Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ,

Ο άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ, η μνήμη του οποίου τιμάται σήμερα 2 Δεκεμβρίου, ευσεβής και φωτισμένος μοναχός, έζησε μια αυστηρή ασκητική ζωή και προσέλκυσε γύρω του πλήθος χριστιανών, που τον αγαπούσαν και πίστευαν ακράδαντα στη θαυματουργική δύναμη των αγίων του προσευχών.
Για δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια εγκατέλειψε, με την ευλογία του ηγουμένου, τη Μονή του Σαρώφ και αποσύρθηκε μέσα στο πυκνό δάσος. Έζησε εκεί σε τέλεια απομόνωση, με αυστηρή νηστεία, αδιάλειπτη προσευχή, μελέτη του Θείου Λόγου και σωματικούς κόπους. Για χίλιες ημέρες και χίλιες νύχτες μιμήθηκε τους παλιούς στυλίτες της Εκκλησίας και ανεβασμένος σε μία πέτρα προσευχόταν με τα χέρια υψωμένα στον ουρανό: «Ὁ Θεὸς ἰλάσθητι μοὶ τῷ ἁμαρτωλῷ».

Φωτισμένος άνωθεν, λίγο καιρό πριν κοιμηθεί εν ειρήνη, ο άγιος ένιωσε ότι θα του φανερωνόταν η Παναγία τη νύχτα της γιορτής της του Ευαγγελισμού. Εκείνη τη νύχτα άρχισε να προσεύχεται μαζί με μια ευσεβέστατη μοναχή ονόματι Ευπραξία. Ας παρακολουθήσουμε το θαυμαστό γεγονός, όπως το περιγράφει ο Φώτης Κόντογλου (Ασάλευτο Θεμέλιο, Ακρίτας 1996):
Άξαφνα, εκεί που προσευχότανε, άκουσε η Ευπραξία μια βουή και ψαλμωδίες που ερχόντανε από ψηλά. Ύστερα είδε ένα θαμπωτικό φως κ᾿ ένοιωσε στον αγέρα μία γλυκειά ευωδία. Ανατρίχιασε σαν είδε τον Άγιο ν᾿ απλώνη τα χέρια του και να φωνάζη «Θεομήτωρ Πανάχραντε!». Η μοναχή είδε δυό Αγγέλους που προπορευόντανε από την Παναγία, κι᾿ από πίσω της ακολουθούσανε ο άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο απόστολος Ιωάννης και δώδεκα παρθενομάρτυρες. Το κελλί άστραφτε από ένα φως ουράνιο, κι᾿ οι τοίχοι είχανε χαθή. Το φως έγινε τόσο δυνατό που ξεπερνούσε τη λάμψη του ήλιου. Η Ευπραξία τυφλώθηκε από τη φωτοχυσία, κ᾿ έπεσε χάμω σαν κεραυνόπληκτη. Της φάνηκε σαν νάκουγε από μακριά την Παναγία να μιλά με τον Άγιο, χωρίς να καταλαβαίνη τι λέγανε. Μοναχά ξεχώρισε τα τελευταία λόγια που είπε η Παναγία στον άγιο Σεραφείμ: «Σύντομα, τέκνον μου, θα είσαι μαζί μας». Ύστερα η Θεοτόκος σήκωσε απάνω την Ευπραξία και της έδειξε τις άγιες μάρτυρες που ήτανε μαζί της και που μαρτυρήσανε για την αγάπη του Υιού της, λέγοντάς της: «Μαρτύριο δεν είναι μοναχά η θυσία του σώματος, αλλά κι᾿ ο πόνος που υποφέρει η ψυχή για την αγάπη του Κυρίου». Τέσσαρες ώρες βάσταξε αυτή η όραση. Ο Άγιος είπε στην Ευπραξία πως ήτανε η δωδέκατη φορά που είδε την Παναγία.
Εκείνον τον καιρό ο άγιος Σεραφείμ ήτανε εβδομήντα τριών χρονών. Συχνά έλεγε μοναχός του: «Το σώμα μου είναι πιά νεκρό, μα η ψυχή μου είναι σαν να γεννήθηκα τώρα». Προαισθανότανε το τέλος της ζωής του σε τούτον τον κόσμο. Προσκάλεσε τον πνευματικό του μοναστηριού του Ντιβεέβο πάτερ Βασίλειο, και του παράδωσε τα επιμάνικά του και την κυβέρνηση του μοναστηριού…