Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου;

Τι κρύβεται πίσω από την απόφαση της Ιεράς Συνόδου να απαγορεύσει στους αγιορείτες μοναχούς την επαφή με τον κόσμο;

Η εκκλησία τελικά φαίνεται να μην θέλει ουδέποτε να περισώσει ότι έμεινε από τους αλλεπάλληλους διωγμούς της, στο πέρασμα των χρόνων και να ενισχύσει πνευματικά την ανθρώπινη ψυχή, που έχει ανάγκη από βιωματικές εμπειρίες και φωτισμένους ανθρώπους.

Επίσης φαίνεται για άλλη μια φορά να λειτουργεί κυκλοθυμικά, εγωιστικά, μα κυρίως καθόλου συμφεροντολογικά για το ποίμνιό της αλλά και για το φθαρμένο και πληγωμένο γόητρό της, που επιμελώς κρύβει χρόνια τώρα και κάνει ότι δεν το βλέπει.

Γράφουμε όλα αυτά διότι δημοσιεύτηκε προσφάτως εγκύκλιος - οδηγία από την Ιερά Σύνοδο της Ελλάδος, η οποία ουσιαστικά απαγορεύει την επίσκεψη ηγουμένων και γενικότερα μοναχών του Αγίου Όρους στις Μητροπόλεις και ενορίες της Ελλάδος. Τυπικά γράφουν ότι αυτό θα μπορεί να γίνεται με άδεια της Ιεράς Συνόδου ( ξέρουμε πολύ καλά ότι αυτό το παραθυράκι μάλλον δύσκολα θα ανοίγει αλλά δεν είναι του παρόντος).

Του παρόντος μάλλον είναι το γιατί η Σύνοδος, σε μια εποχή οικονομικής και πρωτίστως πνευματικής κρίσης, αφήνει ξεκρέμαστο τον κόσμο που υποφέρει από την ανέχεια και την εγκατάλειψη και έχει περισσότερο από κάθε φορά ανάγκη από την πνευματική παρηγοριά που κακά τα ψέματα το Άγιο Όρος την προσφέρει πλουσιοπάροχα.

Αναλύοντας αυτήν την απόφαση σκέπτεται κάποιος που απλά διαβάζει την εγκύκλιο:

Συνεδρίασε ολόκληρη Ιερά Σύνοδος και έβαλε θέμα την απαγόρευση της επίσκεψης των μοναχών του Αγίου Όρους, στους ναούς; Άρα αφαιρεί το δικαίωμα και την ευλογία, να ακούει ο πονεμένος λαός και διψασμένος, τον λόγο του Θεού, που προέρχεται από την βιωματική εμπειρία των μοναχών αυτών, την καθάρια επικοινωνία τους με τον Θεό, την επαφή τους με τα άγια κειμήλια που υπάρχουν στον τόπο της Παναγίας και τις μαρτυρίες τους, από την επαφή τους με αγίους ανθρώπους οι οποίοι σήμερα έχουν καταταχθεί στο αγιολόγιο της εκκλησίας;

Τακτοποίησαν όλα τα καυτά θέματα που αφορούν την εκκλησία και πήραν αποφάσεις για όλα όσα την χτυπούν και την αποψιλώνουν και μετά ασχολήθηκαν και με αυτό το θέμα;

Δηλαδή έλυσαν το θέμα των αλλαγών στα θρησκευτικά;

Έλυσαν το θέμα της απαγόρευσης της προσευχής στα σχολεία;

Τοποθετήθηκαν για την αφαίρεση του Σταυρού από την ελληνική σημαία σε ελληνικά προϊόντα;

Γέροντας Σάββας Λαυριώτης προς την Ιερά Σύνοδο

«Θα συνεχίσουμε τις ομιλίες μας για όσα συμβαίνουν στην Εκκλησία μας και για την προδοσία των Αρχιερέων»

ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ

ΠΡΟΣ ΤΗΝ «ΙΕΡΑΝ» ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΝ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΤΑΣ «ΙΕΡΑΣ» ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΙΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

«Περὶ τῶν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ τῆς Ἑλλάδος Ἱεροπραξιῶν Κληρικῶν ἐξ’ ἑτέρου ἐκκλησιαστικοῦ κλίματος»

«Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι. Ὁδηγοὶ τυφλοί, οἱ διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες!» (Ματθ. ΚΓ, 23-24)

