Να συγκρίνουμε τον εαυτό μας με τον Θεό κι όχι με τους άλλους ανθρώπους. Γέροντας Ιγνάτιος Καπνίσης

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος, επίσκοπος Αντιοχείας .

Εορτάζει στις 20 Δεκεμβρίου και 29 Ιανουαριου

”Ο Θεός υπερηφάνοις αντιτάσσεται, ταπεινοίς δε δίδωσι χάριν.”

Είπε Γέρων…
Ο Αββάς Παφνούτιος ασκήτευε σ᾿ ένα απόμερο σπήλαιο δώδεκα μίλια μακριά από τη σκήτη των πατέρων. Είχε όμως τη συνήθεια να επισκέπτεται τη σκήτη δυό φορές το μήνα, για να ωφελείται από τη διδασκαλία τους. Τύπωσε μάλιστα βαθιά στη μνήμη του κι έλεγε αργότερα στους μαθητές του τον λόγο που του έλεγαν συχνότερα οι Γέροντες : «Όπου κι αν βρεθείς τέκνον, μη συγκρίνεις τον εαυτό σου με άλλο πρόσωπο, για να έχεις ανάπαυση στην ψυχή. Διαφορετικά, ο διάβολος μπορεί να σε ξεγελάσει και να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από τους άλλους».
Έλεγε ο Αββάς Ματόης, Όσο πιο πολύ πλησιάζει τον Θεόν ο άνθρωπος, τόσο πιο ελεεινό νοιώθη τον εαυτό του. Ο Προφήτης Ησαίας, όταν αξιώθηκε να ιδή τον Κύριο της δόξης, ωνόμασε τον εαυτό του ταλαίπωρο και ακάθαρτο.
Όποιος μπαίνει σε μυροπωλείο, έλεγε κάποιος γέροντας, κι αν ακόμη δεν αγοράσει κανένα άρωμα, βγαίνει έξω γεμάτος ευωδία. Το ίδιο συμβαίνει σ᾿ εκείνους που συναναστρέφονται Αγίους ανθρώπους. Παίρνει επάνω του το πνευματικό άρωμα της αρετής τους.

Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος

Τη Κ' (20η) του μηνός Δεκεμβρίου μνήμη, του αγίου ιερομάρτυρος ΙΓΝΑΤΙΟΥ του Θεοφόρου.

ΑΘΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΤΟΥ ΘΕΟΦΟΡΟΥ

Όταν  βασίλευε ο Τραϊανός, επίσκοπος στην Αντιόχεια ήταν ο Ιγνάτιος ο Θεοφόρος (αυτός που φέρει μέσα του τον Θεό). Λένε κάποιοι ότι τον Ιγνάτιο τον πήρε στα άγια χέρια του ο Δεσπότης Χριστός, όταν ήταν ακόμη μικρό βρέφος, κατά την ώρα της διδασκαλίας του.  Σε μια στιγμή, ενώ δίδασκε στα Ιεροσόλυμα, είπε στον λαό:
- Όποιος δεν ταπεινώνει τον εαυτό του σαν αυτό το μικρό παιδί, δεν μπορεί να μπει στην βασιλεία των Ουρανών και όποιος υποδεχτεί ένα απ’ αυτά τα παιδιά στο όνομά μου, εμένα δέχεται.

Αυτά λέγοντας ο Δεσπότης Χριστός μίλησε για την μελλοντική προκοπή  και  πρόοδο του παιδιού, φανερώνοντας ξεκάθαρα την αποστολική του διδασκαλία.

