-1955, σελ.140-142.

 https://sites.google.com/site/orthodoxy1054/monachos-theoktistos-o-agios-eremites-tou-20ou-aiona

http://agiosmakariospatmios.blogspot.gr/2017/03/o-1822-29-1917.html

Αναρτήθηκε από Ιστολόγιον Κατάνυξις

Οι μοναχοί που ζουν στην άκρη του γκρεμού στο Άγιο Όρος (εικόνες)

Στο Άγιον Όρος βρέθηκε η εφημερίδα Guardian και μεταξύ άλλων επισκέφθηκε και τους ερημίτες στα Κατουνάκια. Το Άγιον Όρος, φιλοξενεί μία από τις παλαιότερες μοναστικές κοινότητες στη Γη.

Το βουνό κατοικήθηκε από τους αρχαίους χρόνους και είναι γνωστό για τη σχεδόν 1800χρονη συνεχή χριστιανική του παρουσία και τις μακρές ιστορικές μοναστικές παραδόσεις του, οι οποίες χρονολογούνται τουλάχιστον από τον 9ο αιώνα. Στα μοναστήρια, πάνω από δύο χιλιάδες μοναχοί ζουν μια ασκητική ζωή, απομονωμένη από τον υπόλοιπο κόσμο.

Στα Καρούλια οι ασκητές ζουν σαν τα πουλιά. Μένουν σε αυτοσχέδια σπίτια στην άκρη των γκρεμών, δεν καλλιεργούν και δεν αποθηκεύουν τίποτα, και τρέφονται με ό,τι βρουν – ό,τι τους στείλει ο Θεός.

Ένας απόκρημνος ορεινός όγκος τα Καρούλια και εκεί, μια χούφτα μοναχών έχουν χτίσει μικρά σπιτάκια που κρέμονται επισφαλώς στην άκρη του βράχου με τα κύματα να γλύφουν τα βράχια μερικά μέτρα πιο κάτω.

Οι ξύλινες σκάλες που είναι καρφωμένες στα βράχια, χρησιμεύουν στους ερημίτες για να ανέβουν και να κατέβουν το βουνό. Μερικοί από αυτούς τους μοναχούς, ειδικά εκείνοι που είναι γέροι και αδύναμοι, δεν έχουν εγκαταλείψει το βουνό εδώ και 60 χρόνια!

Τα οστά του μοναχού που κατοικούσε σε αυτό το κελί φυλάσσονται σε ασημένιο κουτί. Συνηθίζεται, ο μοναχός ακόμη και μετά τον θάνατο του να παραμένει στον χώρο που έζησε. Αυτή η ζωή είναι ένα χαστούκι στον δικό μας σύγχρονο τρόπο ζωής.

Ακολουθήστε την Κατάνυξη στο twitter και μάθετε πρώτοι όλες τις εξελίξεις

Αναρτήθηκε από Katanixis mide

Άγιοι προϊστάμενοι της Λαύρας λίγη ντροπή, μην γίνεστε Θεομάχοι!

O παπά Παμβώ με τον μοναχό Αμβρόσιο από τα Κατουνάκια αγίου όρους είναι Ρώσοι και τον τελευταίο καιρό προσπαθούν να τους απελάσουν γιατί δεν μνημονεύουν τον Πατριάρχη λόγω της ψευδοσυνόδου της Κρήτης …

trelogiannis.blogspot.gr

Αναρτήθηκε από Katanixis miden

Γρηγόριος Αρχιπελαγίτης: Το Άγιο βουνό εγκαταλελειμμένο

Αλήθειες που πονάνε από έναν Αγιορείτη Ηγούμενο για το Περιβόλι της Παναγίας

Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου

Ὅταν ἐλευθερώθηκε ἡ πολυθρύλητη Μακεδονία ἀπὸ τὸν ὀθωμανικὸ ζυγό, οἱ Ἁγιορεῖτες, Ἕλληνες ἀληθινοί, ἔβγαλαν ἀπὸ τὰ μπαοῦλα τους τὶς σκοροφαγωμένες σημαῖες τῆς πονεμένης Ἑλλάδος καὶ τὶς ὕψωσαν παντοῦ. Τὸ ἅγιο βουνὸ εἶναι τὸ μόνο κομμάτι τῆς ἁγιασμένης αὐτῆς χώρας γιὰ τὸ ὁποῖο ὁ Ἐλευθέριος Βενιζέλος ἔδειξε εὐαισθησία καὶ συνέστησε στοὺς Ἁγιορεῖτες νὰ κάνουν δικό τους κρατίδιο καὶ νὰ μὴν εἶναι κάτω ἀπὸ τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια, γιατὶ θὰ τὸ μετανοιώσουν.

Οἱ θερμοὶ Ἕλληνες καλόγεροι τὸ ἀρνήθηκαν καὶ δέχθηκαν τὴν ἑλληνικὴ ἐπικράτεια σὰν εὐλογία τῆς Παναγίας. Ὅλα αὐτὰ τὰ λησμόνησαν οἱ ἑκάστοτε κρατοῦντες καὶ τὸ ἅγιο αὐτὸ βουνὸ βρίσκεται σήμερα σὲ μιὰ πλήρη ἐγκατάλειψη. Ὅ,τι καὶ νὰ ζητήσουμε, οἱ ἐπιτροπές, σὰν τοὺς παλιοὺς ταχυδρόμους, μέρες γυρίζουν ἀπὸ γραφεῖο σὲ γραφεῖο, ἀπὸ ὑπουργὸ σὲ ὑπουργό, καὶ δρέπουν στάχυς ἄκαρπους, ποὺ τοὺς ἔχει καταστρέψει τὸ συρίκι, ὁ λίβας. Γι᾽ αὐτὸ τὸ ψηλὸ βουνὸ ψιχία μόνον δίνουν ἀπὸ τὰ τραπέζια ποὺ ἔχουν συνδαιτυμόνες τοὺς μουσουλμάνους. Μὲ πιὸ πολλὴ χαρὰ ἀνεγείρουν τὰ τζαμιά, ἀπ᾽ ὅ,τι τὰ μνημεῖα τοῦ Γένους καὶ τῆς πίστεως.