Γιὰ τὴν ἀποτροπὴ τῆς ἐνημέρωσης-ἀφύπνισης τοῦ πιστοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ λόγῳ τῆς συμπόρευσης τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας μὲ τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καὶ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο Ἐκκλησιῶν (αἱρέσεων), ἡ Δ.Ι.Σ. μὲ ἐγκύκλιον σημείωμα, συνοδικῇ ἀποφάσει, ἀπαγορεύει κάθε ὁμιλία, ἄν ὁ ὁμιλῶν δὲν ἔχει τὴν ἄδεια ἀπὸ τὴν Ἱερά Σύνοδο αὐτῆς. Μάλιστα, γιὰ νὰ δικαιολογήσει αὐτὴν τὴν στάση της, ἐπικαλεῖται τὸν λόγο τοῦ Κυρίου «ὅστις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα καὶ φραγμὸν περιέθηκε», δηλαδὴ πὼς ὄντως εἶναι φρουρὸς καὶ ὑπερασπιστὴς τῶν πατρῴων δογμάτων καὶ παραδόσεων καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀφήνει τὸν κάθε ἕνα νὰ παρασύρει τὸ ποίμνιο, ὅπου ὁ Κύριος τοὺς ἔχει ἐμπιστευθεῖ. Ἐκτός τῶν ἱεχωβάδων, τῶν γιόγκηδων, τῶν μωαμεθανῶν, τῶν παραθρησκειῶν καὶ κάθε λογῆς ἀντίχριστης σέκτας!! Ὣ τῆς ὑποκρισίας!!

Κάθε ἐχέφρων ἀντιλαμβάνεται πὼς αὐτὴ ἡ ἐγκύκλιος ἀναφέρεται εἰς τοὺς Ἁγιορεῖτες ποὺ δὲν συμφωνοῦν μὲ τὴν ψευδοσύνοδο τῆς Κρήτης καὶ ἔχουν διακόψει καθηκόντως τὴν ἐκκλησιαστικὴ κοινωνία μὲ αὐτούς, καθότι εἶναι γνωστόν τοῖς πάσι πὼς ἕνας Ἡγούμενος ἤ Γέρων Ἁγιορειτικοῦ Μοναστηρίου διὰ νὰ ὁμιλήσῃ ἤ νὰ ἱεροπρακτήσῃ σέ οἱανδήποτε Μητρόπολη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, πρέπει νὰ ἔχει ἐπίσημη πρόσκληση ἀπὸ τὸν οἰκεῖο Μητροπολίτη καὶ χωρὶς τὴν ἄδεια αὐτοῦ «οὐ δύναται ποιῆσαι οὐδέν».

Διχάζει την Εκκλησία η πονηρή εγκύκλιος που πλήττει τον λαό

Μόνο τρεις Ιεράρχες από τους 12 τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους

Αντιδράσεις έχει προκαλέσει η εγκύκλιος της Ιεράς Συνόδου της εκκλησίας της Ελλάδος με το πρωτοφανές της περιεχόμενο το οποίο διχάζει καθημερινά πλέον το λαό, ιερείς ακόμη και Ιεράρχες που δεν πήραν μέρος στην Σύνοδο αυτή.

Το τραγικό του πράγματος βέβαια είναι ότι για λόγους τακτικής και διπλωματίας, οι Ιεράρχες που αντιδρούν δεν κάνουν γνωστές τις απόψεις τους αλλά ουσιαστικά δημιουργούν κλίμα με εξαίρεση τρεις Ιεράρχες, που ήταν στην συνεδρίαση της Συνόδου αλλά δεν έβαλαν την υπογραφή τους.

Στο παρακάτω κείμενο θα δείτε τα ονόματα των μελών της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου που συνεδρίασε υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών και αποφάσισε να απαγορεύει την πρόσβαση των αγιορειτών μοναχών, στις Ιερές Μητροπόλεις, είτε για ομιλίες είτε για λειτουργίες άνευ άδειας.