Αυτός, λοιπόν, ο θείος Ιγνάτιος, μαζί με τον Πολύκαρπο, έγινε μαθητής του ευαγγελιστή Ιωάννη. Αργότερα, ο Πολύκαρπος, για τον μεγάλο ζήλο και την αγάπη που έδειξε στον Χριστό, έγινε επίσκοπος Σμύρνης. Ό Ιγνάτιος, χειροτονήθηκε ιερέας από τους ιερούς Αποστόλους, ψηφίστηκε επίσκοπος Αντιοχείας. Από τους αποστόλους έμαθε πολλά που έπρεπε να γνωρίζουν οι ιερείς και μαζί τους κόπιασε πολύ, βασανίστηκε να κηρύττει το λόγο της πίστης και κακοπάθησε ο ζηλωτής των αποστόλων, διδάσκοντας τα  έθνη. Και, τέλος, γενόμενος διάκονος των μυστηρίων του Χρίστου, παραδόθηκε στ' άγρια θηρία και μαρτύρησε με πρωτοφανή αγριότητα, όπως θα γράψουμε παρακάτω.

Μετά την νίκη κατά των Ταρτάρων ο Τραϊανός φούσκωσε από υπερηφάνεια. Έτσι, άρχισε χειρότερο πόλεμο κατά των Χριστιανών, για να τους αναγκάσει να προσκυνήσουν τους θεούς του, επειδή νόμισε ότι αυτοί τον βοήθησαν στην νίκη του κατά των Ταρτάρων. Έστειλε λοιπόν, σ’ όλα τα  κάστρα προσταγές ότι όσοι χριστιανοί δεν θελήσουν να θυσιάσουν στα είδωλα να τους βασανίζουν πρώτα σκληρά και κατόπιν να τους θανατώνουν χωρίς έλεος.

το ασκητήριο των Αγίων πατερων στο βουνό των (Σ)κάρων.

Από τους σπουδαιότερους προσκυνηματικούς τόπους της τοπικής μας Εκκλησίας, το ασκητήριο των Αγίων Πατέρων είναι ριζωμένο για αιώνες σε μια σπηλιά, 5 χλμ. πάνω από το τουριστικό χωριό Νικιάνα προς τον ερημωμένο πια Αλέξανδρο, στο βουνό των (Σ)κάρων.

Κατά την παράδοση, το μονύδριο αυτό ίδρυσαν τρεις από τους 318 Θεοφόρους Πατέρες της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου (Νίκαια Βιθυνίας, 325 μ.Χ.), στην οποία συμμετείχε και ο επίσκοπος Λευκάδος Αγάθαρχος, ως εκπρόσωπος της Εκκλησίας της Παλαιάς Ηπείρου. Στην επιστροφή του στη Λευκάδα, τον ακολούθησαν πέντε από τους Θεοφόρους Πατέρες, σαγηνευμένοι από την αγιότητα του βίου του και τη χαριτωμένη προσωπικότητά του. Οι δύο από τους Πατέρες ασκήτευσαν στο σημερινό μοναστήρι της Φανερωμένης, ενώ οι τρεις διάλεξαν αυτή τη σπηλιά, όπου έμειναν για το υπόλοιπο της ζωής τους, με νηστεία, αγρυπνία και προσευχή. Το τέλος τους ήταν ειρηνικό.

Θάφτηκαν μέσα στο σπήλαιο εκεί που σήμερα είναι ο μικρός ναός. Η Αγία Τράπεζα είναι πάνω από τον τάφο του ενός από τους Πατέρες. Ο δεύτερος είχε ταφεί στο σημείο όπου σήμερα καίει μεγάλο καντήλι. Από τον τάφο του τρίτου από τους Πατέρες αναβλύζει συνεχώς αγίασμα, του οποίου η στάθμη δεν ελαττώνεται χειμώνα – καλοκαίρι, ανεξάρτητα από τις καιρικές συνθήκες και τον αριθμό των προσκυνητών που θα αντλήσουν απ’ αυτό.

Δυστυχώς δε γνωρίζουμε τα ονόματα των Αγίων Πατέρων. Η αγιότητά τους όμως φανερώνεται με τα θαύματά τους, σε όσους με πίστη τους επικαλούνται.

Στο ησυχαστήριο ανήκει η «σφραγίδα των Αγίων Πατέρων», μολύβδινη, κυκλική, με χαραγμένες τις τρεις μορφές των Αγίων.

Τους τελευταίους αιώνες το μοναστήρι λειτουργούσε ως μετόχι της Ι. Μονής Αγ. Γεωργίου στους Σκάρους. Εγκαταβιούσαν εκεί μοναχές ως το 1978, όταν και η τελευταία μοναχή Μαρία «αναπαύθηκε εκ των κόπων της». Είναι όλες θαμμένες στο προαύλιο της Μονής.

Υπεύθυνοι: Οικονόμος Πανογιώργος Κτενάς (τηλ.: 26450 41155 και 41698 – 6936422171)  – Πρεσβύτερος Παναγιώτης Λάζαρης (τηλ.: 26450 61284 – 6978856752).

Σύναξη των Αγιορειτών Πατέρων

Εορτάζει 63 ημέρες μετά το Άγιο Πάσχα.

Όρη παρήλθε πάντα, του Άθω Όρος.

Ευρωπικής γης, τη αγιωνυμία·

Ηνθησεν άνθη, ανθεοτρεφὴς Άθως,

Όντως νοητὰ, τους δε θείους Πατέρας·

Χορὸν Θεουδή, των εν  Άθω Πατέρων,

Χορὸς γεραίρει, των Μοναστών του Άθω.

Πληθὺς Αθωνιὰς, αμφὶ Θόωκον στήκε Θεοίο.

Της Βασίλισσας του Ουρανού η Παράταξη (Σύναξη των Αγιορειτών Πατέρων)

Μητροπολίτου Προικοννήσου Ιωσήφ
«Τη δευτέρα Κυριακή του Ματθαίου, την μνήμην εορτάζομεν πάντων των Οσίων Πατέρων, των εν Αγίω Όρει του Άθω λαμψάντων».
Όρη ιερά και, άγια υπάρχουν πολλά… Άγιο όρος και θεοβάδιστο, το Σινά. Εκεί δόθηκε από τον ίδιο το Θεό Σαβαώθ ο Νόμος στο δούλο Του τον Μωυσή. Άγιο όρος το Θαβώρ! Εκεί η Μεταμόρφωση του Ιησού υπήρξε για τους Αγίους Αποστόλους μια εμπειρία θεώσεως. Άγιο όρος το Όρος των Ελαιών, απ’ όπου ο Θεάνθρωπος ανελήφθη στους ουρανούς, «ίνα πέμψη τον Παράκλητον τω κόσμω» κ.λπ. Όμως εμείς όταν μιλάμε για «Άγιον Όρος», εννοούμε «τον αγιώνυμο Άθω, τον νοητό της Θεοτόκου και ωραίο παράδεισο». Το «Περιβόλι της Παναγίας», όπως απλά τον αποκαλούμε. Άθως. Άγιον Όρος, Περιβόλι της Παναγίας! Ένα βουνό και μια χερσόνησος, που έλαβε το όνομα της απ’ αυτό. Ένα τοπίο ελληνικό, αρκετά όμορφο βέβαια, μα όχι και μοναδικό στις φυσικές ομορφιές. Ένας ζωγράφος, ένας ποιητής, θα μπορούσε να ελκυσθεί ίσως περισσότερο από κάποιες άλλες γωνιές της ελληνικής γης. Κι όμως ο Άθως έχει μια δική του ομορφιά, μυστική, κρυμμένη από τα βέβηλα μάτια εκείνων που ως άφρονες λέγουν «εν τη καρδία αυτών: ουκ έστι Θεός» (Ψαλμ. 13: 1). Η ομορφιά αυτή, η απρόσιτη σ’ όσους δεν διαθέτουν τις πνευματικές προϋποθέσεις, οφείλεται στα μυρίπνοα άνθη που άνθισαν στις υπώρειες του. Στα κρίνα τα αειθαλή και πανεύοσμα, που φύτρωσαν στις κοιλάδες του. Στα δένδρα του τα ουρανομήκη και ευσκιόφυλλα, που αναβλάστησαν στα παράλιά του. Στο χορό, θέλω να πω, των Οσίων, των Ομολογητών, των Ιεραρχών και των Μαρτύρων, που στο διάστημα της υπερχιλιόχρονης χριστιανικής ιστορικής πορείας του ανέδειξε! Στα ιερά καρδιοστάλακτα δάκρυα τους! Στους αλάλητους στεναγμούς της καρδιάς τους! Στις θεοπειθείς ευχές τους! Στην ισάγγελη πολιτεία τους! Στην καλή ομολογία της Πίστεως! Στα τίμια μαρτυρικά αίματά τους! Η δεύτερη Κυριακή του Ματθαίου είναι ήμερα μνήμης, τιμής, εορτασμού και πανηγύρεως όλων εκείνων των φιλόθεων ψυχών, που με την κατά Θεόν άσκησή τους στον Άθωνα, με την καλή ομολογία της Ορθοδόξου Πίστεως, ή και το μαρτύριο ακόμη χάριν του Χριστού και της πατρώας ευσέβειας, «ευηρέστησαν Θεώ και ανθρώποις», έκλεισαν τον Ιερό εκείνο τόπο, δόξασαν την Εκκλησία, φώτισαν ολόκληρη την ανθρωπότητα, μας χάρισαν νέα, ακριβή σταθμά και μέτρα πίστεως και ευσέβειας!,..
Ποιούς να μνημονεύσει πρώτα κανείς και ποιούς έπειτα; Τον Αθανάσιο, δομήτορα, κτήτορα της Λαύρας; Πέτρο τον επώνυμο του Άθω; Γρηγόριο τον Παλαμά, τον στύλο της Ορθοδοξίας; Νήφωνα τον ιεραπόστολο Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως; Συμεών τον Νεμάνια, που μετάλλαξε την επίγεια βασιλεία με την ουράνια; Κοσμά τον Πρώτο, τον Ιερομάρτυρα, και τους μαζί με αυτόν προμάχους της Ορθοδοξίας; Κοσμά τον Αιτωλό, τον Ισαπόστολο Φιλοθεΐτη; Μακάριο τον Διονυσιάτη Νεομάρτυρα; Τους διά πνιγμού τελειωθέντες Ιβηρίτες Οσιομάρτυρες; Τους ολοκαυτωθέντες Ζωγραφινούς; Νικόδημο τον Αγιορείτη, τον απλανή διδάσκαλο της Εκκλησίας; Ή μήπως τους ανώνυμους εκείνους κι άγνωστους -γνωστούς, όμως, πολύ καλά στο Θεό, των οποίων τα ιερά λείψανα «ως βοτάνη ανατέλλουν» σε κάθε γωνιά της αγιορείτικης γης και σκορπούν ευωδία και ιάματα; «Επιλείψει γαρ με διηγούμενον ο χρόνος…» (Εβρ. 11: 32).
Τί να τιμήσει και τί να θαυμάσει κανείς περισσότερο; Τα δάκρυα της κατανύξεως ή τα αίματα του μαρτυρίου; Τους βαθυκάρδιους στεναγμούς της μετανοίας ή τα βασανιστήρια της ομολογίας; Την πτωχεία για τον Ιησού ή τον πλούτο της αρετής; Το βάθος της ταπεινώσεως ή το ύψος της Θεολογίας; Τους αγώνες κατά των παθών ή τα τρόπαια κατά των αιρέσεων και της ασεβείας; Τη συνέπεια της πράξεως ή  τον πλούτο της θεωρίας; Την κατά κόσμον ασημότητα ή την εν Χριστώ μεγαλοσύνη; Το ατημέλητο της σάρκας ή τη λαμπρότητα της ψυχής; Την διά βίου σιωπή ή την κατά το μαρτύριο στεντόρεια ομολογία; Το χαροποιό πένθος ή τον γλυκασμό της θεοπτείας; Την εκκοπή κάθε ψεκτού πάθους ή το «παθείν τα θεία»; Τη νοερά προσευχή ή την με αγάπη διακονία; Την διά Χριστόν σαλότητα (τρέλλα) και μωρία ή την ένθεη σοφία; «Απορεί πάσα γλώσσα ευφημείν προς αξίαν»…

ΠΑΤΡΟΛΟΓΙΑ Β - ΣΥΝΟΔΟΙ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ (341) ΚΑΙ ΡΩΜΗΣ