Τὸ Ὄρος εἶναι ἀφύλακτο, εἶναι στὴν διάθεση τοῦ κάθε ληστοπεράτη. Τὰ τελωνεῖα καταργήθηκαν, ἔλεγχος δὲν γίνεται. Μπᾶτε, σκύλοι, ἀλέστε κι ἀλεστικὰ μὴ δῶστε. Βγαίνοντας προχθὲς ἀπὸ τὸ Ὄρος, βλέπω ἀπ᾽ τὸν ἀρσανᾶ τῆς Χιλανδαρίου νὰ μπαίνη στὸ πλοῖο ἕνα ἀγροτικὸ μὲ σκεπασμένη τὴν καρότσα. Δὲν συγκρατήθηκα. Ἢ μᾶλλον κακῶς συγκρατήθηκα. Ἔστειλα ἕνα μοναχό, νὰ σηκώση τὴν κουβέρτα νὰ δῆ τί κουβαλάει. Κι ἔβγαζε ἔξω τοῦ Ὄρους ἕνα ἀγροτικὸ ρίγανη! Τὸ νὰ κόψη κανεὶς ἕνα ματσάκι γιὰ τὸ σπίτι του κανεὶς δὲν τὸ ἀρνεῖται, ἀλλὰ ἕνα ὁλόκληρο ἀγροτικό; Πόσο συνειδητὰ αὐτὸς ὁ ἄνθρωπος σύναξε ἀπὸ τὶς νάπες τοῦ Ὄρους αὐτὴν τὴν ρίγανη καὶ δὲν τὴν ξεπάτωσε; Περίμενα νὰ συναντήσω λιμενικὸ στὴν Οὐρανούπολη. Εἶμαι Ἀρχιπελαγίτης. Ταξιδεύω ἀπὸ τὸ 1955. Πρώτη φορὰ εἶδα νὰ πιάνη πλοῖο σὲ λιμάνι καὶ νὰ μὴν ὑπάρχη οὔτε τελώνης οὔτε λιμενάρχης. Μὰ ἂν γίνη ἕνα δυστύχημα, ποιός θὰ τὸ πιστοποιήση; Ὁ ξυλοκόπος τοῦ Ἁγίου Ὄρους ἢ ὁ ἐργάτης ἢ οἱ ἀλλοδαποὶ προσκυνητές; Μᾶς πῆρε τὰ τελωνεῖα τὸ κράτος καὶ μᾶς τοποθέτησε ἀραιὰ καὶ ποῦ λιμεναρχεῖα. Καὶ σ᾽ αὐτά, ὁσάκις προσφύγης, ἢ τὸ σκάφος τους εἶναι χαλασμένο ἢ δὲν ἔχουν πετρέλαιο νὰ τὸ κυκλοφορήσουν. (Ὡστόσο, μεγάλος ἡγούμενος, εἰσερχόμενος μὲ 12θέσιο ταχύπλοο, πολλὲς φορὲς συνοδεύεται ἀπὸ τὸ λιμενικό. Κλάψε με, μάννα, κλάψε με.) Ναί, ἀφύλακτο τὸ ἅγιο αὐτὸ βουνό, εἶναι στὴν διάθεση κάθε ἀρχαιοκάπηλου καὶ κάθε ἅρπαγα. Δὲν θέλουμε λιμεναρχεῖα, θέλουμε τελωνεῖα, τὰ ὁποῖα θὰ εἶναι ἐπανδρωμένα ὄχι μὲ προτεστάντες καὶ ἰεχωβάδες, ἀλλὰ μὲ συνειδητοὺς καὶ σοβαροὺς χριστιανοὺς καὶ Ἕλληνες.

Ηγούμενος Ι. Μ. Σταυρονικήτα: Ναι στους θεολογικούς διαλόγους αλλά….

Γιατί ονομάζονται και τα άλλα δόγματα Εκκλησίες – Απαράδεκτο το χειροφίλημα στον Πάπα από Ορθοδόξους – Η Πανορθόδοξη δεν αποδέχεται την ισότητα των ομολογιών -Τι είπε για όσους αντιδρούν και για το ποιους δεσμεύουν οι αποφάσεις της

“Η Ορθόδοξος Εκκλησία ήτο θετικώς διατεθειμένη εις τους θεολογικούς διαλόγους και την «Οικουμενικήν Κίνησιν των νεωτέρων χρόνων, εν τη πεποιθήσει ότι διά του διαλόγου δίδει δυναμικήν μαρτυρίαν του πληρώματος της εν Χριστώ αληθείας και των πνευματικών αυτής θησαυρών προς τους εκτός αυτής, με σκοπόν την προλείανσιν της οδού της οδηγούσης προς την ενότητα.» (Πρβλ. Παρ. 6)” αναφέρεται μεταξύ άλλων σε άρθρο του Αρχιμ. Τύχωνος, Καθηγουμένου Ιεράς Μονής Σταυρονικήτα Αγίου Όρους με τίτλο “Ἡ Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξος Σύνοδος ἡ συνελθοῦσα εἰς τὸ Κολυμπάρι τῆς Κρήτης κατὰ τὴν ἑορτὴν τῆς Πεντηκοστῆς τοῦ 2016, μέσα ἀπὸ τὰ κείμενα τῶν ἀποφάσεών Της”.

Σημειώνεται πως ο ηγούμενος ήταν στην αντιπροσωπεία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περσινή Σύνοδο.

Για το φλέγον ζήτημα των σχέσεων με τον υπόλοιπο χριστιανικό κόσμο δέχεται την ονομασία “Εκκλησίες” εξηγώντας πως γίνεται αυτό “διὰ λόγους οἰκονομίας, συγκαταβάσεως, φιλανθρωπίας καὶ διευκολύνσεως τῆς ὁδοῦ τῆς ἐπιστροφῆς πρὸς τὴν Ἀλήθειαν, τὴν ἱστορικὴν ὀνομασίαν, ὅσων κατὰ καιροὺς ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ Αὐτήν, ὡς ἄλλων ἑτεροδόξων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν καὶ Ὁμολογιῶν, οἱ ὁποῖες διευκρινίζεται σαφῶς, ὅτι δὲν εὑρίσκονται πλέον σὲ μυστηριακὴ κοινωνία μὲ τὴν Μία καὶ Ἁγία Ἐκκλησία. Ἡ ὀνομασία «ἑτερόδοξοι Ἐκκλησίαι» δὲν ἔχει καμμίαν σχέσιν καὶ συνάφειαν μὲ τὴν δογματικὴν ἔννοιαν τοῦ ὅρου”.

Διευκρινίζει πάντως πως η Σύνοδος της Κρήτης έχει διευκρινίσει “ὅτι ὅσοι ἀπομακρύνθηκαν ἀπὸ τὴν ὀρθόδοξον Πίστι καὶ περιέπεσαν εἰς λανθασμένας καὶ αἱρετικὰς διδασκαλίας, ὀφείλουν νὰ ξεκαθαρίσουν καὶ νά ἀναθεωρήσουν τὶς ἀντιλήψεις τους σχετικὰ μὲ αὐτές, ὥστε ἀφοῦ ἀποκαταστήσουν τὶς πεποιθήσεις τους καὶ ἐπανέλθουν εἰς τὴν σωστὴν καὶ ὀρθόδοξον Πίστι, δυνηθοῦν νὰ ἐπανενταχθοῦν καὶ νὰ ἑνωθοῦν μὲ τὴν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησία”.

Ο Ηγούμενος Γρηγόριος απαντά στον διοικητή του Αγίου Όρους

«Συνεργάζεσαι με μια άθεη κυβέρνηση που από οδοδείκτης έγινε κολοδείκτης» – «Δεν πτοούμαι ούτε με φυλακή» – Τι λέει για τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο

Στην αντεπίθεση περνά ο Καθηγούμενος της Ιεράς Μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Αρχιμανδρίτης Γρηγόριος απαντώντας στον πολιτικό διοικητή του Αγίου Όρους, κ. Αρίστο Κασμίρογλου για τα όσα προηγήθηκαν μεταξύ τους. Με επιστολή του στο vimaorthodoxias.gr ο Αγιορείτης Ηγούμενος εξηγεί ότι κ. Κασμίρογλου συνεργάζεται με μία άθεη κυβέρνηση, και επιμένει ότι ως πολιτικός διοικητής κατευθύνει τους επισήμους σε φιλικά του μοναστήρια.