Οι περισσότεροι από τους ιεράρχες, συνδέονται μάλιστα με μοναστήρια του Αγίου Όρους, στα οποία προστρέχουν κατά διαστήματα, είτε για οικονομική βοήθεια είτε για άλλου είδους αιτήματα. Είναι γεγονός μάλιστα ότι έχουν ήδη βοηθηθεί πολύ οι Μητροπόλεις τους, ακόμη και στην δραστηριότητα για την ανακούφιση ασθενών κοινωνικών ομάδων, ειδικών κατηγοριών κατοίκων και μέσω πολιτιστικών εκδηλώσεων από Μονές που τώρα ουσιαστικά εχθρεύονται.

Μόνο τρεις Ιεράρχες από τους 12 τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημά τους και δεν υπόγραψαν την πονηρή εγκύκλιο που αποκόπτει τον αυθεντικό, εμπειρικό και πατερικό λόγο από την εκκλησία, με μεγάλο χαμένο τον λαό σε μια εποχή που ο λόγος αυτός είναι απολύτως απαραίτητος στην οικογένεια, στους νέους και γενικότερα στον κόσμο που αναζητά την ανακούφιση.

Οι λόγοι μάλιστα που θα μπορούσε να πει κανείς ότι φώτισαν τους τρεις Ιεράρχες να μην υποκύψουν σε αυτήν την σκανδαλώδη εγκύκλιο είναι πολύ απλοί και κατανοητοί:

1) Χάνουν οι ίδιοι οι Μητροπολίτες την δύναμη που ως τώρα είχαν και την ελευθερία των αποφάσεών τους για την επιλογή των προσκεκλημένων μοναχών.

2) Αυτό μπορεί να είναι η αρχή μιας νέας τακτικής και να προχωρήσουν και σε άλλες υποχωρήσεις με αποτέλεσμα, αν για κάθε τους κίνηση, η Ιερά Σύνοδος θα είναι αυτή που πρέπει να παίρνει αποφάσεις, τότε χάνεται σίγουρα η αυτοδυναμία της Μητρόπολης

Νέο άρθρο του Γέροντα Γρηγορίου του Αρχιπελαγίτη: ΟΙ ΟΜΟΒΡΟΝΤΙΕΣ

Ἀπὸ παλιὰ χρόνια ὑπῆρχε μιὰ μυστικὴ ἀντίθεση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος μὲ τὸ Ἅγιον Ὄρος (καὶ ὄχι μόνο). Τὸ ἅγιο αὐτὸ βουνὸ μὲ διάφορους τρόπους ἀπωθεῖται καὶ ἐπισκιάζεται, ὅσο γίνεται περισσότερο, ἀπὸ τὸ κλίμα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ οἱ σλαυϊκοὶ λαοὶ τὸ ὑπερυψώνουν, τὸ εὐλαβοῦνται, τὸ θεωροῦν τὸ δεύτερο μεγάλο προσκύνημα μετὰ τὰ Ἱεροσόλυμα. Ρίξε-ρίξε μαυροσέντονα, κοντεύει νὰ μὴ φαίνεται, ἐνῶ οἱ περισσότεροι διαβιοῦντες καὶ διακονοῦντες τὸν ἱερὸ αὐτὸν τόπο εἶναι γεννήματα καὶ θρέμματα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ἀφοῦ πιὰ οἱ σκλαβωμένες πατρίδες δὲν ἔχουν δυναμικὸ νὰ προσφέρουν.

Ὅλοι οἱ μοναχοὶ τοῦ Ὄρους εἶναι προσφορὰ τῶν Γεροντάδων ποὺ ἐργάζονται στὸν ἀμπελῶνα τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, κι ἐμεῖς μὲ εὐγνωμοσύνη καὶ σεβασμὸ πολὺ τοὺς δεχόμαστε, τοὺς φιλοξενοῦμε καὶ τὸ πρῶτο ποὺ τοὺς ἀναθέτουμε εἶναι νὰ λειτουργήσουν, εἴτε μόνοι τους εἴτε μαζί μας. Γιατί λοιπὸν νὰ δημιουργηθοῦνε τόσο μεγάλες ἀποστάσεις μεταξὺ Ὄρους καὶ Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας; Εἴμαστε ἀπὸ τὴν ἴδια Ἐκκλησία, ἀπὸ τὸ ἴδιο Ἔθνος, καὶ τὸ καύχημα τοῦ Γένους καὶ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι τὸ ἱερὸ αὐτὸ βουνό. Γιατί θεωρούμαστε ξένοι καὶ ἐπήλυδες; Ποιός ἀπὸ τὸ Ὄρος δὲν ἱερουργεῖ, δὲν ἐξομολογεῖ, δὲν ὁμιλεῖ κατόπιν προσκλήσεως τοῦ ἐπιχωρίου ἐπισκόπου; Αὐτὴ ἡ Ἐγκύκλιος πιστεύω ὅτι εἶναι μιὰ ἀπερίσκεπτη ἐνέργεια κι ἕνας κανονιοβολισμὸς ὁμοβροντίας στοῦ Ἁγίου Ὄρους τὰ σκηνώματα.