34. ΣΥΝΟΔΟΙ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑΣ (341) ΚΑΙ ΡΩΜΗΣ (341)

Α. "Η συνοδική δραστηριότητα τών άρειανοφρόνων είχε πάντα διπλό σκο-πό: τήν καταδίκη τού 'Αθανασίου καί τών πιστών στό Σύμβολο τής Νίκαιας πρώτον καί τήν αποκατάσταση τοΰ 'Αρείου καί τών οπαδών του δεύτερον. 'Απέφευγαν δμως μέχρι τό 337, φοβούμενοι τόν Μ. Κωνσταντίνο, νά εργαστούν εύθέως γιά τήν ανατροπή τής Νίκαιας. Ή άνατροπή αύτή γινόταν άκόμη δυσκολότερη γιά τούς έξής λόγους: Οί ορθόδοξοι θεολόγοι καί δή ό 'Αθανάσιος είχαν εξαρθρώσει τήν απλοϊκή, άλλωστε, άρειανική θεολογία, ή όποία μέχρι τήν δεκαετία τού 360 δέν βρήκε ικανούς θεολόγους νά τήν άνανεώσουν δύο άπό τούς τρεις γιούς καί διαδόχους τοϋ Μ. Κωνσταντίνου, ό Κωνσταντίνος Β' ( + 340) καί ό Κώνστας Α' ( + 350) στήν Δύση, έδειχναν σεβασμό στήν Νίκαια κι εκτίμηση στόν 'Αθανάσιο, όπως άκριβώς συνέβαινε καί μέ τήν 'Εκκλησία τής Ρώμης ειδικά καί τής Δύσεως γενικά. Έάν κανείς προσθέσει σ' αύτά τήν έσωτερική άνάγκη καί τών ίδιων τών άρειανοφρόνων νά αύτοπροσδιοριστοΰν θεολογικά, μετά άπό τόσες έμ φανείς καί άφανεΐς μετανικαϊκές διεργασίες, κατανοεί πώς καί γιατί τό 341 άρχίζει νέα συνοδική έποχή, κύριο χαρακτηριστικό τής οποίας είναι ή σύν¬ταξη συμβόλων πίστεως. "Ολα όμως τά σύμβολα αύτά θά βρίσκονται σέ άναφορά πρός τό Σύμβολο τής Νίκαιας, άποφεύγοντας τελείως ή έρμηνεύ- οντας κατά βούληση τόν άποφασιστικό του όρο «όμοούσιον».

ΟΙ 318 ΘΕΟΦΟΡΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ Α΄ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 

Η σημερινή Κυριακή είναι αφιερωμένη στην ιερή μνήμη των 318 θεοφόρων Πατέρων της Εκκλησίας που συμμετείχαν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο της Νικαίας το 325 μ. Χ. για να επιβεβαιώσουν βασικές διδασκαλίες της Εκκλησίας μας που έχουν σχέση με την εν Χριστώ σωτηρία μας. Οι βασικές αυτές αρχές τονίζονται μέσα από τα πρώτα άρθρα του Συμβόλου της Πίστεως μας, το γνωστό «Πιστεύω», που συνεχίζουμε μέχρι σήμερα όλοι οι Χριστιανοί να επαναλαμβάνουμε με φόβο Θεού για να τονίζουμε την πίστη μας στον Θεό Πατέρα ως το Δημιουργό του κόσμου και στον Ιησού Χριστόν ως τον Μονογενή του Υιόν που ήλθε στον κόσμο για να μας σώσει από την αμαρτία και τον θάνατον και να μας οδηγήσει στον Παράδεισον.
Γενικότερα όταν μιλάμε για τους Πατέρες της Εκκλησίας, εννοούμε όσους εκ των κληρικών της Εκκλησίας μας διακρίθησαν σε αγιότητα, οσιότητα και στην διαποίμανση των πιστών. Εννοούμε δηλαδή τους κληρικούς μας που αναλαμβάνουν με επιτυχία την ποιμαντική ευθύνη της πνευματικής προκοπής των πιστών.

 

Οι Πατέρες της Εκκλησίας μας με την ποιμαντική τους φροντίδα και με τον ασκητικό τους αγώνα αγίασαν και έγιναν φωτεινά παραδείγματα για όλους μας. Με το έργο τους οι Πατέρες εξηγούσαν το Λόγο του Θεού, ερμήνευαν το Πρόσωπο και το έργο του Ιησού Χριστού υπογραμμίζοντας την αγία Γραφή ώστε να γνωρίζουν οι πιστοί την αλήθεια για να προκόπτουν πνευματικά. Αντίκρουαν με τον προφορικό και τον γραπτόν λόγον τις ύποπτες και τις εσφαλμένες γνώμες και αντιλήψεις διαφόρων αιρετικών και σχισματικών. Έτσι οι Πατέρες της Εκκλησίας είναι φορείς και εκφραστές της αλήθειας που είναι διατυπωμένη στην Αγία Γραφή και στην Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας μας. Εκφράζουν την αλήθεια της Παραδόσεως στη γλώσσα της εποχής και μέσω της ιδιομορφίας των ανθρώπων για να είναι κατανοητοί.

Οι ενενήντα εννέα Θεοφόροι Πατέρες εν Κρήτη - Μια ιστορία κραταιάς αγάπης

Ακούστε τώρα μια ιστορία αγάπης κραταιάς σαν τον θάνατο και ασυνήθιστα "πολυπληθούς". Δεν τη βρήκα γραμμένη πουθενά, παρά μου τη διηγήθηκε στην Κρήτη ο καλός φίλος Αντώνης Μιχελουδάκης, όπως τη διασώζει η προφορική παράδοση του τόπο του. 

Ήταν, λέει κάποτε, -κανείς δε γνωρίζει πότε ακριβώς-, ενενήντα εννέα άνδρες που αποφασισμένοι να ασκητέψουν και να γίνουν ερημίτες, ξεκίνησαν από κάποια χώρα της Αφρικής με πρώτο ανάμεσά τους τον Ιωάννη, και ψάχνοντας κατάλληλο τόπο για να εγκαταβιώσουν κατέληξαν μετά από πολλές περιπλανήσεις στον Αζωγυρά, του νομού Χανίων, στην επαρχία Κισάμου και Σελίνου. Εκεί είναι η αρχαία Πολυρρήνια, δλδ. ο τόπος  των πολλών προβάτων, ρήνεα είναι τα πρόβατα.

Μέσα στην καρδιά του βουνού βρήκαν μια πολύ μεγάλη σπηλιά κι εκεί ζούσαν όλοι μαζί με προσευχή και νηστεία, άσκηση μεγάλη. Ο Ιωάννης όμως άρχισε ν' αποζητά μεγαλύτερη ησυχία και περισσότερη άσκηση, κι έτσι είπε μια μέρα στους άλλους: "αδέρφια μου, εγώ θα φύγω". Τότε αποφάσισαν όλοι μαζί κι έκαναν όρκο πως αν πεθάνει έστω κι ένας, να πεθάνουν κι οι υπόλοιποι. Κι έφυγε ο Ιωάννης.

Με τα πολλά έφτασε σ' ένα φαράγγι απόκρημνο στο ακρωτήρι των Χανίων κι εκεί βρήκε μια σπηλιά που είχε βάθος σχεδόν χίλια μέτρα. Η παράδοση λέει, πως όσο ζούσε ο όσιος Ιωάννης η σπληιά φωτίζονταν κι αυτό το φως το έβλεπαν από μακριά όλοι.

Ήταν τόση η άσκηση και οι νηστείες του, που έφτασε από την πολλή αδυναμία να μην μπορεί να σταθεί στα πόδια του, κι έτσι περπατούσε στα τέσσερα όπως περπατούν τα ζώα. Μια μέρα που βγήκε έξω από τη σπηλιά τον είδε από μακριά ένας κυνηγός και νομίζοντας πως πρόκειται για ζώο σήκωσε το τόξο και στόχευσε με το βέλος του τον ερημίτη.