Αναλυτικά η απάντηση του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου στον Πολιτικό Διοικητή του Αγίου Όρους

Αξιότιμε κ Πολιτικέ Διοικητά της Αγιωνύμου Πολιτείας,

εγώ καθόλου δεν θα ήθελα να κατέβω στην αρένα της δημοσιότητας, αλλά έτσι που φύσηξε ο άνεμος πάω κι εγώ. Τα δικά μου γράμματα δεν είναι ούτε ιεροσφράγιστα ούτε πρωτοκολλημένα. Είναι φωτοβολίδες μέσα στα σκοτάδια που εξαπέλυσαν οι κρατούντες.

Κατ᾽ αρχάς απορώ πως εσείς, κατηχητόπαιδο του πραγματικά μεγάλου αυτού επισκόπου της Εκκλησίας και με χριστιανικά φρονήματα, συνεργάζεστε με μία κυβέρνηση άθεη, η οποία από οδοδείκτης κατήντησε κολοδείκτης, εξ ου και οι διαστροφές και οι ακολασίες μεσουρανούν στον τόπο μας, με συλλαλητήρια από θηλυδρίες και με συμμετοχή υπουργών και άλλων κρατικών προσώπων, που κράτησαν η κρατούνε θέσεις-κλειδιά στην αβάπτιστη, αλειτούργητη και αχαρίτωτη σημερινή κυβέρνηση. Και δεν θυσιάζετε τον θώκο σας κι εξακολουθείτε να παραμένετε εκπρόσωπος της όχι μόνον άθεης κυβέρνησης, αλλά και της μαχόμενης κατά των οσίων και ιερών του αγίου τόπου μας, που ονομάζεται Ελλάδα.

Και το ΒΗΜΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ  έτρεξε να το προτάξει των ταπεινών μου σκέψεων, γιατί βέβαια εσείς είστε πολιτικός του Αγίου Όρους κι εγώ ένας απλός μοναχός στις παρυφές του Άθωνα. Δεν πτοούμαι ούτε την φυλακή ούτε την εξορία. Παντού Χριστός και Ορθόδοξη Εκκλησία.

Προσπαθείτε να τοποθετήσετε προκάλυμμα στην όλη αυτή κατάσταση, που εδώ και χρόνια επικρατεί στο Αγιώνυμον Όρος, τα διακεκριμένα δηλαδή πρόσωπα να διαμένουν και να φιλοξενούνται σε διακεκριμένα μοναστήρια, που ίσως βιώνουν την αγιορειτική παράδοση πιο συνειδητά από εμάς, που βαστάμε την αξίνη, τον κασμά και τον μαλά από πρωίας έως εσπέρας και πέραν από την εσπέρα. Κι έτσι, όπως φαντάζομαι, τα τιμώμενα αυτά πρόσωπα παίρνουν μαζί τους, φεύγοντας από το Όρος, την αληθινή παράδοση του μοναχισμού. Εμείς, χειρώνακτες και απαίδευτοι, τι μπορούμε να προσφέρουμε στους υψηλόφρονες νόες; Αλήθεια, η τροχιά αυτή των επισήμων μέσα σ᾽ αυτόν τον τόπο μας είναι τόσο συνήθης, που δεν ξαφνιαζόμαστε πλέον, όταν ακούμε τα μοναστήρια που θα επισκεφθούν και θα φιλοξενηθούν. Πάντως, εάν ένα μοναστήρι δεν φέρει το ζήτα μπρός η πίσω, που είναι και το μεγαλύτερο ψηφίο της αλφαβήτου, δεν μπορεί να προσφέρει την θεοδίδακτη φιλοξενία.

''ΤΑ ΜΠΟΥΝΙΔΙΑ''. Άρθρο του Καθηγουμένου της Ι.Μ. Δοχειαρίου Γέροντα Γρηγορίου

Γράψαμε μὲ τὴν βοήθεια τοῦ Θεοῦ ἕνα κείμενο γιὰ τὴν Σύνοδο τοῦ Κολυμπαρίου. Διαβάζοντάς το, ὁ καθένας καταλαβαίνει ὅτι ἡ Σύνοδος αὐτὴ δὲν ἔγινε ἀποδεκτὴ ἀπὸ τὸ Ἁγιώνυμον Ὄρος, οὔτε ἀνέκοψε ἢ τάραξε τὴν πορεία του.

Συνεχίζει ὁ ἱερὸς τόπος νὰ ζῆ μέσα στὴν ὀρθόδοξη ζωὴ καὶ παράδοση. Σεμνὰ εἴπαμε τὸν λογισμό μας, ἀλλὰ δὲν γίνεται νὰ ξεχνοῦμε ὅτι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι γιὰ μᾶς ἡ αἱμοσταγὴς μητέρα Ἐκκλησία, ἡ ὁποία κάνει τὴν πορεία της μέσα σὲ εἴκοσι δύο ἑκατομμύρια ἀλλοφύλους καὶ ἀλλοθρήσκους, καὶ κρατιέται στὸ ὕψος της, δὲν θὰ πῶ μὲ διπλωματία, θὰ πῶ μὲ προσευχὴ καὶ προσοχή. Δὲν μπορῶ λοιπὸν ἐγὼ ὁ καλόγερος ἐκ τοῦ ἀσφαλοῦς νὰ λακτίζω τὴν Ἐκκλησία μου. Μέσα ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία θὰ πῶ τὸν λογισμό μου, χωρὶς νὰ πετάξω πέτρες καὶ αὐθαδιασμοὺς στὴν μάννα μου. Τῆς λέγω ὅτι ἡ διαθήκη ποὺ κάνεις δὲν μᾶς ἀναπαύει, ἀλλὰ σὰν παιδὶ πρὸς μητέρα, καὶ ὄχι σὰν ξεπεσμένο ἀποπαίδι. Λακτίζεται κάθε μέρα ἀπὸ τοὺς ἀπογόνους τῆς Ἄγαρ, ἀλλὰ ἐγὼ δὲν θὰ σηκώσω ποτὲ τὸ πόδι μου νὰ κλωτσήσω τὴν μάννα μου. Κάτι λέω, καὶ πονάω. Κάτι προσπαθῶ, καὶ κρύβομαι νὰ μὴ λυπήσω τὴν Ἐκκλησία μου, γιατὶ αὐτὴ μ᾽ ἔμαθε τὶ νὰ πιστεύω καὶ κάτω ἀπὸ τὶς δικές της εὐλογίες κάνω τὴν πορεία μου.

Χάρηκα ποὺ δόθηκε εὐκαιρία στοὺς σοῦπερ ζηλωτὲς καὶ θερμόαιμους τῆς πίστεως καὶ λάκτισαν καὶ κλώτσησαν καὶ ἐξουθένωσαν τὸν λογισμό μας. Καὶ σᾶς ἄνοιξε στόμα καὶ καρδία νὰ θεολογήσετε καὶ νὰ τραγουδήσετε τὰ μεγαλεῖα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἂν νομίζετε ὅτι αὐτὸ κάνει καλὸ στὴν Ἐκκλησία, πολλὴ χαρὰ θὰ ἔχουμε νὰ συνεχίσετε. Ἀναλογισθῆτε ὅμως τὴν θέση μας σ᾽ αὐτὸ τὸ ἅγιο βουνό. Ὅτι ἐμεῖς ποὺ προπορευόμαστε μὲ σημαιοφόρο τὴν Παναγία, ζοῦμε συνεχῶς μεταξὺ σφύρας καὶ ἄκμονος. Μεταξὺ δύο ἰσχυρῶν ρευμάτων, ποὺ ἀγωνίζονται ἐδῶ καὶ χρόνια νὰ μᾶς κατακλύσουν καὶ νὰ μᾶς καταποντίσουν. Τὸ ἕνα εἶναι ὁ ζηλωτισμὸς καὶ τὸ ἄλλο ὁ ἄκρατος φιλελευθερισμός. Δὲν θὰ τὸν πῶ οἰκουμενισμό, ἀλλὰ φιλελευθερισμό.

Ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ εἶναι τὸ ἀπέριττο μοναχικὸ τριβώνιο καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ μεταξωτό. Ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ ἡ συρτὴ τρύπια παντόφλα καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη τὸ σκαρπίνι καὶ ἡ ἀκριβῆ ὑπόδηση. Ἀπὸ τὴν μιὰ μεριὰ εἶναι αὐτοὶ ποὺ ἀντιστέκονται

Γέροντας Γρηγόριος Καθηγούμενος Ι.Μ. Δοχειαρίου: Υπάρχει Χρεία Ιερού Πολέμου

Ἀπὸ τὰ παλιά-παλιὰ τὰ χρόνια ἡ γειτνίασή μας μὲ τοὺς Τουρκαλβανοὺς δὲν ὑπῆρξε ποτὲ ἰδιαίτερα φιλική. Αὐτὸς ὁ περίεργος λαὸς πολλὰ κακὰ προξένησε στὸν ἑλληνικὸ λαό. Ποτὲ δὲν φέρθηκε φιλάνθρωπα πρὸς τοὺς Ἕλληνες.

Ὅσα καὶ νὰ προσφέρης σ᾽ αὐτὴν τὴν ἀρβανίτικη φάρα, ἀκόμη καὶ τὰ μάτια σου νὰ δώσης, ὄχι εὐχαριστῶ δὲν θ᾽ ἀκούσης, ἀλλὰ πολλὰ κακὰ θὰ σοῦ ἀνταποδώση. Ἅπλωσαν τὴν τράτα τους σὲ ὅλη τὴν Ἑλλάδα. Καὶ στὰ πιὸ ἀπομακρυσμένα νησιὰ θὰ συναντήσης αὐτὸν τὸν λαὸ μὲ κατακτητικὲς διαθέσεις. «Ναί, σοῦ λέει, σήμερα εἶναι δικά σου, ἀλλὰ αὔριο θὰ γίνουν δικά μου.» Ἀνέτοιμη ἡ Ἑλλάδα νὰ δέχεται τέτοιες ὀρδὲς στὸν χῶρο της. Αὐτοὶ δὲν ἔρχονται νὰ δουλέψουν, ἔρχονται νὰ κατακτήσουν. Πατᾶνε αὐτὴν τὴν γῆ τῶν πατέρων μας μὲ πολὺ θράσος καὶ ἀναίδεια. Χαμηλὰ τὰ μεροκάματά τους, ἀλλὰ τὰ φρονήματά τους ὑψηλὰ καὶ ἀνθελληνικά.

Ὁ Ἄθωνας εἶναι ἕνα λαμπρὸ ὄρος μέσα στοῦ Αἰγαίου τὰ νερά. Ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ δύο ἄλλα πόδια τῆς Χαλκιδικῆς. Ἔχει φωτεινὸ οὐρανό. Ἔχει ὄμορφους τόπους, καταστόλιστους ἀπὸ τοὺς ἐγκαταβιώσαντες ἁγίους πατέρες. Τὰ τελευταῖα χρόνια ὅμως, μὲ τοὺς κατακτητὲς Ἀλβανούς, καταχνιὰ πλάκωσε τὸ Ὄρος. Βαπτισμένοι καὶ ἀβάπτιστοι, χωρὶς διαπιστευτήρια, κατακλύζουν τὸν ἱερὸ τόπο. Ἐπιχειρήσεις ἀνοίξανε καὶ κουμαντάρουνε οἱ Ἀλβανοὶ στὸν Ἄθωνα.

Ἅγιοι πατέρες, ὅπου Ἀλβανός, ἀκολασία, ἐγκληματικότητα, κλεψιά, ψευτιὰ καὶ ἀτιμία· ἀθεΐα καὶ βλασφημία καὶ ἐκμετάλλευση. Ἡ ραθυμία τῶν μοναχῶν κρατάει στὰ κελλιά τους αὐτοὺς τοὺς ψωριάρηδες Ἀλβανούς, νὰ κάνουν τὶς δουλειές τους, καὶ αὐτοὶ νὰ τραβᾶνε τὸν ναργιλὲ τῆς ἁμαρτίας. Δὲν γίνεται μοναχός, καὶ μάλιστα σὲ νεαρὴ ἡλικία, νὰ μὴ κοπιάζη, νὰ μὴ βρίσκεται ἐκτεθειμένος στὸν παγετὸ τῆς νύχτας καὶ στὸν καύσωνα τῆς ἡμέρας. Ἡ ζωὴ τῶν Ἀλβανῶν στὸ Ἅγιον Ὄρος εἶναι «ἐφρύαξαν ἔθνη καὶ λαοί». Ἡ ζωή τους εἶναι μιὰ ἀπόλυτη ἀσχημία, εἶναι τόση ἡ ἀναισχυντία τους, ποὺ κινδυνεύεις στὶς ὁδοιπορίες αὐτοῦ τοῦ ἁγίου τόπου. Πρέπει τώρα ποὺ θὰ σαρακοστέψουμε γιὰ τὴν γιορτὴ τῆς Παναγίας, νὰ σαρακοστέψουμε καὶ ἀπὸ ἄλλα πράγματα, καὶ νὰ ἀπομακρύνουμε κάθε βδελυκτὸ Ἀλβανὸ ἀπὸ τοῦ Ὄρους τὰ μπαΐρια καὶ ἀπὸ τὶς κατοικιὲς τῶν μοναχῶν. Νὰ σταματήσουν οἱ εὐκαιρίες καὶ οἱ ἀφορμὲς νὰ διαπομπευώμαστε μεταξὺ τῶν ἐργαζομένων Ἑλλήνων. Τὰ γνωρίζουν ὅλα οἱ Ἕλληνες, ἀλλὰ δὲν ὁμιλοῦνε, γιατὶ βρίσκουν ἰσχυρότερους τοὺς Ἀλβανοὺς στὸν τόπο αὐτὸν ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς τους. Πρέπει μέχρι τὴν γιορτὴ τῆς Παναγίας νὰ ἀπελαθοῦν ὅλοι, γιὰ νὰ σταματήση ἡ διαπόμπευση καὶ ὁ διασυρμὸς τοῦ Ὄρους. Λεφτὰ νὰ παίρνουν καὶ τὰ κάνουν ὅλα. Λεφτὰ νὰ παίρνουν καὶ μᾶς θάβουν ὅλους. Λεφτὰ νὰ παίρνουν καὶ ἐπαγγέλονται κάθε δουλειὰ καὶ κάθε ἀνοσιουργία καὶ ἀκολασία. Δὲν γράφω φαντασίες. Γράφω αὐτὰ ποὺ ξώφαλτσα ἀκούω ἀπὸ παλιοὺς καὶ νέους Ἕλληνες, ποὺ ἐργάζονται σ᾽ αὐτὸν τὸν τόπο καὶ ἀληθινὰ μερικοὶ πονοῦν κιόλας γιὰ τὴν καταστροφὴ τοῦ Ὄρους. Ἂς γίνουν λιγώτερες δουλειὲς ἢ ἂς μὴ γίνουν καθόλου, ἀρκεῖ νὰ μείνη ὁ τόπος ἅγιος, ἀμίαντος καὶ ὄχι μὲ μολυσμοὺς σαρκὸς καὶ πνεύματος. Τὰ κασιδιαμένα αὐτὰ πρόβατα, ἢ μᾶλλον οἱ κασιδιασμένοι αὐτοὶ λύκοι, πρέπει νὰ ἀπελαθοῦν ἀπὸ τὸν Ἄθωνα.