Ἐπειδὴ θεωρῶ μάννα μου τὴν Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος, ρίχνω τοὺς τόνους καὶ παρακαλῶ ἀναθεώρηση τῆς Ἐγκυκλίου. Καθίσατε νὰ λογαριάσετε πόση βοήθεια δέχεται ἡ ἐνορία ἀπὸ τοῦ Ὄρους τὴν μυστικὴ ἐργασία; Πόσοι ἐνορίτες βρίσκουν τὸν Χριστὸ ἀπὸ τοὺς Ἁγιορεῖτες πατέρες; Γιατί αὐτὸ τὸ ἔργο προσπαθεῖτε νὰ τὸ ἐξοβελίσετε καὶ νὰ τὸ ἀμαυρώσετε; Τί συμβουλεύουμε τοὺς πιστοὺς ποὺ προσέρχονται; Δὲν προσπαθοῦμε νὰ τοὺς ἐπισυνάγουμε καὶ νὰ τοὺς συμπάλλουμε στὴν ἐνορία; Πόσοι ἐπίσκοποι καὶ μητροπολίτες δὲν ἰχνηλατοῦν τὰ μονοπάτια καὶ τὶς ὁδοὺς ποὺ διανοίγει ἡ ἁγιορείτικη ἀγρυπνία καὶ λατρεία; Μπορεῖ νὰ ζοῦμε στὸ Ὄρος, ἀλλὰ εἴμαστε προσεκτικοὶ οἰκοδόμοι τῆς ἐνορίας. Συνεχῶς λαξεύουμε πέτρες καὶ δομοῦμε τὴν Ἐκκλησία ἔξω στὸν κόσμο. Πόσες οἰκογένειες ἐνδιατρίβουν στὶς συμβουλὲς τῶν Ἁγιορειτῶν καὶ σώζεται ἡ οἰκογένεια ἀπὸ τὸν διασκορπισμὸ καὶ τὸ ναυάγιο;

Μητροπολίτου Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιεροθέου, Αναχωρητές και κόσμος

Συνέντευξη πού δόθηκε στήν Raluca Tanaseanu καί δημοσιεύθηκε στά ρουμανικά σέ βιβλίο γιά τόν Ρουμάνο Ἀναχωρητή Πρόκλο

1. Ἐρώτηση: Σεβασμιώτατε, ἔχετε φροντίσει ἤδη ἀπό τά νεανικά Σας χρόνια νά γνωρίζετε ἀναχωρητές, νά πάρετε ἀπό αὐτούς ἐποικοδομητικό λόγο. Τί σᾶς προσέλκυσε στήν ζωή τῶν ἀναχωρητῶν;

Ἀπάντηση: Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι δέν φρόντισα ἐγώ, ἀλλά φρόντισε ἡ Πρόνοια τοῦ Θεοῦ.

Κατ’ ἀρχάς, γεννήθηκα μέσα σέ μιά οἰκογένεια πού οἱ γονεῖς μας ζοῦσαν ἀσκητικά. Ὁ πατέρας μου ἤθελε νά γίνη μοναχός στό Ἅγιον Ὄρος, ἀλλά ἀπό ὑπακοή στόν πνευματικό του νυμφεύθηκε μιά εὐλαβέσταστη γυναίκα, τήν μητέρα μου. Ἔτσι, εἶχε σέ ὅλη τήν ζωή του τόν πόθο τοῦ μοναχοῦ καί διάβαζε ἀσκητικά βιβλία. Μεγάλωσα κι ἐγώ διαβάζοντας τήν Κλίμακα τοῦ Ἰωάννου, πού εἶχε ὁ πατέρας μου.

Ἔπειτα, ἀπό μικρός γνώρισα μερικούς κοσμοκαλόγηρους, πού ἀγαποῦσαν πολύ τόν Χριστό μέ ἔργα καί πράξεις. Ἰδιαίτερα ἕναν φίλο τοῦ πατέρα μου, πού ἦταν ἀφιερωμένος στόν Θεό καί ζοῦσε ὡς μοναχός, ἄν καί λαϊκός, εἶχε ξυλουργεῖο καί ὅσα εἰσέπραττε τά ἔδινε ἐλεημοσύνη καί ὁ ἴδιος ζοῦσε μέ προσευχή.

Ἀργότερα, ὡς φοιτητής ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος, καί μάλιστα τούς ἐρημίτες καί τούς ἀναχωρητές. Μέ προσήλκυσε ἡ τέλεια προσφορά στόν Θεό. Πολύ μέ συγκινεῖ αὐτή ἡ ὁλοκληρωτική ἀφιέρωση στόν Θεό. Ἔβλεπα σέ σκίτσα καί φωτογραφίες ἐρημίτες μοναχούς καί αἰσθανόμουν βαθύτατη συγκίνηση. Ἔβλεπα στήν ζωή τους τόν Ἀδάμ πρό τῆς πτώσεως, τούς Προφῆτες, ὅπως τόν Προφήτη Ἠλία καί τήν ζωή τῶν δικαίων στόν Παράδεισο.

Οἱ ἐρημίτες-ἀναχωρητές αἰσθάνθηκαν σέ ἕναν μικρό ἤ μεγάλο βαθμό τήν ματαιότητα τῶν προσκαίρων, τήν ὡραιότητα τῶν ἄνω καί αἰωνίων, τήν ἔμπνευσή τους, καί κυρίως τήν αἴσθηση ὅτι δέν πρέπει «νά παίζουμε μέ τήν αἰωνιότητα». Τούς ἥλκυε ἡ «μέλλουσα πόλις» καί ὄχι «ἡ μένουσα πόλις» (Ἑβρ. ιγ΄, 14).

Αὐτό μέ ἐντυπωσίαζε πολύ.

2. Ἐρώτηση: Ἔχετε ἐπισκεφθῆ πολλούς Γέροντες. Ποιό ἦταν τό ὄφελος πού ἀποκομίζατε ἀπό τήν συνάντηση μαζί τους;

Ἀπάντηση: Ἀπό φοιτητής ὅταν ἐπισκεπτόμουν τό Ἅγιον Ὄρος, ἀκόμη καί τώρα, δέν μέ ἐνδιαφέρουν τόσο οἱ βιβλιοθῆκες τῶν Μονῶν, τά χειρόγραφα, οἱ ἁγιογραφίες, οἱ ἐκτελέσεις τῶν μουσικῶν μαθημάτων, ὅσο οἱ ἐμπειρικοί μοναχοί, πού ζοῦν μόνο γιά τόν Θεό καί ἀγγίζουν τήν αἰωνιότητα. Βρῆκα κάποτε ἕναν ἐρημίτη πού μοῦ εἶπε: «Δοξάζω τόν Θεό πού ἐφέτος ἔβρεξε πολύ καί ἡ γῆ ἔβγαλε χορταράκι καί μπορῶ νά φάω κάτι». Κάποιος ἄλλος ἐρημίτης μοῦ εἶπε: «Μοῦ δίνουν ἀπό ἕνα Μοναστήρι λίγο ψωμί γιά νά τρώγω, γιά νά ἔχω δυνάμεις, γιά νά ἐργάζομαι∙ λίγο κρασί γιά νά ἀνοίγη ἡ φωνή καί νά προσεύχομαι∙ καί λίγο λάδι γιά νά λαδώνωνται τά γόνατά μου νά μποροῦν νά κάνουν μετάνοιες. Τί ἄλλο θέλω;».

Σέ αὐτούς τούς ἀσκητές βλέπει κανείς τόν τέλειο τρόπο ζωῆς, αἰσθάνεται μιά ζωή χωρίς συμβιβασμούς, βλέπει ἀνθρώπους νά πιστεύουν αὐτό πού ζοῦν, καί νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν πίστη. Ὁπότε, καταλαβαίνουμε ὅτι ἡ πίστη δέν εἶναι διανοητικό κατόρθωμα, ἀλλά «ὅρασις καί νόησις καρδίας», ὅπως γράφει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς.