Ορθόδοξη ομολογιακή μαρτυρία διωκομένων αποτειχισθέντων μοναχών

Ἀχειροποίητος θαυματουργικὴ εἰκὼν Παναγίας Προδρομητίσσης

Ὀρθόδοξη ὁμολογιακὴ μαρτυρία τῶν διωκομένων ἀποτειχισθέντων μοναχῶν τῆς Ἱερᾶς Κοινοβιακῆς Σκήτεως Τιμίου Προδρόμου, Ἁγίου Ὄρους

Ἡ παροῦσα ἀνοικτὴ ἐπιστολὴ ἔχει γραφεῖ μὲ ἕνα σκοπὸ: τὴν ἀποκατάσταση τῆς ἀλήθειας ἡ ὁποία βάναυσα ἔχει διαστραφεῖ ἀπὸ τὴν ἐπιστολὴ τοῦ δικαίου τῆς Σκήτης Τιμίου Προδρόμου Ἁγίου Ὄρους ἀρχιμ. Ἀθανασίου, ἡ ὁποία δημοσιοποιήθηκε στὰ ἑλληνικὰ, ἀγγλικὰ καὶ φυσικὰ καὶ στὰ ρουμανικὰ στὶς 26 Ἰουνίου 2017 μὲ ἀρ. πρωτ. 169. Ἄξιο παρατήρησης εἶναι ἐπίσης τὸ γεγονὸς ὅτι πρωτοεμφανίστηκε ἡ ἐπιστολὴ στὸ διαδίκτυο στὸν ἐπίσημο ἰστότοπο τοῦ πατριαρχείου Ρουμανίας, τὸ ὁποῖο ἀναπαράγει ὡς -δῆθεν- σχολιασμὸ τὰ βασικὰ ψεύδη τῆς ἐπιστολῆς. Ἡ συγκεκριμένη ἐπιστολὴ ἐπιχειρεῖ σὲ πολλαπλὰ ἐπίπεδα νὰ συσκοτίσει τὴν ἀλήθεια περὶ τῶν ἐντὸς τῆς Σκήτεως γεγονότων: ἀφ’ ἑνὸς ἀποκρύπτει τὸσο τὸ γεγονὸς ὅσο καὶ τὰ ἐπακόλουθα τῆς διακοπῆς μνημοσύνου (οἱ λόγοι ποὺ ὡδήγησαν σ’ αὐτὴν ἐξηγοῦνται στὸ δεύτερο τμῆμα τῆς παρούσας μελέτης),-ἀρχικά- ΟΛΗΣ τῆς Σκήτεως, ἀφ’ ἑτέρου δέ, προσπαθεῖ νὰ συγκαλύψει τὴν ἐμπλοκὴ τῆς κυριάρχου Μονῆς, τῆς Ἱ.Μ.Μ. Λαύρας, ἡ ὁποία κάνοντας κατάχρηση ἐξουσίας, κατὰ πλήρη καταπάτηση σχεδὸν τοῦ συνόλου τοῦ ΚΧΑΟ (Καταστατικὸς Χάρτης τοῦ Ἁγίου Ὄρους), ἐπιχείρησε νὰ καταπνίξει τὴν ὀρθόδοξη ὁμολογιακὴ στάση τῶν μοναχῶν τῆς Σκήτεως. Τέλος νὰ σημειωθεῖ κάτι ποὺ ἤδη ἔχει ἐλεγχθεῖ ἀπὸ τὴν δημοσιευθεῖσα ἐπιστολὴ τοῦ μέλους τῆς γεροντικῆς συνάξεως τῆς Σκήτεως, γέροντος ἱερ. Παϊσίου: ἡ ἐπιστολὴ τοῦ γ. Ἀθανασίου παρουσιάζεται ὡς ἡ ἐπίσημη θέση τῆς διοικήσεως τῆς Σκήτεως περὶ τῶν ἐν αὐτῇ γεγονότων, γι’ αὐτὸ καὶ ὑπογράφεται μὲ τὴ στερεότυπη ἔκφραση “ἀρχιμ. Ἀθανάσιος καὶ οἱ σὺν ἐμοὶ ἐν Χριστῷ ἀδελφοί“, ἐνῶ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι οὐδέποτε παρουσιάσθηκε ἡ ἐπιστολὴ στὴν σύναξη, οὔτε φυσικὰ ἔλαβε ἔγκριση νὰ δημοσιευθεῖ· ἀποτελεῖ δηλ. προσωπικὴ ἐπιστολὴ τοῦ δικαίου καὶ ὄχι τῆς Σκήτεως... Ἀπόδειξη τούτου εἶναι ὅτι ὅταν δημοσιοποιήθηκε ἡ προμνημονευθεῖσα ἐλεγκτικὴ ἀνοιχτὴ ἐπιστολὴ τοῦ γ. ἱερ. Παϊσίου, αὐτὸς ἀμέσως παύθηκε τῆς Γεροντίας καὶ “τιμωρήθηκε” μὲ τὴν μετάθεσή του στὸ διακόνημα τοῦ βοηθοῦ (ὑποτακτικοῦ) κηπουροῦ...

Τὸ ἱστορικὸ τῶν γεγονότων τῆς Ἱ.Κ. Σκήτεως Τιμίου Προδρόμου

Τὸν Αὔγουστο τοῦ 2016 σὲ συζήτηση στὸ ἀρχονταρίκι τῆς Σκήτεως τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὁ γέρων Σάββας Λαυριώτης παρεκάλεσε τὸν δικαῖο τῆς Σκήτεως γέροντα Ἀθανάσιο, νὰ τὸν συνοδεύσει στὴν Ρουμανία, γιὰ μία σειρὰ ὁμιλιῶν σχετικὰ μὲ τὸ ζήτημα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος κηρύχθηκε καὶ νομιμοποιήθηκε τελικὰ στὴ Σύνοδο τῆς Κρήτης, οἱ ὁποῖες ἔπρεπε νὰ δοθοῦν τὸ Φθινόπωρο. Πλὴν ὁ γέρων Ἀθανάσιος ἐπρόβαλλε κώλυμα ἔνεκα τῶν συνεχιζομένων ἐργασιῶν ἐντὸς τῆς Σκήτεως, καὶ ἐπρότεινε ἀντ’ αὐτοῦ νὰ μεταβεῖ στὴ Ρουμανία ὁ προϊστάμενος τῆς Σκήτεως γέρων Ἐφραίμ, χαρακτηριστικὰ εἶπε: “θὰ στείλω τὸν π. Ἐφραὶμ, ὁ ὁποῖος οὕτως ἤ ἄλλως εἶναι καὶ πιὸ ἐνημερωμένος στὰ σχετικὰ ζητήματα ἀπὸ ἐμένα”. Ὁ γ. Ἐφραὶμ, ὄντας παρὼν στὴ συζήτηση, ἐπρότεινε ἀπὸ τὴν πλευρά του νὰ σταλθεῖ, ἐκ μέρους τῆς Σκήτεως, ὁ π. Γεράσιμος ἐφ’ ὅσον ἐτύγχανε καλύτερος γνώστης τῆς ἑλληνικῆς ἀπὸ τὸν ἴδιο, ὀπότε καὶ θὰ ἐδύνατο νὰ χρησιμεύσει καὶ ὡς μεταφραστὴς τοῦ γ. Σάββα. Σὲ αὐτὸ συμφώνησε ὁ γ. Ἀθανάσιος, ὁ ὁποῖος χαρακτηριστικὰ εἶπε: “νὰ πάει καὶ

Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου;

Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να απαγορεύσει στους αγιορείτες μοναχούς την επαφή με τον κόσμο;

Η εκκλησία τελικά φαίνεται να μην θέλει ουδέποτε να περισώσει ότι έμεινε από τους αλλεπάλληλους διωγμούς της, στο πέρασμα των χρόνων και να ενισχύσει πνευματικά την ανθρώπινη ψυχή, που έχει ανάγκη από βιωματικές εμπειρίες και φωτισμένους ανθρώπους.

Επίσης φαίνεται για άλλη μια φορά να λειτουργεί κυκλοθυμικά, εγωιστικά, μα κυρίως καθόλου συμφεροντολογικά για το ποίμνιό της αλλά και για το φθαρμένο και πληγωμένο γόητρό της, που επιμελώς κρύβει χρόνια τώρα και κάνει ότι δεν το βλέπει.

Γράφουμε όλα αυτά διότι δημοσιεύτηκε προσφάτως εγκύκλιος - οδηγία από την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδος, η οποία ουσιαστικά απαγορεύει την επίσκεψη ηγουμένων και γενικότερα μοναχών του Αγίου Όρους στις Μητροπόλεις και ενορίες της Ελλάδος. Τυπικά γράφουν ότι αυτό θα μπορεί να γίνεται με άδεια της Ιεράς Συνόδου ( ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό το παραθυράκι μάλλον δύσκολα θα ανοίγει αλλά δεν είναι του παρόντος).

Του παρόντος μάλλον είναι το γιατί η Σύνοδος, σε μια εποχή οικονομικής και πρωτίστως πνευματικής κρίσης, αφήνει ξεκρέμαστο τον κόσμο που υποφέρει από την ανέχεια και την εγκατάλειψη και έχει περισσότερο από κάθε φορά ανάγκη από την πνευματική παρηγοριά που κακά τα ψέματα το Άγιο Όρος την προσφέρει πλουσιοπάροχα.

Αναλύοντας αυτήν την απόφαση σκέπτεται κάποιος που απλά διαβάζει την εγκύκλιο:

Συνεδρίασε ολόκληρη Ιερά Σύνοδος και έβαλε θέμα την απαγόρευση της επίσκεψης των μοναχών του Αγίου Όρους, στους ναούς; Άρα αφαιρεί το δικαίωμα και την ευλογία, να ακούει ο πονεμένος λαός και διψασμένος, τον λόγο του Θεού, που προέρχεται από την βιωματική εμπειρία των μοναχών αυτών, την καθάρια επικοινωνία τους με τον Θεό, την επαφή τους με τα άγια κειμήλια που υπάρχουν στον τόπο της Παναγίας και τις μαρτυρίες τους, από την επαφή τους με αγίους ανθρώπους οι οποίοι σήμερα έχουν καταταχθεί στο αγιολόγιο της εκκλησίας;

Τακτοποίησαν όλα τα καυτά θέματα που αφορούν την εκκλησία και πήραν αποφάσεις για όλα όσα την χτυπούν και την αποψιλώνουν και μετά ασχολήθηκαν και με αυτό το θέμα;

Δηλαδή έλυσαν το θέμα των αλλαγών στα θρησκευτικά;

Έλυσαν το θέμα της απαγόρευσης της προσευχής στα σχολεία;

Τοποθετήθηκαν για την αφαίρεση του Σταυρού από την ελληνική σημαία σε ελληνικά προϊόντα;

Γέροντας Σάββας Λαυριώτης προς την Ιερά Σύνοδο

«Θα συνεχίσουμε τις ομιλίες μας για όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία μας και για την προδοσία των Αρχιερέων»

ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΙΕΡΑΝ» ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑΣ «ΙΕΡΑΣ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Περὶ τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος Ἱεροπραξιῶν Κληρικῶν ἐξ’ ἑτέρου ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος»

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. Ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!» (Ματθ. ΚΓ, 23-24)

Γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς ἐνημέρωσης-ἀφύπνισης τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ λόγῳ τῆς συμπόρευσης τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (αἱρέσεων), ἡ Δ.Ι.Σ. μὲ ἐγκύκλιον σημείωμα, συνοδικῇ ἀποφάσει, ἀπαγορεύει κάθε ὁμιλία, ἄν ὁ ὁμιλῶν δὲν ἔχει τὴν ἄδεια ἀπὸ τὴν Ἱερά Σύνοδο αὐτῆς. Μάλιστα, γιὰ νὰ δικαιολογήσει αὐτὴν τὴν στάση της, ἐπικαλεῖται τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν περιέθηκε», δηλαδὴ πὼς ὄντως εἶναι φρουρὸς καὶ ὑπερασπιστὴς τῶν πατρῴων δογμάτων καὶ παραδόσεων καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήνει τὸν κάθε ἕνα νὰ παρασύρει τὸ ποίμνιο, ὅπου ὁ Κύριος τοὺς ἔχει ἐμπιστευθεῖ. Ἐκτός τῶν ἱεχωβάδων, τῶν γιόγκηδων, τῶν μωαμεθανῶν, τῶν παραθρησκειῶν καὶ κάθε λογῆς ἀντίχριστης σέκτας!! Ὣ τῆς ὑποκρισίας!!

Κάθε ἐχέφρων ἀντιλαμβάνεται πὼς αὐτὴ ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρεται εἰς τοὺς Ἁγιορεῖτες ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ ἔχουν διακόψει καθηκόντως τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτούς, καθότι εἶναι γνωστόν τοῖς πάσι πὼς ἕνας Ἡγούμενος ἤ Γέρων Ἁγιορειτικοῦ Μοναστηρίου διὰ νὰ ὁμιλήσῃ ἤ νὰ ἱεροπρακτήσῃ σέ οἱανδήποτε Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρέπει νὰ ἔχει ἐπίσημη πρόσκληση ἀπὸ τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη καὶ χωρὶς τὴν ἄδεια αὐτοῦ «οὐ δύναται ποιῆσαι οὐδέν».

Διχάζει την Εκκλησία η πονηρή εγκύκλιος που πλήττει τον λαό

Μόνο τρεις Ιεράρχες από τους 12 τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος με το πρωτοφανές της περιεχόμενο το οποίο διχάζει καθημερινά πλέον το λαό, ιερείς ακόμη και Ιεράρχες που δεν πήραν μέρος στην Σύνοδο αυτή.

Το τραγικό του πράγματος βέβαια είναι ότι για λόγους τακτικής και διπλωματίας, οι Ιεράρχες που αντιδρούν δεν κάνουν γνωστές τις απόψεις τους αλλά ουσιαστικά δημιουργούν κλίμα με εξαίρεση τρεις Ιεράρχες, που ήταν στην συνεδρίαση της Συνόδου αλλά δεν έβαλαν την υπογραφή τους.

Στο παρακάτω κείμενο θα δείτε τα ονόματα των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που συνεδρίασε υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και αποφάσισε να απαγορεύει την πρόσβαση των αγιορειτών μοναχών, στις Ιερές Μητροπόλεις, είτε για ομιλίες είτε για λειτουργίες άνευ άδειας.

Οι περισσότεροι από τους ιεράρχες, συνδέονται μάλιστα με μοναστήρια του Αγίου Όρους, στα οποία προστρέχουν κατά διαστήματα, είτε για οικονομική βοήθεια είτε για άλλου είδους αιτήματα. Είναι γεγονός μάλιστα ότι έχουν ήδη βοηθηθεί πολύ οι Μητροπόλεις τους, ακόμη και στην δραστηριότητα για την ανακούφιση ασθενών κοινωνικών ομάδων, ειδικών κατηγοριών κατοίκων και μέσω πολιτιστικών εκδηλώσεων από Μονές που τώρα ουσιαστικά εχθρεύονται.

Μόνο τρεις Ιεράρχες από τους 12 τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους και δεν υπόγραψαν την πονηρή εγκύκλιο που αποκόπτει τον αυθεντικό, εμπειρικό και πατερικό λόγο από την εκκλησία, με μεγάλο χαμένο τον λαό σε μια εποχή που ο λόγος αυτός είναι απολύτως απαραίτητος στην οικογένεια, στους νέους και γενικότερα στον κόσμο που αναζητά την ανακούφιση.

Οι λόγοι μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι φώτισαν τους τρεις Ιεράρχες να μην υποκύψουν σε αυτήν την σκανδαλώδη εγκύκλιο είναι πολύ απλοί και κατανοητοί:

1) Χάνουν οι ίδιοι οι Μητροπολίτες την δύναμη που ως τώρα είχαν και την ελευθερία των αποφάσεών τους για την επιλογή των προσκεκλημένων μοναχών.

2) Αυτό μπορεί να είναι η αρχή μιας νέας τακτικής και να προχωρήσουν και σε άλλες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα, αν για κάθε τους κίνηση, η Ιερά Σύνοδος θα είναι αυτή που πρέπει να παίρνει αποφάσεις, τότε χάνεται σίγουρα η αυτοδυναμία της Μητρόπολης

Νέο άρθρο του Γέροντα Γρηγορίου του Αρχιπελαγίτη: ΟΙ ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΕΣ

Ἀπὸ παλιὰ χρόνια ὑπῆρχε μιὰ μυστικὴ ἀντίθεση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος (καὶ ὄχι μόνο). Τὸ ἅγιο αὐτὸ βουνὸ μὲ διάφορους τρόπους ἀπωθεῖται καὶ ἐπισκιάζεται, ὅσο γίνεται περισσότερο, ἀπὸ τὸ κλίμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ σλαυϊκοὶ λαοὶ τὸ ὑπερυψώνουν, τὸ εὐλαβοῦνται, τὸ θεωροῦν τὸ δεύτερο μεγάλο προσκύνημα μετὰ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ρίξε-ρίξε μαυροσέντονα, κοντεύει νὰ μὴ φαίνεται, ἐνῶ οἱ περισσότεροι διαβιοῦντες καὶ διακονοῦντες τὸν ἱερὸ αὐτὸν τόπο εἶναι γεννήματα καὶ θρέμματα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πιὰ οἱ σκλαβωμένες πατρίδες δὲν ἔχουν δυναμικὸ νὰ προσφέρουν.

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ τοῦ Ὄρους εἶναι προσφορὰ τῶν Γεροντάδων ποὺ ἐργάζονται στὸν ἀμπελῶνα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, κι ἐμεῖς μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ σεβασμὸ πολὺ τοὺς δεχόμαστε, τοὺς φιλοξενοῦμε καὶ τὸ πρῶτο ποὺ τοὺς ἀναθέτουμε εἶναι νὰ λειτουργήσουν, εἴτε μόνοι τους εἴτε μαζί μας. Γιατί λοιπὸν νὰ δημιουργηθοῦνε τόσο μεγάλες ἀποστάσεις μεταξὺ Ὄρους καὶ Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Εἴμαστε ἀπὸ τὴν ἴδια Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ ἴδιο Ἔθνος, καὶ τὸ καύχημα τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἱερὸ αὐτὸ βουνό. Γιατί θεωρούμαστε ξένοι καὶ ἐπήλυδες; Ποιός ἀπὸ τὸ Ὄρος δὲν ἱερουργεῖ, δὲν ἐξομολογεῖ, δὲν ὁμιλεῖ κατόπιν προσκλήσεως τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου; Αὐτὴ ἡ Ἐγκύκλιος πιστεύω ὅτι εἶναι μιὰ ἀπερίσκεπτη ἐνέργεια κι ἕνας κανονιοβολισμὸς ὁμοβροντίας στοῦ Ἁγίου Ὄρους τὰ σκηνώματα.

Ἐπειδὴ θεωρῶ μάννα μου τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ρίχνω τοὺς τόνους καὶ παρακαλῶ ἀναθεώρηση τῆς Ἐγκυκλίου. Καθίσατε νὰ λογαριάσετε πόση βοήθεια δέχεται ἡ ἐνορία ἀπὸ τοῦ Ὄρους τὴν μυστικὴ ἐργασία; Πόσοι ἐνορίτες βρίσκουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες πατέρες; Γιατί αὐτὸ τὸ ἔργο προσπαθεῖτε νὰ τὸ ἐξοβελίσετε καὶ νὰ τὸ ἀμαυρώσετε; Τί συμβουλεύουμε τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται; Δὲν προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἐπισυνάγουμε καὶ νὰ τοὺς συμπάλλουμε στὴν ἐνορία; Πόσοι ἐπίσκοποι καὶ μητροπολίτες δὲν ἰχνηλατοῦν τὰ μονοπάτια καὶ τὶς ὁδοὺς ποὺ διανοίγει ἡ ἁγιορείτικη ἀγρυπνία καὶ λατρεία; Μπορεῖ νὰ ζοῦμε στὸ Ὄρος, ἀλλὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ οἰκοδόμοι τῆς ἐνορίας. Συνεχῶς λαξεύουμε πέτρες καὶ δομοῦμε τὴν Ἐκκλησία ἔξω στὸν κόσμο. Πόσες οἰκογένειες ἐνδιατρίβουν στὶς συμβουλὲς τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ σώζεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὸν διασκορπισμὸ καὶ τὸ ναυάγιο;

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Αναχωρητές και κόσμος

Συνέντευξη πού δόθηκε στήν Raluca Tanaseanu καί δημοσιεύθηκε στά ρουμανικά σέ βιβλίο γιά τόν Ρουμάνο Ἀναχωρητή Πρόκλο

1. Ἐρώτηση: Σεβασμιώτατε, ἔχετε φροντίσει ἤδη ἀπό τά νεανικά Σας χρόνια νά γνωρίζετε ἀναχωρητές, νά πάρετε ἀπό αὐτούς ἐποικοδομητικό λόγο. Τί σᾶς προσέλκυσε στήν ζωή τῶν ἀναχωρητῶν;

Ἀπάντηση: Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν φρόντισα ἐγώ, ἀλλά φρόντισε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Κατ’ ἀρχάς, γεννήθηκα μέσα σέ μιά οἰκογένεια πού οἱ γονεῖς μας ζοῦσαν ἀσκητικά. Ὁ πατέρας μου ἤθελε νά γίνη μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά ἀπό ὑπακοή στόν πνευματικό του νυμφεύθηκε μιά εὐλαβέσταστη γυναίκα, τήν μητέρα μου. Ἔτσι, εἶχε σέ ὅλη τήν ζωή του τόν πόθο τοῦ μοναχοῦ καί διάβαζε ἀσκητικά βιβλία. Μεγάλωσα κι ἐγώ διαβάζοντας τήν Κλίμακα τοῦ Ἰωάννου, πού εἶχε ὁ πατέρας μου.

Ἔπειτα, ἀπό μικρός γνώρισα μερικούς κοσμοκαλόγηρους, πού ἀγαποῦσαν πολύ τόν Χριστό μέ ἔργα καί πράξεις. Ἰδιαίτερα ἕναν φίλο τοῦ πατέρα μου, πού ἦταν ἀφιερωμένος στόν Θεό καί ζοῦσε ὡς μοναχός, ἄν καί λαϊκός, εἶχε ξυλουργεῖο καί ὅσα εἰσέπραττε τά ἔδινε ἐλεημοσύνη καί ὁ ἴδιος ζοῦσε μέ προσευχή.

Ἀργότερα, ὡς φοιτητής ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος, καί μάλιστα τούς ἐρημίτες καί τούς ἀναχωρητές. Μέ προσήλκυσε ἡ τέλεια προσφορά στόν Θεό. Πολύ μέ συγκινεῖ αὐτή ἡ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στόν Θεό. Ἔβλεπα σέ σκίτσα καί φωτογραφίες ἐρημίτες μοναχούς καί αἰσθανόμουν βαθύτατη συγκίνηση. Ἔβλεπα στήν ζωή τους τόν Ἀδάμ πρό τῆς πτώσεως, τούς Προφῆτες, ὅπως τόν Προφήτη Ἠλία καί τήν ζωή τῶν δικαίων στόν Παράδεισο.

Οἱ ἐρημίτες-ἀναχωρητές αἰσθάνθηκαν σέ ἕναν μικρό ἤ μεγάλο βαθμό τήν ματαιότητα τῶν προσκαίρων, τήν ὡραιότητα τῶν ἄνω καί αἰωνίων, τήν ἔμπνευσή τους, καί κυρίως τήν αἴσθηση ὅτι δέν πρέπει «νά παίζουμε μέ τήν αἰωνιότητα». Τούς ἥλκυε ἡ «μέλλουσα πόλις» καί ὄχι «ἡ μένουσα πόλις» (Ἑβρ. ιγ΄, 14).

Αὐτό μέ ἐντυπωσίαζε πολύ.

2. Ἐρώτηση: Ἔχετε ἐπισκεφθῆ πολλούς Γέροντες. Ποιό ἦταν τό ὄφελος πού ἀποκομίζατε ἀπό τήν συνάντηση μαζί τους;

Ἀπάντηση: Ἀπό φοιτητής ὅταν ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος, ἀκόμη καί τώρα, δέν μέ ἐνδιαφέρουν τόσο οἱ βιβλιοθῆκες τῶν Μονῶν, τά χειρόγραφα, οἱ ἁγιογραφίες, οἱ ἐκτελέσεις τῶν μουσικῶν μαθημάτων, ὅσο οἱ ἐμπειρικοί μοναχοί, πού ζοῦν μόνο γιά τόν Θεό καί ἀγγίζουν τήν αἰωνιότητα. Βρῆκα κάποτε ἕναν ἐρημίτη πού μοῦ εἶπε: «Δοξάζω τόν Θεό πού ἐφέτος ἔβρεξε πολύ καί ἡ γῆ ἔβγαλε χορταράκι καί μπορῶ νά φάω κάτι». Κάποιος ἄλλος ἐρημίτης μοῦ εἶπε: «Μοῦ δίνουν ἀπό ἕνα Μοναστήρι λίγο ψωμί γιά νά τρώγω, γιά νά ἔχω δυνάμεις, γιά νά ἐργάζομαι∙ λίγο κρασί γιά νά ἀνοίγη ἡ φωνή καί νά προσεύχομαι∙ καί λίγο λάδι γιά νά λαδώνωνται τά γόνατά μου νά μποροῦν νά κάνουν μετάνοιες. Τί ἄλλο θέλω;».

Σέ αὐτούς τούς ἀσκητές βλέπει κανείς τόν τέλειο τρόπο ζωῆς, αἰσθάνεται μιά ζωή χωρίς συμβιβασμούς, βλέπει ἀνθρώπους νά πιστεύουν αὐτό πού ζοῦν, καί νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν πίστη. Ὁπότε, καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι διανοητικό κατόρθωμα, ἀλλά «ὅρασις καί νόησις καρδίας», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Καλαβρύτων Αμβρόσιος: «Προς τους αγαπούληδες του Θεού»

Σε ένα μακροσκελές κείμενο, με αφορμή το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα στις 11 Αυγούστου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος επανέρχεται στο ζήτημα των καταστροφών σε περιοχές της Ελλάδας και απαντά σε Αρχιερείς και Κληρικούς που αναφέρθηκαν προς το πρόσωπό του.

Η ανακοίνωσή του αναφέρει συγκεκριμένα:

«Χιλιάδες πιστοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης βρίσκονται στο νησί της Κέρκυρας, προκειμένου να ακολουθήσουν σήμερα τη μεγαλειώδη λιτανεία του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος, τηρώντας το ἐθιμο, που γιορτάζεται διαρκώς εδώ και 300 χρόνια.

Σύμφωνα με την θρησκευτική Παράδοση, ο Άγιος Σπυρίδων έσωσε το νησί από τους Οθωμανούς, όταν αυτοί το καλοκαίρι του 1716, αποβιβάστηκαν στην «αρχόντισσα του Ιονίου» και, αφού κυρίευσαν τα οχυρά του Μαντουκίου και της Γαρίτσας, ως και τα Φρούρια Αβράμη και Σωτήρος, συνέχισαν τις καταστροφικές επιθέσεις τους για έναν ολόκληρο μήνα». Αυτά γράφει σήμερα 11/08/2018 η Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (σελ. 16-17), τα οποία και σας μεταφέρουμε επί λέξει και τα οποία μας έδωσαν το έναυσμα για να χαράξουμε τις παρακάτω γραμμές!

Καθώς, λοιπόν, η Θεία Χάρις μας έδωσε την έμπνευση και την ώθηση, ελάτε τώρα να προσθέσουμε μερικά ακόμη στοιχεία από το Συναξάρι της Εκκλησίας μας και έπειτα να κάνουμε μερικά επίκαιρα σχόλια.

«….Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του Αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη Αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί, για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Απ’ την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι’ αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.

Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του.