Καλαβρύτων Αμβρόσιος: «Προς τους αγαπούληδες του Θεού»

Σε ένα μακροσκελές κείμενο, με αφορμή το θαύμα του Αγίου Σπυρίδωνος στην Κέρκυρα στις 11 Αυγούστου, ο Μητροπολίτης Καλαβρύτων Αμβρόσιος επανέρχεται στο ζήτημα των καταστροφών σε περιοχές της Ελλάδας και απαντά σε Αρχιερείς και Κληρικούς που αναφέρθηκαν προς το πρόσωπό του.

Η ανακοίνωσή του αναφέρει συγκεκριμένα:

«Χιλιάδες πιστοί από όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης βρίσκονται στο νησί της Κέρκυρας, προκειμένου να ακολουθήσουν σήμερα τη μεγαλειώδη λιτανεία του ιερού σκηνώματος του Αγίου Σπυρίδωνος, τηρώντας το ἐθιμο, που γιορτάζεται διαρκώς εδώ και 300 χρόνια.

Σύμφωνα με την θρησκευτική Παράδοση, ο Άγιος Σπυρίδων έσωσε το νησί από τους Οθωμανούς, όταν αυτοί το καλοκαίρι του 1716, αποβιβάστηκαν στην «αρχόντισσα του Ιονίου» και, αφού κυρίευσαν τα οχυρά του Μαντουκίου και της Γαρίτσας, ως και τα Φρούρια Αβράμη και Σωτήρος, συνέχισαν τις καταστροφικές επιθέσεις τους για έναν ολόκληρο μήνα». Αυτά γράφει σήμερα 11/08/2018 η Εφημερίδα «ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ» (σελ. 16-17), τα οποία και σας μεταφέρουμε επί λέξει και τα οποία μας έδωσαν το έναυσμα για να χαράξουμε τις παρακάτω γραμμές!

Καθώς, λοιπόν, η Θεία Χάρις μας έδωσε την έμπνευση και την ώθηση, ελάτε τώρα να προσθέσουμε μερικά ακόμη στοιχεία από το Συναξάρι της Εκκλησίας μας και έπειτα να κάνουμε μερικά επίκαιρα σχόλια.

«….Τα γυναικόπαιδα, μαζεμένα στον ιερό ναό του Αγίου μαζί με τους γέρους κι όσους δεν μπορούσαν να πάρουν όπλα προσεύχονται στα γόνατα και με στεναγμούς λαλητούς εκζητούν του προστάτη Αγίου τη μεσιτεία. Σαν πέρασαν οι πενήντα μέρες οι εχθροί αποφάσισαν να συγκεντρώσουν όλες τις δυνάμεις τους και να κτυπήσουν με πιο πολλή μανία την πόλη. Κερκόπορτα ζητούν κι εδώ οι εχθροί, για να τελειώσουν μια ώρα γρηγορότερα το έργο τους. Απ’ την Κερκόπορτα δεν μπήκαν κι οι προγονοί τους και κατέκτησαν τη Βασιλεύουσα; Γι’ αυτό και προβάλλουν δελεαστικές υποσχέσεις, για να πετύχουν κάποια προδοσία.

Το επόμενο πρωινό ένας Αγαρηνός με τηλεβόα κάνει προτάσεις στους μαχητές να παραδοθούν, αν θέλουν να σωθούν. Την ίδια ώρα όμως αραδιάζει κι ένα σωρό απειλές στην περίπτωση, που οι υπερασπιστές δεν θα δεχόντουσαν τη γενναιόδωρη πρόταση του.

«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με..»: ο υψηλότερος τρόπος νοεράς προσευχής Γέροντας Εφραίμ, Προηγούμενος Ι.Μ. Φιλοθέου

Όταν θα τον εξασκήσουμε αυτόν στην αρχή θα βρούμε κάποια δυσκολία, αλλά μετά θα βρούμε πλάτος, φάρδος, ύψος, βάθος. Θα δημιουργηθή πρώτον μια χαρά μεμιγμένη με πόνο, μετά σιγά – σιγά χαρά, ειρήνη, γαλήνη. Αλλά και ο νους αφού γλυκανθή δεν θα μπορέσουμε να τον ξεκολλήσουμε από την προσευχή στην καρδιά και στην ευχή.

Θα δημιουργηθή τέτοια κατάστασις, που δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε. Θα καθήσουμε σε μια γωνιά, είτε όρθιοι, είτε καθισμένοι, θα σκύψουμε το κεφάλι και δεν θα θέλουμε να ξεκολλήσουμε από εκεί ώρες ολόκληρες. Μπορούμε να καθήσουμε μια, δυο, τρεις, τέσσερες, πέντε, έξη ώρες κόκκαλο, και να μή μας κάνη καρδιά να σηκωθούμε, ούτε ο νούς να πάη πουθενά άλλου. Τον βλέπουμε μόλις πάει πουθενά άλλου, αμέσως τραβάει κάτω το κεφάλι. Γίνεται δηλαδή μια αιχμαλωσία στο θέμα της προσευχής. Ο τρόπος αυτός της προσευχής είναι λίαν αποτελεσματικός. Πρώτον θα φέρη την αμετεώριστον προσευχήν, θα φέρη χαρά, ειρήνη· συνάμα θα φέρη δάκρυα χαράς, διαύγεια του νού. Ο νούς θα γίνη δεκτικός θεωριών, θα δημιουργηθή μετά η απόλυτος καρδιακή ησυχία. Δεν θα θέλη ο άνθρωπος να ακούη τίποτε απολύτως. Θα νομίζη ότι βρίσκεται σε μια Σαχάρα έρημο. Συνάμα θα γίνεται η ευχή και πιο σύντομα. Θέλω να την έχω σύντομα, θέλω αργά, όπως αναπαύεται η ψυχή, όπως της αρέσει εκείνη την ώρα.

Θα λέμε λοιπόν: «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με – Κύριε – Ιησού –…» και ο νούς θα παρακολουθή την ευχή όπως ένας μηχανικός παρακολουθεί το μηχάνημα που δουλεύει. Ύστερα αφού δεν θα μπορούμε να πάρουμε άλλη αναπνοή θα εκπνέουμε σιγά – σιγά «Κύριε – Ιησού – Χριστέ – ελέησόν με, Κύριε – Ιησού –…», ώστε να φθάσουμε στο τέρμα. Άντε πάλι μια αναπνοή σιγά – σιγά. Όχι βιαστικά· απαλά, ήρεμα, ήσυχα, χωρίς βία. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με» και να δήτε ύστερα από λίγο στις δουλειές σας επάνω, μόλις παίρνετε αναπνοή θα λέτε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με», υστέρα στην εκπνοή πάλι την ευχή. Μόνη της η καρδιά τόσο θα αναπαυθή και ο νούς όπου και να βρίσκεται θα παίρνετε αναπνοή και ο νους θα λέγη την ευχή. Βέβαια μπορεί να μη λέτε τρεις ευχές, πάντως μία θα λέτε τουλάχιστον. Και ύστερα θα αποκτηθή ένας ρυθμός, ένας μηχανισμός ρυθμισμένος μαστορικά, και θα δήτε κατόπιν τα αποτελέσματα που θα έχη αυτή η προσευχή. Θα τραβάη όλο και πιο πολύ. Θα λέτε: πέρασε ένα τέταρτο, και θάχουν περάσει δύο ώρες. Τόσο δεν θα θέλη ο άνθρωπος να ξεκολλήση ο νούς του από την καρδιά και από το να ακούη την προσευχή. Τί τα θέλεις τα ψαλσίματα, τι θέλεις εκείνο; Γι’ αυτό οι Πατέρες στάς ερήμους δεν χρειάζονταν τέτοια πράγματα. Βέβαια αυτά επικυρώνονται από την εκκλησίαν. Αλλά οι άνθρωποι που βρήκαν αυτόν τον τρόπον της νοεράς προσευχής, που είναι λίαν υψηλότερος των τυπικών, άφησαν τους τύπους και πιάσαν την ουσίαν. Εμείς επειδή χάσαμε την ουσίαν, γιατί ίσως δεν έχουμε διδασκάλους να μας πουν, ή ότι δεν έχουμε την προαίρεσιν και την θέλησιν, πιάσαμε τα τυπικά. Έτσι οι σημερινοί μοναχοί κάνουν τον Εσπερινό τους, την ακολουθία τους, πέραν τούτου τίποτε. Κάνουν και την εργασίαν τους και λένε ότι κάνουν το καθήκον. Μα δεν έγινε το καθήκον.

Ο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων δημιούργησε μοναστήρι και είπε: