Η προσωπική ευθύνη στην πνευματική ζωή. Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Στην πνευματική ζωή έχουμε προσωπική ευθύνη 100%. Αυτή η ευθύνη δεν μεταβιβάζεται ούτε ανταλλάσσεται αλλά αν θέλουμε μπορούμε να την αποποιηθούμε .

Στην εξομολόγηση έχουμε ευθύνη τι λέμε, πώς το λέμε, γιατί το λέμε και πού θέλουμε να πάμε. Αν κρύψουμε πάθη και αμαρτήματα έχουμε μεγάλο κατάκριμα και φυσικά ο πνευματικός δεν θα μπορέσει να προχωρήσει σε καθαρή διάγνωση για να δώσει τα κατάλληλα φάρμακα για τη θεραπεία.
Ένα συνηθισμένο παράδειγμα :
Πολλοί που κοινωνούν ανεξομολόγητοι σου λένε θα πάω σε άλλη ενορία που δεν με ξέρουν οπότε θα κοινωνήσω και καθάρισα. Δεν καταλαβαίνουν ότι δεν είναι κοινωνικό το θέμα, ο Χριστός είναι πανταχού παρών και τα πάντα πληρών. Αν πάω σε άλλη ενορία πάλι ο ίδιος Χριστός με περιμένει, αλλά με τέτοιο φρόνημα δεν θα πάρω ευλογία και θεραπεία, αλλά κατάκριμα.
Όταν λέμε το Σύμβολο της Πίστεως παρατηρούμε ότι ξεκινάει με το «ΠΙΣΤΕΥΩ». Αυτό δηλώνει μια προσωπική συγκατάθεση και ομολογία για την οποία είμαι υπεύθυνος: τι πιστεύω, πώς το πράττω και πώς το βιώνω στην καθημερινή μου ζωή.
Είμαστε υπεύθυνοι όταν λέμε στον εαυτό μας δικαιολογίες μπας και κοροϊδέψουμε αργότερα και τον εξομολόγο και μπούμε στη Βασιλεία των ουρανών από το παράθυρο. Τέτοιες μηχανορραφίες, δυστυχώς για κάποιους, στα πνευματικά δεν περνάνε. Με τέτοιο φρόνημα τσάμπα κοπιάζουμε.
Ας σταθούμε στον Χριστό με ανδρεία, ειλικρίνεια και καθαρότητα. Με άμεσο λόγο, απόφαση και ομολογία ας τον ακολουθήσουμε. Ας εγκαταλείψουμε τις πονηριές στα πνευματικά, διότι είναι σαν να παίζουμε με τη φωτιά. Τον παπά και τον εξομολόγο μπορούμε να τους κοροϊδέψουμε, τον Χριστό όμως δεν μπορούμε να τον κοροϊδέψουμε με τίποτα.

Xριστός: Είδωλο ; ή σχέση ;

Μπορεί να είμαστε Ορθόδοξοι Χριστιανοί αλλά ο Χριστός δυστυχώς είναι ο μεγάλος άγνωστος,

το μεγάλο μυστήριο για τον καθένα προσωπικά. Δεν μας αρέσει για κάποιους λόγους ο Χριστός της Εκκλησίας και θέλουμε μέσα στην Εκκλησία να φτιάξουμε κάποιον άλλο Χριστό…
Δεν τον ξέρουμε τον Χριστό ….και αυτό γιατί αδιαφορούμε να τον γνωρίσουμε από την Αγία Γραφή , την προσευχή, τους Αγίους Πατέρες και φτιάχνουμε ένα Χριστό είδωλο των παθών μας. Μοιάζει σαν να έχουμε προσθέσει έναν 13^ο  Θεό στους 12 Θεούς του Ολύμπου, που κάποιοι κάποτε έκαναν για να θεοποιήσουν τα πάθη τους και έφτιαξαν είδωλα.
Ένα Χριστό που ακόμα και Θεολόγοι και ιερείς, του κολλάμε μια ταμπέλα αγαπολογίας και πίσω από εκεί παίζονται παιχνίδια που δεν έχουν το Άγιο Πνεύμα άλλα ένα άλλο πνεύμα άλαλο και πονηρό.
Το αποτέλεσμα είναι να βλέπουμε την εικόνα του Χριστού στην Εκκλησία ή στο προσκυνητάρι μας αλλά να μην είναι ο Χριστός αυτός που πιστεύουμε εμείς μέσα μας, διότι έχουμε φτιάξει κάτι άλλο.
Αυτό το άλλο είναι ένα είδωλο αντίγραφο του πονηρού εαυτού μας που το έχουμε ανάγει σε Θεό και μάλιστα είμαστε σίγουροι ότι έχουμε κοινωνία με τον αληθινό Θεό και ότι θα σώσουμε την ψυχή μας.
Δεν τον ξέρουμε τον Χριστό και πρέπει να παρακαλάμε να μας ανοίξει τα μάτια να τον μάθουμε.
Η προσευχή «Κύριε φώτισε μου το σκότος» πρέπει να γίνει αναπνοή μας…
Αν τον ξέραμε ….
Δεν θα κοιτούσαμε το ρολόι στη Θεία Λειτουργία, δεν θα αργούσαμε το πρωί στην ακολουθία, με την δικαιολογία ότι μας πήρε ο ύπνος. Δεν θα λἐγαμε «φτάνει δεν χρειάζεται και πολύ εκκλησία ».
Όταν είσαι ερωτευμένος δεν τα κοιτάς αυτά…
Μένεις άγρυπνος, μπορεί να κολυμπήσεις και ωκεανούς για να συναντήσεις το αγαπημένο σου πρόσωπο. Δεν σε ενδιαφέρει η ώρα, η ημερομηνία, η συνθήκη, θες απλά να σφίξεις στην αγκαλιά σου το αγαπημένο σου πρόσωπο και αυτό αρκεί.
Βάλαμε τον Χριστό σε καλούπια σαν να είναι αντικείμενο και όχι πρόσωπο πόθου και σχέσης.
Οι Άγιοι έδωσαν αίμα από τη ζωή τους για να λάβουν πνεύμα. Έλιωσαν στην προσευχή, την άσκηση και τη μετάνοια. Εμείς θέλουμε να φτιάξουμε καινούργια θεολογία χωρίς άσκηση απλά με ψυχολογικο-θεο—φιλοσοφίες να κοινωνούμε τον Θεό και να είμαστε καλά.
Θυμάμαι ένα γεροντάκι στο Άγιο Όρος που έλεγε «Να κάνετε μετάνοιες , βοηθούν πολύ, να κοπανάτε τα γόνατα κάτω από πόθο για μετάνοια και σωτηρία. Να ξυπνήσετε και καμιά φορά μέσα στη νύχτα για προσευχή, καλό είναι»
Πού να τα πεις αυτά στους σημερινούς φιλοσοφούντες, αν μιλήσεις για άσκηση θεωρούν ότι είσαι ακραίος. Θέλουμε Άγιο Πνεύμα σε app-android. Ακούμε Χριστιανούς που διαβάζουν διάφορα «πνευματικά»  βιβλία  χωρίς καθοδήγηση και υπακοή και δουλεύουν λένε τον εαυτό τους και ψάχνουν να τον βρουν. Μάλλον κάποιο δαίμονα θα συναντήσουν στο τέλος. Ο δρόμος της υπακοής έχει συνοδοιπόρο τον Χριστό. Ο δρόμος της ανυπακοής έχει συνοδοιπόρους τους δαίμονες.
Αν δεν κοπανίσουμε την καρδιά μας από μετάνοια, όπως χτυπάει ο ψαράς το χταπόδι, Χριστό δεν πρόκειται να δούμε ούτε σε αυτή την ζωή ούτε στην μέλλουσα.
Ας μην ψάχνουμε τον Χριστό σε δρόμους σκοτεινούς, εκεί μόνο τον διάβολο θα βρούμε.
Ο δρόμος του αγιασμού δεν είναι κάτι άγνωστο για εμάς, τον περπάτησαν οι Άγιοι και αυτοί είναι οι οδοδείκτες μας.
Να προσευχόμαστε πάντοτε να γνωρίσουμε τον Χριστό, να σκίσουμε το είδωλο που έχουμε πλάσει και να ακολουθήσουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Μέσα από όλες τις συνθήκες της ζωής  διότι βρίσκεται παντού και μας περιμένει. Αρκεί να τον αναζητήσουμε με καθαρό  πόθο, και ετοιμότητα. . . .
Ο δρόμος της μεγάλης συνάντησης έχει δύο πόρτες που ελεύθερα θα επιλέξω σύμφωνα με τον βαθύτερο πόθο της επιθυμίας μου.
Να σώσω την ψυχή μου ή απλά να σώσω τη ζωή μου και να περάσω καλά κάποια χρόνια εδώ ;
Τι είναι αυτό που θέλω και επιθυμώ….;
Ο πρώτος πόθος ολοκληρώνεται σε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού, για τον δεύτερο δρόμο δεν χρειάζεται ο Χριστός διότι εκεί δουλεύει ο διάβολος μια χαρά.
Τι θα επιλέξουμε άραγε;

Απόφαση: Η αρχή για τη θεραπεία. Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

H μεγαλύτερη δύναμή μας βρίσκεται στη συνειδητοποιημένη αδυναμία μας και η αγιότητα στη μετανοημένη αμαρτία.

Όταν διαπιστώνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, έχει ξεκινήσει το ταξίδι της ιάσεως.
Η δύναμη και η ροπή προς την αμαρτία μοιάζει με μια αγιότητα σε πτώση που σέρνεται τραυματισμένη και ψάχνει ίαση για να επανέλθει στον θρόνο της. Δεν είναι κακή αυτή η δύναμη, αλλά ο στόχος στον οποίο κατευθύνεται την αρρωσταίνει. Τα πάθη ως δυνάμεις της ψυχής δεν είναι αμαρτωλά από μόνα τους, απλά γίνονται αρρώστιες όταν αιχμαλωτίζονται σε καταστάσεις θανάτου. Γι’αυτό και σύμφωνα με τον Άγιο Γρηγόριο Παλαμά τις δυνάμεις τις ψυχής οφείλουμε όχι να τις καταργήσουμε αλλά να τις μεταβάλλουμε.
 Για τον λόγο αυτό στην εκκλησία έχουμε την άσκηση ως μητέρα του αγιασμού για να μπορούμε να διορθώνουμε με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος όποιες πτώσεις συμβαίνουν και συνθλίβουν την ύπαρξή μας.
 Οι αμαρτίες μας είναι στην ουσία προδομένοι έρωτες. Επιθυμίες που ενώ αρχικά μοιάζουν με πρόβατα διαπιστώνουμε ότι είναι λύκοι με ένδυμα προβάτου και πέφτουμε στην παγίδα. Δεν είναι κακές οι επιθυμίες αλλά αν δεν απευθύνονται στον Χριστό τότε αρρωσταίνουν από τον καρκίνο της φθοράς και παρασέρνουν τον άνθρωπο στην απώλεια.
 Τα πάντα εξαρτώνται από το βαθύτερο θέλω, από την προαίρεση όπως έλεγε και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής. Τι θέλω , γιατί το θέλω, πως το θέλω .... από αυτά εξαρτώνται τα πάντα. Όταν το βαθύτερο θέλω δεν έχει τη σφραγίδα του Χριστού και κομματιάζεται από εδώ και εκεί, πουλιέται και πορνεύει στα σκοτάδια ο άνθρωπος τότε βαδίζει τυφλός και μεθυσμένος στον δρόμο της απώλειας.
 Στην εκκλησία η θεραπεία και ο αγιασμός του ανθρώπου δεν έρχεται με μια φιλοσοφική ή ηθική αλλαγή σε επιφανειακό επίπεδο. Η εξωτερική αλλαγή είναι αποτέλεσμα και όχι η αρχή, διαφορετικά η εκκλησία ξεπέφτει σε ηθικιστικό σωματείο. Στην εκκλησία η θεραπεία έρχεται με τη συνέργεια του Αγίου Πνεύματος δια μέσου των Ιερών Μυστηρίων. Θέλει ο Χριστός , θέλω κι εγώ και τότε έρχεται ο γάμος της μεταμορφώσεως του ανθρώπου στην πορεία προς το καθ’ ομοίωσιν.
 Αυτό δεν μπορεί να γίνει χωρίς άσκηση , χωρίς πάλη με τον εαυτό μου, χωρίς χτυπήματα και ραπίσματα στο πρόσωπο μου, χωρίς να συναντάω τα όρια του πόνου και να διαπιστώνω ότι υπάρχει ακόμα χώρος για να προχωρήσω γιατί ο Χριστός μου δείχνει τον δρόμο και μου ανοίγει οδούς θεραπείας. Στην Εκκλησία η άσκηση δεν γίνεται για την άσκηση. Την άσκηση δεν την έχει ανάγκη ο Χριστός, αλλά εγώ την χρειάζομαι διότι είναι η φυσιοθεραπεία για να θεραπεύσω την ψυχή μου βλέποντας πρώτα πως κινείται. Η άσκηση είναι κατάσταση υποδοχής της χάριτος. . γι’ αυτό οφείλει η άσκηση να γίνει με πλήρη ετοιμότητα και ανοιχτή καρδιά αλλιώς δεν θα έχει αποτέλεσμα.
 Δεν παίρνουμε αποφάσεις. Εκεί βρίσκεται η ασθένεια μας. Μας αρέσει η ταλάντευση, και με τον Χριστό και με τον διάβολο γι’ αυτό πελαγοδρομούμε. Η απόφαση για τη θεραπεία και τη σχέση με τον Χριστό είναι κίνηση δίχως γυρισμό αν θέλουμε να βρούμε ίαση. Δεν έχει σημασία αν πέφτω , αν έχω πάρει αποφάσεις θα σηκώνομαι αμέσως και θα  συνεχίζω το ταξίδι. Αν δεν έχω στερεωθεί στην απόφαση, η πτώση θα γίνει ο δικός μου Άδης.
 Ευλογημένος ο άνθρωπος που γίνεται δύτης στον πυθμένα της καρδιάς του με σκοπό να καθαρίσει τον βυθό από την μόλυνση αλλά και να βρει διαμάντια ώστε να τα ανασύρει για να τα διαφυλάξει.
 Ευλογημένος ο άνθρωπος που αναζητά να βρει τον πραγματικό του εαυτό αλλά στην ουσία έχει πάρει απόφαση να τον χάσει.«Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν καί ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ καί ἀκολουθήτω μοι» (Μάρκ. η΄ 34).
 Ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν ικανοποιείται πνευματικά με τίποτα και συνεχώς διψάει για χάρη Θεού.
 Ευλογημένος ο άνθρωπος που θεωρεί τον εαυτό του χειρότερο πάσης κτίσεως διότι αυτό είναι το πρώτο σκαλοπάτι για την ανάβαση προς τον ουρανό.
 Ευλογημένος ο άνθρωπος που διψάει να αποκτήσει νου Χριστού.
Ευλογημένος ο άνθρωπος που δεν χρειάζεται να πει πολλά διότι η αγιότητα του μαρτυρείται από τη ζωή του.
 Ο Πνευματικός άνθρωπος δεν χρειάζεται να σου πει πολλά, φαίνεται από χιλιόμετρα όπως το αστέρι στον ουρανό διότι λάμπει η χάρις του Χριστού στην ύπαρξή του.
 Τέτοιους ανθρώπους έχουμε ανάγκη σήμερα, όχι ηθικά καλούς , αλλά οντολογικά θεραπευμένους προς τον Αγιασμό... Αυτός οφείλει να είναι και ο δικός μας προορισμός....

Οι δοκιμασίες μαρτυρούν την κατάστασή μας Συντάκτης Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Όταν στη ζωή μας όλα βαίνουν καλώς τότε δεν είναι καθόλου δύσκολο η ψυχολογία μας και η κατάστασή μας να είναι καλή.

Και τότε μπορούμε να διαβάζουμε ανέμελοι τα πατερικά κείμενα και να θαυμάζουμε το κάλος και την ωραιότητα της πατερικής αυτής βιωματικής γνώσης, που αποτελεί προϊόν της σχέσης τους με το Θεό.
Όταν όμως αρχίζουν οι δοκιμασίες, τότε αναδεικνύονται τα πνευματικά προβλήματα που κουβαλάμε στην ύπαρξή μας.
Το πνεύμα ιδιοτέλειας που μας διακατέχει. Η νοσηρή θρησκευτικότητα η οποία έχει γίνει ένα με μας.
Εφόσον έχω μία σχέση με την Εκκλησία, τότε λοιπόν δικαιούμαι εκ προοιμίου να έχω μία ζωή η οποία δεν έχει δοκιμασίες, διότι θεωρούμαι ο εκλεκτός του Θεού.
Όταν έρθει η δυσκολία τα βάζω μαζί του γιατί δεν με φύλαξε.
Αυτά δείχνουν ότι δεν αγαπούμε το Θεό δωρεάν, αλλά τον χρειαζόμαστε για το «πορτοφολάκι» του.
Δηλαδή ακολουθούμε μία μεταποιημένη ιουδαΐζουσα νοοτροπία, των ευλογημένων και των καταραμένων.
Και δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις των ανθρώπων που τα βάφουν μαύρα, πιστεύοντας ότι ο Θεός τους εγκατέλειψε, ενώ εκείνη τη στιγμή συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο.
Η ταλαιπωρία που βιώνουμε, μας κάνει να ομοιάζουμε έστω και ελάχιστα, με τον Εσταυρωμένο Χριστό, γι'αυτό και εκείνος μας συμπονά ως συμπάσχων, έχοντας περάσει από το εκούσιο πάθος στο σταυρό.
Συμβαίνει συχνά να συγκρούεται με τη λογική μας και με τα θέλω μας η κατάσταση που βιώνουμε, λόγω της πνευματικής μας ανωριμότητας.
Οι λογισμοί απιστίας μας κυριεύουν και η δοκιμασία της πίστεως με τον πειρασμό γίνεται ολοένα και αυξανόμενη.
Ένα πολύ σημαντικό δεδομένο είναι ότι, τις περισσότερες φορές υπάρχει και μία εσχατολογική σημασία, την οποία δυστυχώς αγνοούμε τη στιγμή της δοκιμασίας.
Ποτέ δεν πρέπει να αγνοηθεί το γεγονός ότι ο Θεός μας βλέπει ως όντα που καλούμαστε να γίνουμε κοινωνοί του και δεν είναι προσωρινή η προσοχή του επάνω μας, για να περιορίζεται μόνο σ'αυτή τη ζωή.
Πρέπει να έχουμε υπομονή και εμπιστοσύνη στο Θεό.
Εκείνος γνωρίζει πότε θα είναι η κατάλληλη στιγμή, για να μας απαλλάξει από την κάθε δύσκολη κατάσταση. Άλλωστε δεν είναι αίτιος εκείνος γι'αυτό που μας ταλαιπωρεί, όπως μας τονίζει και ο Μέγας Βασίλειος. [1]
Γι'αυτό να πρέπει να προσέξουμε με το γογγυσμό και τη φθορά που μας προκαλεί, ενώ ταυτόχρονα, δεν μας αφήνει και να προσευχηθούμε.
Είναι ξεκάθαρα πτώση και πισωγύρισμα να αρχίζουμε τα μοιρολόγια σαν τις γεροντοκόρες.
Οι δοκιμασίες, μας ενισχύουν με κατάλληλες εμπειρίες τις οποίες θα τις χρειαστούμε στο μέλλον για περισσότερη υπομονή.
Η εμπειρία των χριστιανών μέσα από τη ζωή της Εκκλησίας εδώ και πολλούς αιώνες, ήταν μέσα από τρικυμίες να πορεύονται έχοντας πηδαλιούχο το Χριστό. Πότε δεν ήταν στρωμένος με ροδοπέταλα ο δρόμος του χριστιανού. [2]
Γι'αυτό πολύ σοφά και ο Μέγας Αντώνιος στο γεροντικό, μας λέει ότι χωρίς δοκιμασίες κανείς δεν σώζεται.
Απαιτείται αγώνας και υπομονή όπως έκανε ο Ιώβ.
Είναι ένας καθρέπτης λοιπόν οι δοκιμασίες και ένα καλό τεστ που θα  δείξει σε ένα βαθμό την πνευματική μας κατάσταση.
Θα μας «ξεγυμνώσουν» πραγματικά και αυτό θα μας βοηθήσει για τη συνέχεια, όσο κι αν δεν είναι ευχάριστες για κανένα την ώρα που τις βιώνουμε.
_________________________________________
[1] Μέγας Βασίλειος
«Ὅτι οὐκ ἐστίν αἴτιος τῶν κακῶν ὁ Θεός»,  P.G., 31,344.
[2] Πραξ. 14, 22
«διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ».

Όταν διδάσκεσαι αντί να διδάσκεις...! Συντάκτης π.Αντώνιος Χρήστου

Αγαπητοί μου αναγνώστες, πλησιάζουμε σιγά-σιγά προς το τέλος όχι μόνο του Καλοκαιριού, αλλά ενός ακόμη Εκκλησιαστικού έτους.

Επομένως και το άρθρο μας, είναι το προτελευταίο, για την φετινή χρονιά, η οποία ομολογουμένως, αν θέλαμε να κάνουμε πρόχειρα έναν πνευματικό απολογισμό, ήταν αρκετά καρποφόρα και πλούσια σε πνευματικές εμπειρίες. Όταν μάλιστα αναλογιστεί κανείς, ότι εντός αυτής, αξιωθήκαμε να  συμπληρώσουμε έναν χρόνον, από την στιγμή που αναλάβαμε με την χειροθεσία μας, την ευθύνη της πνευματικής πατρότητας, για όσους αδελφούς  κατέφυγαν ως ώρας στο πετραχήλι μας, αντιλαμβάνεστε ότι ζούμε για εμάς πρωτόγνωρες εμπειρίες.
Εννοείται ότι δεν μπορούμε να πούμε τίποτα, για το περιεχόμενο αυτών των εξομολογήσεων, δεσμευόμαστε απόλυτα από το απόρρητο του μυστηρίου. Αυτό που μπορούμε όμως να αναφέρουμε και θα είναι το θέμα του σημερινού άρθρου μας, είναι η έκπληξη που έχουμε δοκιμάσει σε μερικές περιπτώσεις, όταν διαπιστώνουμε οι όροι να αντιστρέφονται! Αντί να είμαστε αυτοί που υποτίθεται θα οικοδομήσουμε, θα διδάξουμε, θα ποιμαίνουμε, θα εμπνεύσουμε και θα κατευθύνουμε τον εξομολογούμενο στο δρόμο και στο θέλημα Του Θεού, βλέπουμε ότι συμβαίνει το αντίθετο...! Είναι κάποιοι αδελφοί, ίσως μετρημένοι στα δάκτυλα, αλλά υπαρκτοί, που υποκλινόμαστε στην πορεία της ζωής τους,  στον προσωπικό τους αγώνα και το μεγαλείο της ψυχής τους, που όχι μόνο μας εμπνέει, αλλά και μας ελέγχει προσωπικά ταυτόχρονα. Διαπιστώνουμε σε απόλυτο βαθμό την ανεπάρκεια μας! Θα θέλαμε να βγάλουμε το πετραχήλι μας πραγματικά και να αλλάξουμε θέση, να το φορέσουμε σε αυτούς......! Αισθανόμαστε ότι πραγματικά αυτοί, είναι πιο άξιοι να το φορούν, από ότι εμείς! Αυτή την αίσθηση αποκομίζουμε από τέτοιους ανθρώπους και γνωρίζουμε καλά ότι δεν είμαστε μόνο εμείς (από την μεριά των πνευματικών) που το λέμε και το αισθανόμαστε αυτό....!
Σίγουρα λοιπόν η σχέση, μεταξύ πνευματικού και εξομολογούμενου είναι αμφίδρομη και μια σχέση που πάντα έχει μία "τριαδική σταθερή", την σχέση μας με τον Χριστό και το σώμα Του, την Εκκλησία. Αυτό είναι ο σκοπός μας και η πεμπτουσία του μυστηρίου, η κοινωνία μας μαζί Του, που σημαίνει πορεία σωτηρίας και όχι η προβολή του δικού μας προσώπου και η ουσιαστική αντικατάστασή Του Κυρίου (Γεροντισμός). Όταν όμως διαπιστώνουμε και μερικά χαρίσματα και αρετές σε μερικούς εξομολογούμενους, πραγματικά υποκλινόμαστε και μένουμε εκστατικοί.....!
Είμαστε σίγουροι ότι πολλοί αναγνώστες, που διαβάζουν αυτές τις γραμμές, θα αναρωτιούνται ποια είναι αυτά τα στοιχεία που κάνουν μερικούς εξομολογούμενους τόσο ξεχωριστούς. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε με σχολαστικό τρόπο, να τα αναλύσουμε και να υποδείξουμε κάποια συγκεκριμένα στοιχεία, γιατί θα αδικήσουμε όλη την εικόνα αυτού που νοιώθει κανείς, όταν συναντήσει τέτοιους ανθρώπους. Θα προσπαθήσουμε όμως παρ' όλα, να αναφέρουμε, έστω και κατόπιν οικονομίας, μερικά, για να γίνουμε λίγο πιο συγκεκριμένοι και να απαντήσουμε στην εύλογη απορία που γεννιέται από πολλούς:
α) Συντριβή-Δάκρυα μετανοίας :  Δεν μιλάμε για δάκρυα από εγωισμό, συναισθηματικά , κατάθλιψης ή απλά μιας επιφανειακής μεταμέλειας. Μιλάμε για τα δάκρυα εκείνα που είναι δωρεά Του Θεού και σβήνουν κυριολεκτικά τα πάθη και τις αμαρτίες, χωρίς ο εξομολογούμενος σχεδόν να αρθρώσει λέξη! Σαν τον Τελώνη της παραβολής, που δεν ήθελε καν να αντικρίσει τον ουρανό και έπιπτε το στήθος τους, έτσι υπάρχουν και άνθρωποι που πραγματικά μετανοούν με τα καθαρτικά αυτά δάκρυα, που έχουν δοθεί άνωθεν και είναι μακάριοι όσοι τα έχουν αποκτήσει.
β) Συναίσθηση της αμαρτωλότητος χωρίς προσπάθεια δικαιολογίας : Όταν υπάρχουν τέτοιοι εξομολογούμενοι, πραγματικά απολαμβάνουμε το μυστήριο. Άνθρωποι που αναλαμβάνουν την απόλυτη ευθύνη των πράξεών τους, έναντι Του Θεού, του Συνανθρώπου και του ίδιου τους του εαυτού, χωρίς να μασούν τα λόγια τους, να παρουσιάζουν ελαφρυντικά ή δικαιολογίες. Απόλυτα κατασταλαγμένοι για τις αστοχία τους, αλλά και με απόλυτη εμπιστοσύνη, στην φιλανθρωπία και το έλεος Του Θεού.
γ) Αντικειμενικές δυσκολίες που αναπληρώνονται με αρετές : Υπάρχουν πολλοί αδελφοί εξομολογούμενοι, που έχουν κάποιες ανθρωπίνως αντικειμενικές δυσκολίες. Κάποια αναπηρία, κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας, κάποια χηρεία, ορφάνια, παιδιά με ειδικές ικανότητες, πολυτεκνία, οικονομική καταστροφή, φτώχεια, εις βάρους τους συκοφαντίες και αδικίες κ.α., που θα περίμενε κανείς, ότι έχουν όλο "το δίκιο" να μη προσεύχονται, να αισθάνονται αδικημένοι ή εγκαταλειμμένοι και να "γκρινιάζουν" πνευματικά. Όμως διαπιστώνουμε με έκπληξη πως όχι μόνο δε συμβαίνουν αυτά, αλλά καυχώνται και δοξολογούν τον Θεό για ότι τους συμβαίνει...! Προσεύχονται και διακονούν τον συνάνθρωπο περισσότερο και μάλιστα σε βαθμό πολύ περισσότερο, από άλλους ανθρώπους που δεν έχουν τις ίδιες δυσκολίες και δοκιμασίες.
δ) Βαθειά ταπείνωση : Οι άνθρωποι που πραγματικά υλοποιούν τον μακαρισμό του Κυρίου μας : «...μακάριοι οἱ πτωχοὶ τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ματθ. 5,3. Το παραθέτουμε και σε μετάφραση «Μακάριοι (ευτυχισμένοι) είναι όσοι έχουν ταπεινό φρόνημα και μικρή ιδέα για τον εαυτό τους, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η Βασιλεία των Ουρανών». Είναι η βάση που κτίζονται όλα τα παραπάνω στοιχεία και οικοδομούνται όλες οι αρετές.
και ε) Θείος έρωτας : Αφήσαμε στο τέλος τους ανθρώπους, που κάνουν πνευματική ζωή, όχι γιατί φοβούνται μη πάνε στη κόλαση, ούτε περιμένοντας μισθό για να πάνε στον παράδεισο, αλλά από πραγματική αγάπη, αυτό που οι Θεοφόροι Πατέρες ονομάζουν "Θείον έρωτα" προς το πρόσωπο Του Χριστού. Ο Χριστός, είναι πραγματικά ο Νυμφίος της ψυχής τους και κάθε πτώση και αμαρτίας τους, εκλαμβάνεται σαν μια προσωπική αθέτηση αυτής της βαθειάς σχέσης και κοινωνίας. Είναι γι αυτούς μια στιγμή απιστίας-προδοσίας, με την έννοια της μοιχείας σε έναν γάμο. Τόσο βαθειά αίσθηση της σχέσης έχουν και τα υψηλά και ευαίσθητα αισθητήρια, της αίσθησης των κλονισμών και συνεπειών που φέρνει η αμαρτία.
Με όλα τα παραπάνω, αγαπητοί μας αναγνώστες, προσπαθήσαμε να δώσουμε έστω και αμυδρώς, μία εικόνα για τους ανθρώπους αυτούς που αξιωθήκαμε να ζήσουμε κάτω από το πετραχήλι μας και θέλαμε στο βαθμό που μας επιτρέπεται να σας κάνουμε κοινωνούς και εσάς. Ευχόμαστε όλοι μας, να είμαστε η ανάλογη ευχάριστη έκπληξη, για τον πνευματικό που επιλέξαμε να μας συνοδεύει στη πνευματική μας ζωή, προς την Βασιλεία των Ουρανών! Αμήν!

To μεγαλείο του Θεού μέσα από την απλότητα… Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Χάσαμε την απλότητα γι’ αυτό χάσαμε την ευτυχία, τη χάρη του Θεού και την ουσία της ζωής. Κάνουμε τη ζωή μας πολύπλοκη  με αποτέλεσμα να χανόμαστε μέσα στον ωκεανό με τις μέριμνες και στο τέλος καταλήγουμε με μια κληρονομιά  άγχους, απογοήτευσης και κατάθλιψης.

Είναι όμορφη η απλότητα, έχει κάλλος και ωραιότητα. Η απλότητα έχει την αγνότητα του Πλάστη και λάμπει σαν το πιο όμορφο διαμάντι. Σε όλα τα επίπεδα της ζωής. Από την εξωτερική ομορφιά ενός ανθρώπου μέχρι τη διαδρομή ενός καλοπροαίρετου λογισμού.
Πού θα το δούμε αυτό ; …Στα παιδιά….
Αρκεί ένα σ’ αγαπώ και μια αγκαλιά και το παιδί θα χαμογελάσει σαν να είναι στον παράδεισο. Αρκεί ένα λουλούδι που θα προσφέρει ο σύζυγος  στη γυναίκα του για να αλλάξει η μέρα και να έρθει ο παράδεισος. Αρκεί ένα απλό τηλεφώνημα χωρίς λόγο και αιτία «Καλημέρα , σε σκέφτηκα και είπα να σε πάρω να δω τι κάνεις και να σε ακούσω».
Αρκεί ένα περπάτημα , ένας καφές, μια συνάντηση με απλό διάλογο, περισσότερο για να τιμήσω τον άλλον με το να τον ακούσω και όχι να του πω τα δικά μου κατορθώματα εγωισμού.
Δεν χρειάζεται η ευτυχία πολλά πράγματα…
Βλέπουμε ζευγάρια να ξοδεύουν χρήματα και να κάνουν γάμους υπερπαραγωγή αλλά να μην τον χαίρονται πνευματικά. Χαλάμε φιλίες, συγγένειες, και γειτονίες με ανθρώπους για χαλασμένους λογισμούς όπως έλεγε κι ο Άγιος Παΐσιος.
Για τον λόγο αυτό ο Κύριος μας λέει να γίνουμε σαν τα παιδιά για να κληρονομήσουμε τη Βασιλεία των Ουρανών. Να γίνουμε απλοί, να κάνουμε απλά πράγματα, να σκεφτόμαστε απλά, και την απλότητα να την εμποτίζουμε με τη χάρη του Θεού μέσα από την προσευχή μας.
Απλότητα όπως η Ευχούλα…
«Κύριε Ιησού Χριστέ Ελέησόν με» και ανοίγουν οι Πύλες της Βασιλείας των Ουρανών.

“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.” Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

“Μα είναι κάτι πιο βαθύ που με λερώνει.” Τραγούδι : οι 7 νάνοι στο s/s Cyrenia

Είναι πολύ βαθύ, και είναι στο βυθό μας. Στον δικό μας βυθό. Πολλές φορές δεν ξέρουμε τι είναι αλλά μας ελέγχει σε τέτοιο βαθμό που του παραδινόμαστε.
Είναι μια πληγή βαθιά , πολύ βαθιά και έχει επιθυμίες. Αυτές τις ανεκπλήρωτες που παθαίνουμε κατάθλιψη αν δεν τις ικανοποιήσουμε και πολλές φορές δεν έχουν αγάπη αλλά μια ψεύτικη ηδονή με κάλυψη αγάπης. Ένας προβατόσχημος λύκος που μας τρώει την ψυχική μας σάρκα με λύσσα.
Από αυτό όμως το βαθύ που μας λερώνει βγαίνει η καλύτερη προσευχή. Μέσα από αυτή την πληγή βγαίνει η προσευχής της κραυγής. Είναι η προσευχή που βγάζει έναν εκκωφαντικό ήχο : «Πονάω σε παρακαλώ έλα!» και έρχεται ο Κύριος αμέσως χωρίς δεύτερη κουβέντα, πολλές φορές δεν μας μιλάει αρκεί μια αγκαλιά της χάριτος όπως κάνει η μάνα που αγκαλιάζει το παιδί όταν πονάει και ενώ αυτό κλαίει αυτή δεν λέει τίποτα απλά δυναμώνει την αγκαλιά και έρχεται η ίαση.
Και αυτή η προσευχή του πόνου έχει και αναζήτηση «Πονάω! Που είσαι ;». Και είναι εκεί μέσα στο βυθό του πόνου. Γιατί πολλές φορές πρέπει να τον δεις σε αυτό το βάθος για να τον καταλάβεις καλύτερα. Χρειάζεται ο πόνος, γιατί ο πόνος όταν μέσα εκεί δεις τον Χριστό γίνεται ένας άλλος πόνος. Είναι ερωτικός ο πόνος αυτός. «Πονάω πολύ γιατί μου λείπεις Κύριε και ξέρεις γιατί ; γιατί δεν έφυγες εσύ αλλά εγώ έφυγα από εσένα»

 «Αυτό το βαθύ που με λερώνει»

Να θέλω εσένα και την αμαρτία ταυτόχρονα, και σε αυτό το σταυροδρόμι να με κοιτάς σιωπηλός με αγάπη και όταν διαλέγω τον δρόμο της αμαρτίας πάλι να με κοιτάς με την ίδια αγάπη γιατί ξέρεις ότι εγώ δεν είμαι η αμαρτία μου, αλλά η λάθος επιλογή μου.
Σε αυτό το βάθος με τραβάει η αμαρτία με λερώνει αλλά δεν απελπίζομαι…, μέσα σε αυτόν τον βυθό βρίσκεται ένα σιωπηλό διαμάντι είναι η νοσταλγία του χαμένου παραδείσου. Άνοιξε ο Κύριος τον δρόμο της επιστροφής…

Ας τον βαδίσουμε….

Ας φύγουμε από τον βυθό που μας λερώνει, και ας κολυμπήσουμε στην επιφάνεια διότι μας περιμένει ο ήλιος της Δικαιοσύνης ώστε να φωτοσυνθέσουμε τα άνθη της Αγιότητας.
Πως θα φύγουμε ; ....δεν χρειάζονται πολλά...δύο πράγματα μόνο...Απόφαση και δράση.

Θα δοθώ και ας πληγωθώ δεν με νοιάζει… Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Μεγαλώσαμε με την αγάπη να είναι αίσθημα και κατάσταση συναλλαγής.

Κάνε αυτό για να σε αγαπώ, μην τα δώσεις όλα κράτα και μία πισινή, μην δοθείς γιατί θα πληγωθείς, να δίνεις αγάπη και να περιμένεις ανταπόδοση αλλιώς φύγε.
Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να βάζουμε την αγάπη σε μπουκαλάκια, ποσοστά, θερμόμετρα, σε σημάδια του ευρώ πολλές φορές. Αυτό δεν είναι αγάπη , είναι μια πτώση, μια καρδιά με αιμορραγία.
Ξεχνάμε ότι η πραγματική αγάπη φαίνεται στις αμέτρητες θυσιαστικές πληγές της.
Ας πούμε το μεγάλο ΟΧΙ…
Θα αγαπήσουμε μέχρι τέλους, μέχρι θανάτου. Ας σταυρωθούμε! Γι’αυτό αγαπάμε για να πεθάνουμε και να ζήσουμε μέσα από τον θάνατο της αγάπης. Το να περιμένω ανταπόδοση και ανταλλάγματα είναι δείγμα ανθρώπινης αδυναμίας. Και αν το νιώθω ως ανάγκη σημαίνει ότι δεν μπορώ να αγαπήσω πραγματικά. Αυτός που είναι έτοιμος να δώσει τα πάντα χωρίς να περιμένει τίποτα είναι αυτός που μπορεί στο πρόσωπο του Χριστού να αναγνωρίσει τον εραστή του σύμπαντος κόσμου.
Θα αγαπήσουμε και ας μας ανεβάσουν σε σταυρό. Ο θάνατος θα είναι γλυκύς και αναστάσιμος. Αν μας σταυρώσουν γιατί αγαπήσαμε, χαλάλι η σταύρωση και ο πόνος, τα καρφιά και η αιμορραγία.
Η πραγματική αγάπη δεν φαίνεται μόνο στη λέξη «σ’αγαπώ», δεν φαίνεται μόνο στον δρόμο του Γολγοθά, αλλά την ώρα που τρυπάει το καρφί το σώμα σου και εσύ αγαπάς τρελά αυτόν που σε καρφώνει. Εκεί η αγάπη παίρνει το πραγματικό αληθινό της νόημα για το οποίο υπάρχει και ανοίγεται. «Πάτερ, ἄφες αὐτοῖς˙ οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Λούκ. 23,34).
Το να αγαπήσεις τον εχθρό δεν είναι ουτοπία, είναι δρόμος πραγμάτωσης μέσα από την συνειδητοποίηση της ανικανότητας σου να αγαπήσεις πραγματικά όπως μας αγάπησε Αυτός που θυσιάστηκε για εμάς χωρίς να φταίει. O Άγιος Σιλουανός έλεγε οτι αν κάποιος νιώθει αγάπη για τον εχθρό του αυτό είναι σημείο Αγιότητας, είναι ευωδία παραδείσου.
Να αγκαλιάζεις τον κάκτο και όταν σε τρυπά να βιώνεις τον πόνο ως ευλογία.
Μπορούν να γίνουν αυτά με ανθρώπινες δυνάμεις  και φιλοσοφικές εσωτερικές τοποθετήσεις; Όχι…..
Το να γίνει κάτι… το να γίνεις κάτι…το να κατακτήσεις κάτι… δεν είναι μια αυτοματοποιημένη διαδικασία , δεν είναι απλά μια επιλογή. Είναι συνέργεια , ερωτική πνευματική δίψα που δεν ολοκληρώνεται αν δεν έρθει η χάρις του Θεού να μεταμορφώσει, να δώσει δυνάμεις και να αναπληρώσει τις ελλείψεις.
Ήρθε η ώρα να γίνουμε εμείς και η ίδια μας η ζωή σημείο υποδοχής της χάριτος του Θεού. Οι πολίτες του παραδείσου θα ειναι αυτοί "οι περίεργοι" που σε κάθε πληγή απαντούσαν με αγάπη και γέμισαν τα συναξάρια με αποτυπώματα της δικής του ζωής και τους τοίχους των Ιερών Ναών με την δική τους παρουσία. Αυτοί είναι οι Άγιοι: Αγάπησαν μέχρι θανάτου τον εχθρό ένεκεν του Αγαπημένου Νυμφίου.
Αυτός ο Νυμφίος! Ο Κύριος, ο οποίος δεν σώζει μόνο για αυτά που λέει αλλά κυρίως για αυτό που είναι . Δεν μας άφησε φιλοσοφικές τοποθετήσεις αλλά βιωματικές στάσεις ζωής για να τις μιμηθούμε με τη δική Του βοήθεια.
Αυτή η κοινωνία με τον Ίδιο…η Θεία Κοινωνία.. το Σώμα και το Αίμα Του… Το φάρμακο της αθανασίας. Να γίνω κομμάτια , να αγαπήσω τους πάντες, να θυσιαστώ ακόμα και για το μυρμήγκι που περπατά αμέριμνο….
Μόνο έτσι να λέμε σ’αγαπω…Να ακούς τον χάρο να έρχεται και να μην σε νοιάζει . . .
Ας κάνουμε την θυσιαστική αγάπη αίτημα προσευχής «Βοήθησε με Κύριε να αγαπήσω πραγματικά το έχω ανάγκη».

Η αγάπη στα πάθη Συντάκτης Γεώργιος Αραμπατζόγλου

Ένα δύσκολο ομολογουμένως κεφάλαιο στο βιβλίο της ζωής του καθενός μας, είναι τα πάθη μας.

Τα διακρίνουμε (αν μπορούμε απλά να τα περιγράψουμε) σε δύο μορφές, δηλαδή σε ψυχικά και σωματικά.

Και τί σημαίνει πάθος; Σημαίνει ότι πάσχω. Τις περισσότερες φορές δε, είναι δύσκολο ακόμη και να το παραδεχθώ ότι πάσχω. Η κατάστασή μου παραμένει αδιάγνωστη, ενώ δείχνω να βολεύομαι με αυτό, είτε εκουσίως είτε ακουσίως.

Τα πάθη είναι λανθασμένη χρήση των φυσικών δυνάμεων που είναι δωρεά του ιδίου του Θεού και ο μεταπτωτικός άνθρωπος, τις μετέτρεψε αυτές τις δυνάμεις σε νοσηρές επιθυμίες.

Δηλαδή ποιό συγκεκριμένα αποτελούν άρνηση του αγαθού και αποπροσανατολισμό του ανθρώπου από το κατά φύσιν στο παρά φύσιν.

Μια διαστροφή των αρετών ουσιαστικά, με τις οποίες είναι οντολογικά προικισμένος ο άνθρωπος και καταλήγουν να μετασχηματίζονται σε κακίες της ψυχής.

Ένα είδος μεταποίησης αυτών των δυνάμεων, που μεταβάλλουν τη δίψα του ανθρώπου για υπαρξιακή πληρότητα, και τον καθιστούν ζαλισμένο από τη «μέθη» που του προκαλούν, να ψευτο-ικανοποιείται με το να πέσει με τα μούτρα στα πάθη αυτά και να εξαντλεί τον εαυτό του, στην προσπάθεια να τα ικανοποιήσει μανιωδώς.

Υπάρχουν ασφαλώς και αυτοί που καταλαβαίνουν την κατάστασή τους και το «παλεύουν», με προσωπική άσκηση και πνευματική καθοδήγηση.

Σχεδόν πάντα όμως, υποβόσκει η κρυφή επιθυμία προς αυτά, ακόμη και μετά το μυστήριο της μετανοίας.

Τα πάθη έχουν την τάση να επιστρέφουν, κάτι που το βλέπουμε ξεκάθαρα και στην κλίμακα όπως μας το καταθέτει ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης. ^[1]

Ο ταλαιπωρημένος και πεσμένος άνθρωπος, γίνεται έρμαιο των δαιμόνων αφού συγκατατίθεται στην επαναλαμβανόμενη πτώση, ενώ το ένα πάθος συνήθως ευνοεί το άλλο και έτσι έχουμε έναν φαύλο νοσηρό κύκλο.

Άλλοτε πάλι νιώθοντας καταπίεση, αναζητά έξοδο κινδύνου από τις δήθεν επιβαλλόμενες θρησκευτικές πεποιθήσεις, γονέων, γιαγιάδων κτλ. συμπλέγματα που δημιουργήθηκαν στην παιδική ηλικία, αναζητά εσφαλμένα μία αντίδραση (δηλαδή δράση-αντίδραση) που θα έρχεται αντιμέτωπη με τις ευσεβιστικές θέσεις που προσπάθησαν κάποιοι, εξίσου άρρωστοι να του επιβάλλουν.

Σήμερα δε, φαίνεται περίτρανα το γεγονός ότι λαμβάνοντας ένα χείμαρρο από ερεθίσματα συνεχώς από τις αισθήσεις, αδυνατούμε να τιθασεύσουμε τα πάθη μας και σε συνδυασμό με την απουσία της μετανοίας, οδηγούμαστε αναπότρεπτα σε οντολογική εκτροπή.

Άλλες φορές μάλιστα, καλλιεργούμε και άλλοθι γύρω από την ανικανότητα αυτή να τα τιθασεύσουμε.

Η άγνοια του Θεού ενισχύει την καταβύθιση του ανθρώπου στα πάθη, συνεπώς όσο απέχουμε μυστηριακά από την εκκλησία, όλο και περισσότερο δύσκολο γίνεται να επανέλθουμε στη φυσικότητά μας.

Αλλά δεν είναι μόνο η άγνοια του Θεού. Είναι και η άγνοια των ιδίων των παθών μερικές φορές που «τυφλώνει» τον παθόντα.

Στη κυριολεξία κομματιάστηκε ο άνθρωπος από το πλήθος των παθών στα οποία ο ίδιος αιχμαλωτίστηκε.

Ο άνθρωπος που εθίστηκε στα πάθη, τα ενσωμάτωσε στη ζωή του και πολλές φορές δεν δείχνει καμία ουσιαστική διάθεση να τα μεταστρέψει.

Δεν παύουν εντούτοις οι άνθρωποι να φλερτάρουν «ερωτικά» θα λέγαμε, με το πάθος το οποίο τους καταστρέφει. Έχουμε ακούσει επανειλημμένως τη φράση: «δεν κόβω το τσιγάρο γιατί μου αρέσει».

Εδώ δεν μιλάμε για μία απλή συγκατάθεση, αλλά για εθισμό που κατέληξε σε μία «ερωτική» επιθυμία για κάτι το παρά φύσιν, το οποίο υιοθετήθηκε ως κατά φύσιν.

Ερωτοτροπούν στην κυριολεξία με την φθορά και την πτώση και νιώθουν ικανοποίηση γι'αυτό, ή και ακόμη χειρότερα σε μία άλλη τελείως διεστραμμένη μορφή, φτάνουν να καυχώνται γι'αυτά.

Όσο ο άνθρωπος εθίζεται σε ένα πάθος, τόσο γίνεται αδύναμος και η πνευματική άμυνα γίνεται ασθενής, με αποτέλεσμα να κατρακυλήσει περισσότερο και να εδραιώνονται τα πάθη μέσα στην ψυχή του.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως νιώθουμε ότι μας παρηγορούν σε μία δύσκολη στιγμή, ενώ αυτό δεν παύει να είναι μία ψευδαίσθηση που μας παρασύρει στον όλεθρο.

Ας αναρωτηθούμε πόσες φορές άνθρωποι αγχωμένοι δεν το ρίχνουν στο φαγητό, ή όταν είναι στεναχωρημένοι στο τσιγάρο;

Μεγάλο ρόλο παίζουν οι αισθήσεις και ο τρόπος με τον οποίο τις χειριζόμαστε. Έχουμε δώσει μεγάλη βαρύτητα στις αισθήσεις.

Την περίφημη «αλογία των αισθήσεων» μας καταθέτει στα κείμενά του, ο άγιος Νικήτας ο Στηθάτος, θέλοντας να τονίσει την ασθένεια του ανθρώπου.^[2]

Ο νους λαμβάνει πρώτος τα μηνύματα, ακολουθεί η ψυχική και εν συνεχεία η σωματική αιχμαλωσία και ο εθισμός, οπότε έχουμε πλέον εγκατεστημένο πάθος. Το επιθυμητικό μέρος της ψυχής είναι και το πιο ευάλωτο.

Όσο περισσότερο παραμείνει μέσα μας ένα πάθος, τόσο περισσότερο δείχνει την εσωτερική επιθυμία μας σ'αυτό και εδώ είναι τα δύσκολα.

Κάτι το οποίο επιθυμούμε, ή και το αγαπούμε πολλές φορές, πως είναι δυνατό να απαλλαχθούμε απ'αυτό;

Αυτό ενισχύεται από την προσκόλληση στα υλικά πράγματα, χαρακτηριστικό του σύγχρονου ανθρώπου, ο οποίος ταυτόχρονα δείχνει συστηματικά να αγνοεί, ή ακόμη και να περιφρονεί τα επουράνια.

Η θεραπεία του ανθρώπου συνδέεται με το να στρέψουμε τις δυνάμεις αυτές αυτοπροαίρετα προς το κατά φύσιν, με τη βοήθεια του πνευματικού μας. Κάθε ευλογημένη περίοδος νηστείας, ευνοεί αυτή την προσπάθεια και μπορεί να γίνει η αφετηρία αυτού του αγώνα.

[1] «πεφύκασι γὰρ τὰ πάθη φιλεπίστροφα εἶναι».

Κλίμαξ αγίου Ιωάννου του Σιναΐτου. PG 88.664

[2] Όσιος Νικήτας ο Στηθάτος.

Φιλοκαλία νηπτικών πατέρων . Πρώτη εκατοντάδα πρακτικών κεφαλαίων (6).

Aγάπησον φιλούντας τους δικαίως μισουμένους. Συντάκτης π. Παντελεήμων Κρούσκος

Αυτές τις μέρες σιγοψάλλω τα τροπάρια της μεγαλοβδομάδας τα οποία μ' αρέσουν. Υπάρχει ένα θαυμάσιο στιχηρό του Δαμασκηνού, το "Σε τον της Παρθένου Υιόν..." ,

το οποίο ψάλλεται την Μεγάλη Τρίτη το βράδυ και αναφέρεται στην μετάνοια της πόρνης.Κάπου εκεί στην κορύφωση λοιπόν λέγει η πόρνη προς τον Κύριο"αγάπησον φιλούσαν την ΔΙΚΑΙΩΣ μισουμένην". Υπάρχει και ένα άλλο ΔΙΚΑΙΩΣ στις δραματικές σκηνές του Πάθους και αυτό είναι η ομολογία του Ληστή, ο οποίος παραδέχεται "κατά πως πράξαμε, ΔΙΚΑΙΩΣ απολαμβάνουμε τώρα".
Βλέπουμε λοιπόν αυτά τα δύο τραγικά και τσακισμένα πλάσματα να ευρίσκονται στα πόδια του Ιησού με περίσσεια ταπείνωση και αυτογνωσία της θέσης τους και αναγνώριση ότι πάσχουν δίκαια και αξίζουν την περιφρόνηση των ανθρώπων. Αυτό βέβαια δεν απορρέει από ένα παθολογικό αίσθημα χαμηλής αυτοεκτίμησης, αλλά από ευγνώμονα και λεπτή ευαισθησία την οποία διαθέτουν οι χιλιοτσακισμένες ψυχές ενώπιον του Άγιου Θεού. Τότε όλα δείχνουν σμικρά και ταπεινά και ασύγκριτα με το μεγαλείο Του.Χαώδης διαφορά. Αυτά τα συναισθάνονται όσοι κύλισαν στον βόρβορο, αλλά δεν έχασαν και την αρχαία ευγένεια. Δεν είναι γνωρίσματα αυτά τυχαίων ψυχών . Είναι χαρίσματα αγίων.Τι ευλογημένη ταπείνωση και γενναιότητα για έναν τέτοιο ευτελισμό! Καμία επίκληση θράσους για "δικαιώματα στις επιλογές" για "στάση ζωής" και άλλα αλαζονικά και παιδαριώδη τα οποία ακούγονται στις μέρες μας. Καμία κραυγή για αμνήστευση και απαίτηση για αποδοχή ως έχουν και στην κατάσταση που είναι. Εδώ παίζεται ο μεγάλος πόλεμος. "Είμαι νεκρός θέλω να ζήσω, χαμένος είμαι και θέλω να με βρείς".
Υπάρχει αυτό το συγκλονιστικό «ΑΓΑΠΗΣΟΝ» το οποίο σημαίνει: «Είχα ανάγκη αγάπη και την έψαχνα στον έρωτα της αμαρτίας και την αγάπη η οποία σπαταλιέται σε όλους και πουθενά δεν βρίσκει ανταπόκριση. Και τώρα προστρέχω σε Σένα, ο οποίος γνωρίζει να περιθάλπει πληγές και να δίνει ιάματα και σε αυτούς που δεν τους αξίζει πλέον γιατρειά, αφού δαπάνησαν κάθε ζωτική δύναμη και φροντίδα , δοσμένη από σένα, σε πράγματα ανώφελα και πρόσκαιρα. Και τώρα αρμόζει να έρθει ο θάνατος. Αλλά Εσύ αυτή την στιγμή μην με σιχαθείς, αλλά κοίτα την δυστυχία μου».Και βέβαια υπάρχει και αυτό το τεράστιο σε σημασία «ΦΙΛΟΥΣΑΝ», το οποίο σημαίνει ότι όποιος έδειξε αληθινή αγάπη και πολλή αγάπη, αυτού θα του συγχωρεθούν οι αμαρτίες. Και αγάπη δεν είναι ένα επιφανειακό και περιστασιακό συναίσθημα, έστω ειλικρινές και ανθοστόλιστο με θέρμη και καλές προθέσεις. Αλλά η έμπρακτη μετάνοια μπροστά στον Ερώμενο Χριστό.
Τελικά, αυτοί οι εμβληματικοί αμαρτωλοί νομίζετε έχουν ανάγκη ψυχολογική μια δημόσια εξομολόγηση και άφεση, μια αποκατάσταση από τον Χριστό στην κοινωνία των δικαίων; Όχι βέβαια. Τους φτάνει να ευρίσκονται κάπου εκεί κοντά στην πηγή της αγαθότητας και όλο τους το είναι να ζητά σιωπηλά την θεραπεία και την ίαση, θεωρώντας τον εαυτό τους ανάξιο ακόμα να απασχολήσει την προσοχή του Θεού. Γι αυτό και ελκύουν την προσοχή Του και δεν λανθάνουν της μέριμνας και της θεραπευτικής του φροντίδας, αλλά μάλλον τους τραβά στο προσκήνιο τους στήνει στο μέσον και δικαιώνει την μετάνοια τους ενώπιον όλων.
Ας θυμηθούμε ακόμα τον τελώνη, ο οποίος δεν αντείπε στις κατηγορίες του μεγάλαυχου φαρισαίου, ο οποίος τον κατηγορούσε. Θα μπορούσε να σηκωθεί και να τον αντιμετωπίσει λέγοντας: " Εσύ είσαι υποκριτής. Πορνεύεις φανερά με το πνεύμα και κρυφά με το σώμα. Πώς τολμάς να κατηγορείς εμένα ενώ βρίσκεσαι στην ίδια κατάσταση;». Όχι. Στέκεται στην γωνιά του ναού, κρυμμένος, χτυπά το στήθος, θρηνεί μέγα θρήνο και επικεντρώνει στην αμαρτία του («ο Θεός ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ»). Εμείς όχι μόνο συγκρίνουμε την «δικαιοσύνη» ή την αμαρτωλότητα μας με τους άλλους, αλλά πολλές φορές την επεκτείνουμε και στα μυστήρια. «Δεν εξομολογούμαι σε αμαρτωλούς ανθρώπους. Δεν κοινωνώ από χέρια αμαρτωλών» και τα λοιπά φληναφή και ανόητα.
Ας θυμηθούμε τον πολύ Πέτρο , ο οποίος ήταν αφεντικό στο βασίλειο του, στα καΐκια και στα δίχτυα και στους συνεταίρους του και όταν εννόησε την επίσκεψη του Θεού έπεσε στα πόδια χωρίς να σκεφτεί τους υποτακτικούς του και φώναξε «Φύγε από μένα Άγιε Κύριε, γιατί είμαι ένας σιχαμένος αμαρτωλός». Και η Χαναναία: «Σκυλάκι είμαι και χορταίνω και με τα ψίχουλα. Τα βρίσκω υπερβολικά καλά για κάποιαν σαν και μένα. Το ψωμί φύλαξε το για τα άξια παιδιά σου». Και ο εκατόνταρχος, άνθρωπος εξουσίας και κύρους: « δεν είμαι άξιος να σε φιλοξενήσω σπίτι μου. Εξουσία έχεις. Πες το και θα γίνει». Και τόσα άλλα παραδείγματα, γραφικά και συναξαριακά, τα οποία συγκλονίζουν και τα οποία οφθαλμούς έχουμε και δεν βλέπουμε και ώτα έχουμε και δεν αφουγκραζόμαστε.
Λοιπόν τεσσαρακοστή ορθόδοξη και χριστιανική και κατά πώς πρέπει στους δούλους Του, «δεν βγαίνει» χωρίς ένα τέτοιο ήθος. Το κατά δύναμιν ο καθένας. Ας αφήσουμε στην άκρη τις εξυπνάδες , οι οποίες απορρέουν από την αθεράπευτη αλαζονεία μας και τον εγωκεντρισμό μας και ας αισθανθούμε λίγο πόσο μεγάλος είναι ο Θεός και πόσο μικροί εμείς. Μπορούμε να τον πλαισιώνουμε και να ζηλώνουμε πρωτοκαθεδρίες και δικαίωση πλάι του και να είμαστε τα πρωτοπαλίκαρα Του και οι εκλεκτοί Του και όταν μπεί στον νυμφώνα μαζί με τους ταπεινούς της γής, να δούμε την θύρα μαύρη και κλειστή και να μην εννοήσουμε ούτε καν τότε ποιο το πρόβλημα μας. Μπορούμε όμως επίσης την στιγμή κατά την οποία όλοι ζητάν την αποκλειστικότητα στην προσοχή και την αγάπη και τους επαίνους Του και παρακάθονται σε δείπνα και πρωτοκλισίες με Εκείνον, εμείς να συρθούμε λάθρα πίσω Του και να αγγίξουμε έστω , με πίστη και φρικώδη ταπείνωση, ΚΑΝ το κράσπεδο του ιματίου Του ως ανάξιοι όντες για πλείονα και ανώτερα και να βρούμε λύτρωση…

Αγκάλιασε τα καρφιά και μη φοβάσαι Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Όταν αποφασίσουμε να μην μας ενδιαφέρει αν θα πληγωθούμε, τότε θα μπορέσουμε να ελευθερωθούμε για να ζήσουμε και να αγαπήσουμε πραγματικά. Και τον Θεό και τον άνθρωπο.

Η ανασφάλεια ειναι εγωϊσμός. Αν θέλουμε να αγαπήσουμε χωρίς να τσαλακωθούμε και αν συμβεί να πληγωθούμε γινόμαστε θηρία, τότε υπάρχει πρόβλημα. Φοβόμαστε να αγαπήσουμε για να μην πληγωθούμε, φοβόμαστε να πάμε στον Χριστό για να μην μας ελέγξει η καθαρότητα της αγάπης Του , φοβόμαστε να πάμε στον γιατρό μην τύχει κι ακούσουμε κάτι δυσάρεστο. Ζώντας στον φόβο είναι σαν να έχεις πεθάνει. Η εικόνα απο τα ματωμένα καρφιά του Χριστού μπορεί να μας σοκάρει, όμως είναι η αγάπη στα καλύτερα της. Η αγάπη αν είχε σύζυγο, αυτός θα ήταν ο πόνος και καρπός του έρωτα τους η αγιότητα. Οι Άγιοι δεν φοβήθηκαν αλλά δόθηκαν, παραδόθηκαν, γι΄αυτο τράβηξαν απίστευτα μαρτύρια που όμως με τη χάρη του Κυρίου έμοιαζαν με δροσιά.

Λές φοβάμαι....Και απαντά ο Κύριος «Μη φοβού, αλλά πίστευε». Αν αγαπάς Χριστοκεντρικά δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Διότι η αγάπη σου έχει βαπτιστεί με την αιώνιότητα.

Γιατί όμως φοβάσαι ; Διότι για να αγαπήσεις πραγματικά πρέπει να αφήσεις ό,τι σε σκοτώνει για να μπορείς να πετάξεις. Δεν θέλουμε να πάρουμε διαζύγιο με τη αμαρτία, θέλουμε να μπούμε σε γάμο με τον Χριστό αλλά θέλουμε και την ερωμένη μαζί. Αυτή είναι η τραγωδία μας. . .

Ο φόβος να αγαπήσεις αλλά να μην πληγωθείς ειναι μια κόλαση φτιαγμένη απο σένα για σένα. Σαν να θέλεις να κολυμπήσεις χωρίς να βραχείς.

Πόσο δύσκολη η εμπιστοσύνη. Μας φωνάζει! : “Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς” αλλά εμείς αντί να τρέξουμε απλά κοιτάμε, πεθαίνουμε σε μια φοβική ακινησία.

Μα αναρωτιέσαι : “Και πώς θα ξεπεράσω τον φόβο”;; Απλά παιδί μου, κοίταξε και αγκάλιασε τα ματωμένα καρφιά του Κυρίου και η θεραπεία έχει ήδη αρχίσει. Καλή ανάρρωση.

Θαύμα: Μια ευκαιρία για καλύτερη προετοιμασία Συντάκτης π. Σπυρίδων Σκουτής

Δεν γίνονται θαύματα για να ζήσουμε περισσότερο και να περάσουμε ωραία τρώγοντας και πίνοντας.

Σε όποιον έγινε θαύμα δεν σημαίνει ότι θα σωθεί κιόλας αν η μετέπειτα ζωή του δεν μαρτυρεί τον έρωτα του για Αυτόν που του έκανε το θαύμα, τον Κύριό μας.
Το θαύμα είναι παράταση μετανοίας. Είναι μια ευκαιρία να επανορθώσω την ύπαρξη μου με την μετάνοια, να αλλάξω πνευματικούς προσανατολισμούς. Μας δίνει ο Κύριος με το θαύμα μια περίοδο χάριτος για να προετοιμαστούμε κατάλληλα για την άλλη ζωή. Μας μιλάει ο Θεός μέσα από το θαύμα, θα τον ακούσουμε;
Τα θαύματα είναι σημεία της παρουσίας του Παραδείσου στον κόσμο της πτώσης. Εκεί που πεθαίνω, αναμορφώνονται όλοι οι νόμοι και μου δίνει ο Κύριος μια ευκαιρία να προετοιμαστώ για να Τον συναντήσω με ένδυμα γάμου.
Το μεγαλύτερο θαύμα στον κόσμο είναι η μετάνοια, η εσωτερική αλλαγή του ανθρώπου. Δεν είναι μέγα θαύμα η θεραπεία από μια αρρώστια διότι η υγεία θα χαθεί κάποια στιγμή. Ενώ η μετάνοια δεν έχει τέλος και φτάνει ο άνθρωπος να γίνει στολίδι του Ουρανού.
Ο σωματικός θάνατος θα έρθει κάποια στιγμή, δεν μπορούμε να τον αποφύγουμε. Πολλές φορές όμως επιλέγουμε τον πνευματικό θάνατο και τότε αυτή η επιλογή γίνεται προθάλαμος της αιώνιας απώλειας. Δεν έχει σημασία πόσα χρόνια θα ζήσουμε, αλλά το πώς θα τα ζήσουμε . Στο ΠΩΣ και στον ΤΡΟΠΟ ζωής μας κρύβεται το κλειδί του Παραδείσου. Θα επιλέξουμε να παραδοθούμε στα πάθη μας ή στην αγκαλιά του Κυρίου ώστε να βρούμε θεραπεία;
Ας μην φοβόμαστε τον Θάνατο, την αρρώστια και τον πόνο. Όσο σκληρό κι αν ακούγεται, αυτά είναι τα πανεπιστήμια της ζωής. Πανεπιστήμια αγιότητας. Μας λέει ο Κύριος ««Μὴ φοβοῦ· μόνον πίστευε». Τι να φοβηθώ όταν έχω εμπιστοσύνη σε Αυτόν που με έφτιαξε και έχει μετρημένες τις τρίχες της κεφαλής μου; Τι να φοβηθώ όταν μου κατήργησε τον θάνατο, μου άνοιξε τον Παράδεισο και με έκανε ουρανοπολίτη. Δεν έχω τίποτα να φοβηθώ από τη ζωή.
Ένα μόνο πράγμα είναι η αλήθεια ότι φοβάμαι…Τον εαυτό μου, αυτόν τον άγνωστο…
Τον φοβόμαστε γιατί δεν τον γνωρίζουμε…διότι δεν τον ακούμε που πονά και κάτι θέλει.
Με το θαύμα ο Κύριος μας λέει «Παιδί μου άλλαξε , σε περιμένω δεν έχεις χρόνο» Θα τον ακούσουμε ;
Θαύμα δεν είναι μόνο να γίνω καλά από κάποια σωματική αρρώστια. Θαύμα είναι να γίνω καλά από την αρρώστια του εγωϊσμού μου για να μπορώ να αντικρίσω το Χριστό. Τι άλλο θα μπορούσαμε  να ζητήσουμε ; Ποιο είναι το μεγαλύτερο θαύμα ; Να γκρεμίζει η Θεία Χάρις το τείχος της φιλαυτία μας ώστε να δούμε τον Κύριο όπως τον έβλέπαν και τον βίωναν οι Άγιοι. Θαύμα ακόμα μπορεί να είναι ότι πόνεσα Κύριε και μέσα στον πόνο σε γνώρισα! Τι μέγα θαύμα Θέε μου! Η μεγάλη συνάντηση με τον Αναστάσιμο Φως του Κυρίου στα σκοτεινά δωμάτια του πόνου και της αγωνίας.
Το μεγαλύτερο θαύμα το βίωσε η μάνα του ληστή. Εκεί που όλα είχαν τελειώσει ψυχή και σώματι για τον γιό της ξαφνικά γίνεται πρώτος πολίτης του Παραδείσου.
Απίστευτο δώρο…Εκεί που είσαι και ζείς στην κόλαση ξαφνικά σου απλώνει το χέρι ο Κύριος και σου λέει «Ελθέ» όπως είπε στον Πέτρο και γίνονται όλα παράδεισος.
Μην ξεχνιόμαστε ο Λάζαρος ΑΝΑΣΤΗΘΗΚΕ, έζησε 30 χρόνια και ΠΕΘΑΝΕ….
Σύμφωνα με τον Άγιο Επιφάνιο επίσκοπο Κωνσταντίας της Κύπρου (367-403), ο δίκαιος Λάζαρος έζησε άλλα τριάντα χρόνια μετά την έγερσή του. «Εν παραδόσεσιν εύρομεν ότι τριάκοντα ετών ήταν τότε ο Λάζαρος ότε εγήγερται, μετά δε το αναστήναι αυτόν άλλα τριάκοντα έζησε, και ούτω πρός Κύριον εξεδήμησε κοιμηθείς».
Καλή Ανάσταση!

Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις…. π. Σπυρίδων Σκουτής

Μας λένε οι πιστοί «Αχ πάτερ μου, εγώ δεν πάω στην Εκκλησία ! Πάω μόνο σε ξωκλήσια και ανάβω ένα κεράκι.

Δεν μπορώ που μπαίνω μέσα στον Ναό και βλέπουν τι φοράω και με κουτσομπολεύουν». Αν δεν δω την ενορία ως οικογένεια και τον εαυτό μου μέλος της δεν γίνεται τίποτα. Όταν αντιμετωπίζω την ενορία ως σέκτα κάποιων τέλειων ανθρώπων τότε δεν θα θεραπευτώ ποτέ.
 Οι εξωτερικές λατρευτικές πράξεις είναι ευλογημένες όταν είναι αποτέλεσμα ενός εσωτερικού πόθου και ανιδιοτελής αγάπης προς τον Χριστό, τότε μας αναζωογονούν. Διαφορετικά είναι κάποια «νεκρές» εκφράσεις οι οποίες απλά δεν προσφέρουν τίποτα, αντίθετα μπορεί να με οδηγήσουν και σε κάποια μορφή εσωτερικής πνευματικής αυτοδικαίωσης «Αφού ανάβω τα καντήλια και κάνω δωρεές καθάρισα ! Δεν χρειάζονται πολλά !»
 Να έρχεστε στην Εκκλησία για τον Χριστό και όχι για τα βλέμματα. Να γίνετε Αγία  ώστε αντί να βλέπουνε τι φόρεμα φοράτε να βλέπουν το φωτοστέφανο της Αγιότητάς σας, ώστε να παραδειγματιστούν και αυτές και να θεραπευτούν. Δεν φταίει η κουτσομπόλα που σε κοιτάει, φταις εσύ που δίνεις σημασία. Γιατί αν σε ενδιέφερε πραγματικά ο Χριστός δεν θα έμπαινες καν στην διαδικασία να σε ενοχλούν τέτοιες συμπεριφορές. Κάτσε μπροστά και κοίτα το τέμπλο χωρίς να γυρνάς να κοιτάς ποιος μπαίνει μέσα. Όταν μου κάθεσαι γαλαρία , και το βλέμμα σου όλο παίζει δεν φταίει κανείς άλλος αλλά η εσωτερική σου διαστροφή. Όταν σε ταράζει το βλέμμα του άλλου είτε είναι καλοπροαίρετο είτε κακοπροαίρετο τότε αδερφέ υπάρχει αρρώστια στην καρδιά σου.
 Καμία μάνα δεν εγκαταλείπει το παιδί της ακόμα και αν το κοροϊδεύουν , είναι περήφανη για αυτό. Μην περιμένουμε να μπαίνουμε στο Ναό και να μας πετάνε ροδοπέταλα. Το καμάρι των Αγίων είναι η ομολογία τους και το μαρτύριο για τον Νυμφίο. Μας ενδιαφέρει δυστυχώς τι θα πεί ο κόσμος και όχι ο Χριστός. Μπαίνουμε σε κοσμικά φθηνά κοινωνιολογικά τρυπάκια και όχι σε ουράνιες παρακαταθήκες. Αντιμετωπίζουμε την Εκκλησία σαν έναν πολιτιστικό σύλλογο …… Αυτή η λανθασμένη θέαση των πραγμάτων …..δυστυχώς δεν μας πάει παραπέρα.
Δεν ερχόμαστε στην εκκλησία να δείξουμε κάτι, για εύσημα ή μετάλλια, αλλά να αφήσουμε τον Χριστό να μας μιλήσει στην σιωπή μας. Αρχή μετανοίας είναι να ακούσω έστω αυτό που θέλει να μου πει ο Χριστός, να έρθω στην Εκκλησία και να διαλυθώ μπροστά Του. Όταν πάμε καλεσμένοι σε ένα τραπέζι , δεν μας ενδιαφέρουν τι λένε οι καλεσμένοι, μας ενδιαφέρει να τιμήσουμε τον οικοδεσπότη. Για τους καλεσμένους, ευθύνη έχει ο οικοδεσπότης όχι εμείς. Στην Εκκλησία πάμε ως άρρωστοι , διαλυμένοι να μας συνθέσει τα κομμάτια μας ο ίδιος ο Κύριος που μας ξέρει καλύτερα και απο την μάνα που μας γέννησε. Τα κεριά, τα καντήλια, δεν σώζουν … Τα μυστήρια σώζουν και θεραπεύουν τον άνθρωπο. Δεν με σώζει αν πάω σε ένα νοσοκομείο και μείνω απλά στην αίθουσα αναμονής αλλά πρέπει να μπω μέσα στον γιατρό και να αφεθώ στην θεραπεία. Την θεραπεία την παίρνω από τον γιατρό και όχι από τις φαντασιώσεις μου. Δεν πάμε στο φαρμακείο να πάρουμε ότι φάρμακο θέλουμε διότι είναι ωραίο το κουτί εξωτερικά ή επειδή μας το είπε κάποιος. Χωρίς την συνταγή του γιατρού θέτουμε σε κίνδυνο την ζωή μας. Το ίδιο γίνεται και στην Εκκλησία με τον πνευματικό και τα φάρμακα που μας δίνει ώστε να θεραπεύσουμε την ύπαρξη μας.
 Ένα δαιμονικός γάμος που οδηγείς στην απώλεια : Ο εγωϊσμός με την δικαιολογία, και τα τέκνα αυτών οι φράσεις “Δεν πειράζει , δεν τρέχει και τίποτα, σιγά”. Το μεγαλύτερο σφάλμα μας είναι αυτό : Πάμε στον Χριστό όπως θέλουμε εμείς και όχι όπως θέλει εκείνος. Το πως θέλει εκείνος οδηγεί στην σωτηρία, το πως θέλουμε εμείς οδηγεί στην απώλεια. Αν συντονίσουμε την ύπαρξη μας στην συχνότητα που λέγεται “ταπείνωση” όπως έλεγε και ο Άγιος Παϊσιος  θα μπορέσουμε να συντονιστούμε με την χάρη του Θεού.
 Εδώ η γνωστή ρήση βρίσκει γόνιμο έδαφος :«Η αγάπη βρίσκει τον τρόπο , η αδιαφορία βρίσκει πάντα μια δικαιολογία».
Αν μας ενδιαφέρει πραγματικά ο Χριστός και η σωτηρία, ακόμα και το μαρτύριο μοιάζει με νανούρισμα. Ενώ ας δεν μας ενδιαφέρει ο Χριστός , ένα βλέμμα ή το κουτσομπολιό μοιάζει με σταύρωση.
 Είπαμε, δεν φταίει ο ήλιος , φταίει που έχω κλειστό το παράθυρο και δυστυχώς κατηγορώ τον ήλιο γιατί δεν μπαίνει.
 Μην κατηγορείς λοιπόν, την έρημο που είναι νεκρή απλά πήγαινε και φύτεψε ένα λουλούδι.

«Συλλέκτης» Ονομάτων . . . .

Ήθελα εδώ και μέρες να μοιραστώ μαζί σας ένα περιστατικό που έζησα πριν κάποιες μέρες όταν βρέθηκα για λίγο στην Αθήνα.

Το πατρικό μου βρίσκεται στα Πατήσια. Καθώς λοιπόν επέστρεφα από το αεροδρόμιο στο σπίτι , επέλεξα να περπατήσω στην Αθήνα στη λεωφόρο Πατησίων. Οφείλω να πω ότι παρόλο που είμαι 6 χρόνια στην αγαπημένη Λήμνο ερχόμενος από την Αθήνα δεν μπορώ να προσαρμοστώ εύκολα αν και έχω ζήσει και σε άλλα μέρη της επαρχίας και  παλαιότερα. Η Αθήνα όσο χάλια και να γίνει παραμένει η μεγάλη μου αγάπη.
Τη στιγμή λοιπόν που περπατούσα έρχεται ένας κύριος σε άθλια κατάσταση, (προφανώς άστεγος και ταλαιπωρημένος ). Μου ζήτησε πολύ ευγενικά και με ιδιαίτερη ευλάβεια να του δώσω  κάποια χρήματα. Του δίνω κάτι και όταν με ευχαρίστησε μου ζήτησε μια μεγάλη χάρη. Μου λέει «Σημείωσε πάτερ μου το όνομα Βασιλική, είναι η μανούλα μου που έφυγε για τον ουρανό πριν 3 μέρες και έχει ανάγκη προσευχής».
Και αυτό είναι ένα από τα περιστατικά. Κάθε φορά που πάω στην Αθήνα γυρνάω με ένα μπλοκάκι γεμάτο ονόματα από απλούς ανθρώπους που με πλησιάζουν έτσι ξαφνικά και μου λένε να σημειώσω κάποιο αγαπημένο τους πρόσωπο που έχει πρόβλημα και χρειάζεται βοήθεια.
Αυτοί είναι οι  παπάδες, οι τύποι με τα μαύρα. Σαν την μύγα μέσα στο γάλα εντός του σύγχρονου και τεχνολογικού κόσμου αλλά η παρουσία τους μυρίζει ουρανό και παράδεισο. Το ράσο , αυτή τη ευλογημένη μαρτυρία που δείχνει την κατεύθυνση προς τον ουρανό. Όσα χρόνια και να περάσουν όπου και να φτάσει η τεχνολογία και η επιστήμη, το ράσο θα μας δείχνει τον δρόμο του ουρανού και του παραδείσου.
Αυτός ο ευλογημένος ασπασμός, που δεν φυλάμε απλά το χέρι του συγκεκριμένου ανθρώπου αλλά ασπαζόμαστε τα χέρια που πιάνουν τον Χριστό, μια ολόκληρη αποστολική διαδοχή, μια ιστορική ευλογημένη και αγιασμένη παρακαταθήκη που έρχεται από τα βάθη της δημιουργίας της Εκκλησίας. Από τον ίδιο τον Κύριο μας…
Αγαπητοί μου….Όταν βλέπετε Ιερέα στον δρόμο, στο super market, οπουδήποτε….Να γεμίζει χαρά η καρδιά σας. Δεν είναι η παρουσία  ενός απλού προσώπου αλλά στο πρόσωπο αυτό του απλού παπά βρίσκεται όλη η Πεντηκοστή. Αυτά  τα ευλογημένα χέρια τα οποία ο ιερέας δανείζει στον Θεό και Εκείνος έρχεται ως πρόσωπο με τη χάρη του Παναγίου πνεύματος και αγιάζει τα πάντα. Και ο  πάπας πάντα στον χαιρετισμό «Την ευχή σας πατερ» να δίνει με χάρά την ευλογία όχι τη δική του αλλά του Κυρίου, διότι από εκεί πηγάζουν τα πάντα.
Αυτό το ευλογημένο μαύρο ράσο , που όμως έχει περισσότερο φώς ακόμα και από τον ίδιο τον ήλιο.

"ἡ τελεία ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον"

Το να είσαι ομοφυλόφιλος είναι δημοκρατικό και προσωπικό σου δικαίωμα. Αλλά όταν κάνεις παρέλαση για να επιβάλεις την διαφορετικότητα σου με τέτοια συνθήματα τότε μέσα σου κυλάει φασιστικό αίμα. Όταν θέλεις να επιβάλεις κάτι με μίσος τότε δεν θα γίνεις ποτέ ο αγαπημένος που επιθυμείς διότι έχεις ήδη επιλέξει τον δρόμο της τοξικής μοναξιάς.

Όχι αγαπητοί μου ομοφυλόφιλοι δεν διεκδικείτε δικαιώματα …. Απλά από ό,τι φαίνεται ή μάλλον από αυτό που προβάλλετε πίσω από την σεξουαλική επιλογή σας κρύβεται μια ιδεολογία μίσους , ρατσισμού, κακίας, τοξικότητας και ανθελληνισμού. Σας αγαπάμε διότι είστε εικόνες Θεού αλλά με τέτοιες συμπεριφορές μεταμορφώνεστε σε ομοιώματα των δαιμόνων.

Αν το δικό σας σύνθημα είναι «Να ζήσουμε εμείς και να πεθάνουν οι άλλοι», κάποιοι άλλοι να ξέρεις έχουμε άλλο σύνθημα «Να πεθάνουμε εμείς για να ζήσει ο άλλος». Οπότε η δική σας αγάπη είναι ένας προβατόσχημος λύκος άρα είναι μια αγάπη που πάσχει και είναι επικίνδυνη. Η τέλεια και η πραγματική αγάπη κανονικά όχι μόνο φόβο δεν προκαλεί αλλά προσεκλύει την ενότητα , την αγκαλιά και προάγει τον άνθρωπο και το κοινονικό σύνολο. Για ποιά λοιπόν αγάπη μιλάνε ; Όταν θέλεις να πεθάνει ο άλλος και να ζήσεις εσύ τι είδους αγάπη ειναι αυτή ; Μπορεί κάποιος να μας απαντήσει; Όταν κάνεις παρέλαση για κάποια μορφή δικαιωματισμού και βρίζεις την Θρησκεία, μιλάς για την συνθήκη των Πρεσπών, για την Μακεδονία, για το Θεό και τους Αγίους τότε μήπως τελικά πίσω απο αυτές τις παρελάσεις δεν κρύβεται τελικά μια έκφραση δικαιώματος διαφορετικότητας αλλά κάτι άλλο; Πως γίνεται να θες να σε σεβαστεί και να σε αγαπήσει ο άλλος όταν εσύ τον βρίζεις ;

Όταν βρίζεις την οικογένεια στην ουσία βρίζεις τη μάνα που σε γέννησε και σε έφτασε σε αυτό το σημείο. Όταν βρίζεις την πατρίδα στην ουσία βρίζεις αυτούς που έδωσαν τη ζωή τους μαχόμενοι ηρωϊκά στο μέτωπο για να κάνεις εσύ παρέλαση με το εσωρουχό και με το φραπέ στο χέρι σε έναν τόπο ελευθερίας, αγάπης και ειρήνης. Σε μια πατρίδα που τα χώματα που πατάς είναι αιματοβαμμένα. Αν πεθάνει η Ελλάδα στην ουσία θα πεθάνεις και εσύ διότι είσαι ζωντανό κύτταρο της μητέρας πατρίδας.

YΓ. Ένα εύλογο ερώτημα. Η επιτροπή του gay-pride και γενικά οι οργανώσεις δικαιωμάτων όπως η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα καταδίκασε αυτά τα συνθήματα ή όχι; Γιατί τέτοια πανό ή άλλα υβριστικά συνθήματα δεν απομακρύνθηκαν ή δεν καταδικάστηκαν απο τα συντονιστικά όργανα των παρελάσεων ;Έχουμε κάποια ενημέρωση; Για να βάλουμε καλό λογισμό το μόνο που μπορούμε να πούμε έιναι οτι αυτό το σύνθημα δεν εκφράζει όλή την κοινότητα.. είναι όμως έτσι...Έχουμε τελικά κάποια αντίδραση; Κάποιος να καταδικάζει αυτά τα συνθήματα και τα πανό; 

Όποιος σπέρνει μίσος και διχόνια εμείς θα απαντάμε πάντα με αγάπη. Ας τελειώσουμε αυτο το άρθρο με τα τελευταία λόγια του Κυρίου επάνω στο Σταυρό "«Πάτερ ἄφες αὐτοῖς· οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι» (Κατά Λουκάν ΚΓ', 34)". 

Καλό φωτισμό και μετάνοια..

 - Στο συγεκριμένο άρθρο έγιναν αναφορές μέσα απο το FACEBOOK για ρητορική μίσους και ρατσισμού. Ενώ τα συνθήματα επάνω το πανό ενάντια στην πατρίδα και την οικογένεια ευωδιάζουν αγάπη, ενότητα και αγκαλιά. Αυτο θα το αφήσω στην κρίση του καθενός. 

Η αποδοχή της ατέλειας ως τελειότητα

απο ευχη

Είσαι όμορφη όταν μπορώ να αποδεχτώ την ατέλεια σου ως τελειότητα και να μπορώ αυτό να το αποδεχτώ μέχρι θανάτου.

Αυτό είναι τελικά που αγαπάμε στον άλλον. Όταν όχι μόνο δεν με ενοχλεί η ατέλεια σου αλλά στα μάτια μου μοιάζει μια υπέροχη τελειότητα. Με μια τέτοια στάση αποδοχής οικοδομεί το ζευγάρι τα σκαλοπάτια για τη Βασιλεία των Ουρανών.
Μην σε ενοχλεί αν νιώθεις ότι είσαι κοντή, χοντρή, με κάποια σημάδια ή αναπηρία. Είσαι πανέμορφη στα μάτια του Θεού και εκεί έξω για κάποιον είσαι ό,τι ομορφότερο υπάρχει. Αν δεν τον έχεις βρει θα τον βρεις και να μην τον βρεις υπάρχει Εκείνος που είσαι τα πάντα γι’ Αυτόν...Ο Νυμφίος Χριστός . Στον καθρέφτη του Παραδείσου η ατέλεια μεταμορφώνεται σε τελειότητα διότι ο Δημιουργός τελειοποιεί τα πάντα.
Μην σε ενοχλεί η εμφάνιση σου , μην προσπαθείς να κάνεις αλλαγές για τα μάτια του κόσμου. Μείνε μέσα στην αυθεντικότητα και στην εσωτερική ομορφιά , η οποία είναι αυτή που θα τελειοποιήσει και το εξωτερικό κάλλος. Την ομορφιά δεν την βλέπουμε αλλά την μυρίζουμε όπως στα λουλούδια. Ποιος είναι ο ορισμός στο τι είναι όμορφο; Δεν υπάρχει απάντηση...Η ομορφιά βιώνεται μέσα στην καρδιά και όχι στα περιοδικά. Μην σε απασχολεί λοιπόν το ερώτημα αν και πως μπορώ να βγω στην παραλία έτσι που είμαι. Μπορείς να αντικρίσεις τον Χριστό με την εσωτερική σου παρουσία ; Μπορείς να αγαπήσεις ; Να συγχωρέσεις; Είσαι τότε ο πιο όμορφος άνθρωπος στον κόσμο…. Μια ομορφιά που δεν έχει τα χρώματα από τα κοσμικά make-up αλλά έχει τα χρώματα από την παλέτα του παραδείσου….

Ο Χριστός ως πατέρας δίπλα μου ή ως είδωλο μακριά μου ;

Δεν έρχεται ποτέ απρόσκλητος. Δεν παραβιάζει ποτέ την ελευθερία μας. Δεν μας εκβιάζει. Είναι ο πάνταχου παρών και τα πάντα πληρών. Ειναι ο ενεργών.

Απλά περιμένει μυστικά σιωπηλός και αθόρυβος με την αγκαλιά του ανοιχτή για να πάμε και να αναπαυτούμε. Αν θα τρέξουμε κοντά του εξαρτάται από εμάς. Εμείς θα τρέξουμε, εκείνος θα μας δεχτεί με χαρά. Αν όμως δεν κάνουμε εμείς αυτή την κίνηση τότε θα υποστούμε σαν αποτέλεσμα την μοναξιά της ορφάνιας και την συντροφιά του εγωισμού μας που δυστυχώς δεν θα μας επιστρέψει στο σπίτι μας αλλά θα μας πάει σε δρόμους σκοτεινούς και πλανεμένους.
Μας έφτιαξε κατ’εικόνα και καθ’ομοίωση. Τι σημαίνει αυτό; Είμαστε φτιαγμένοι κατ’εικόνα Χριστού και αυτή η πορεία του αγιασμού εξαρτάται από τη δική μας κίνηση, τι θα κάνουμε τελικά αυτή την ελευθερία. Που θα την πάμε ; Η σχέση χρειάζεται δύο πρόσωπα, ποία ειναι αυτά ; Θα βαδίσουμε τη ζωή μας σε σχέση με το πρόσωπο του Χριστού ή με τον διάβολο; Πολλές φορές οι πράξεις μας δείχνουν ότι συνοδοιπόρο στη ζωή μας έχουμε τον διάβολο και όχι τον Χριστό.
Μας έβαλε στην αγκαλιά του με το βάπτισμα και εμείς απο την επόμενη μέρα γίναμε περιπλανώμενοι σε σκοτεινά μονοπάτια ...Θα πάρουμε άραγε την απόφαση της επιστροφής; Θα τον φωνάξουμε ;
Στην πόρτα της καρδιάς του ανθρώπου το πόμολο βρίσκεται από τη μέσα πλευρά. Η κίνηση να την ανοίξουμε είναι η αγαθότητα της προαιρέσεως μας. Και όταν αυτή η ελεύθερη βουλητική κίνηση γίνει πράξη τότε αντικρίζουμε τη Βασιλεία του Νυμφίου Χριστού και ξεκινάει το ταξίδι της σωτηρίας.
Πολλοί αδερφοί μας λένε οτι : “Πιστεύω με τον τρόπο μου”, “Θα μας σώσει ο Θεός και όλα καλά”,  “Ο Θεός θα κάνει εκείνο το άλλο” όλες αυτές οι φράσεις είναι τελείως αόριστες. Δεν απευθύνονται σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ούτε αφορούν κάποια συγκεκριμένη σχέση και στάση ζωής με τον Θεό. Θεολογικές αοριστολογίες που δυστυχώς δεν οδηγούν πουθενά. Πολλές φορές λέγοντας ίσως για να αναπαύσουν επιφανειακά κάποιο θρησκευτικό εσωτερικό συναίσθημα που κλαίει και φωνάζει με λυγμούς. Ο Χριστός αδερφέ μπορεί να σε ξέρει αλλά αν δεν πάς σε Εκείνον αυτός δεν θα έρθει σε σένα χωρίς να το θέλεις πραγματικά. Σε καλεί συνέχεια αλλά δεν θα ενεργήσει χωρίς την δική σου συγκατάθεση. Στην ζωή του ο Κύριος μιλούσε με τους ανθρώπους τις πόρνες και τους αμαρτωλούς μπήκε σε διάλογο ο δημιουργός με το δημιούργημα και σε αυτόν τον διάλογο γινόντουσαν τα αποκαλυπτήρια του θελήματος του ανθρώπου προς τον Χριστό. Ακόμα και η εσωτερική διάθεση υποδοχής του Κυρίου ειναι και αυτό ένα κάλεσμα, μια κραυγή, ένα "θέλω" . Και αυτό το "θέλω" είναι πράξη ζωής και όχι μια επικλητική φιλοσοφική αναφορά στο Χριστό.
Πολλοί λένε ότι στον Χριστό και η πίστη αυτή αρχίζει και τελειώνει με την εικόνα που έχουν κρεμασμένη στον τοίχο του σπιτιού τους. Άλλοι έχουν μια θεωρητική πίστη αλλά πράξη ζωής δεν γίνεται. Σε άλλους ο Χριστός είναι ένα Ον που θα το καλέσουμε σε κάποιες συγκεκριμένες καταστάσεις ζωής για να μας βοηθήσει. Συνήθως τον καλούν στα άσχημα, στα ευχάριστα το “Δοξα τω Θεω” δυστυχώς δεν βγαίνει ποτέ.
Στην Ορθόδοξη πίστη τα πράγματα είναι συγκεκριμένα όσο ποτέ. Στις προσευχές μας μιλάμε και απευθυνόμαστε σε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Στην Θεία λατρεία μας κάνει το τραπέζι και κοινωνούμε ένα συγκεκριμένο πρόσωπο. Στη ζωή μου μέσα από τον ευλογημένο δρόμο της υπακοής υποδέχομαι το θέλημα του Θεού στη ζωή μου και προχωράμε μαζί.
Το  ότι μεταλαμβάνω Σώμα και Αίμα Χριστού στην Εκκλησία σημαίνει ότι όλη μου η ζωή κοινωνεί τον Χριστό για να μπορώ να κάτσω στο τραπέζι μαζί Του. Αν δεν θέλω να παντρευτώ με τον άνθρωπο μου στην Εκκλησία , αν δεν εξομολογούμαι , αν δεν έχει η καθημερινότητα μου αναφορά σε Εκείνον, αν δεν μελετάω και δεν προσεύχομαι για να μάθω ποιός ειναι αυτός ο Θεός και τι θέλει τελικά απο μένα, τότε για ποια Κοινωνία Θεού και ανθρώπου μιλάμε ; Δεν μπορούμε να μιλάμε για σχέση με τον Χριστό με έναν εκκλησιασμό Χριστούγεννα , Πάσχα και Δεκαπενταύγουστο. Αυτό δεν λέγεται σχέση. Είναι μια μορφή ειδωλολατρείας για να καλύψω κάποιο εσωτερικό υπερφυσικό υπαρξιακό κενό.
Πού βρίσκεται τελικά ο Χριστός στη ζωή μου ; Είναι σημείο υπαρξιακής αναφοράς; ή απλά ένα θρησκευτικό είδωλο για να μας πάνε καλά τα πράγματα;
Ο Χριστός για να έρθει στη ζωή μου θα πρέπει να Του φωνάξω, να τον εντάξω μέσα στη ζωή μου  , στην καθημερινότητα μου. Να γίνει κάθε μέρα ένα σκαλοπάτι προς την Βασιλεία των Ουρανών κρατώντας το χέρι του Πατέρα μου, δηλαδή του Κυρίου. Αυτό θα γίνει όταν νοηματοδοτικά προσανατολίσω όλη μου την ύπαρξη ‘ωστε να γίνει αναφορά σε Εκείνον. Από το απλό καλημέρα στον γείτονα , μέχρι τη δυσάρεστη είδηση από τον γιατρό, από την αγκαλιά του παιδιού μου , μέχρι τον πόλεμο που μου κάνει ο συνάδελφος στη δουλειά εγώ θα πρέπει να ευωδιάζω Χριστό, μέχρι τα σ’αγαπώ και τη συγγνώμη που θα βγούν απο την καρδιά μου. Στα μεγάλα διλήμματα που κρατάω το χέρι της γυναίκας μου και του παιδιού μου και πρέπει να πάρω κάποιες αποφάσεις. Αν δεν φωνάξω τον Χριστό η πορεία της ζωής μου δεν θα ανοίξει στην ανατολή αλλά στην δύση του φωτός και σε άσχημες καταστάσεις.  Να ευωδιάζει Χριστό και η ψυχή και το σώμα μου, απο το βλέμμα μου, την χειραψία που θα δώσω σε κάποιον μέχρι το πώς αναπνεύω.  Τα πάντα να μαρτυρούν την παρουσία Του στη ζωή μου και ότι είμαι ένας συνοδοιπόρος μαζί Του και αυτός είναι ο ενεργών στην ζωή μου. Να με βλέπει ο άλλος και το πρώτο πράγμα που θα σκέφτεται να είναι ότι ανήκω στον ουρανό απλά περπατάω στη γή σαν επισκέπτης για λίγο διάστημα. Σχέση με τον Χριστό χωρίς υπακοή και εμπιστοσύνη δεν υπάρχει.
Για να πάω και να βαθύνω τη σχέση με τον Χριστό πρέπει να τον γνωρίσω. Δυστυχώς δεν μελετάμε Αγία Γράφή και δεν γνωρίζουμε το πρόσωπο του Κυρίου. Πώς θα πάω τη σχέση παραπέρα όταν δεν γνωρίζω το πρόσωπο με το οποίο σχετίζομαι ώστε να το αναγνωρίζω και την παρουσία Του μέσα στη ζωή μου; ...Ας εγκαταλείψουμε λοιπόν την φιλοσοφημένη αοριστολογία και ας πάμε στην ουσία της σχέσης...απλά και συγκεκριμένα… Με καρδιά και με πράξη...
Από το ξεκίνημα της ημέρας η πρώτη καλημέρα ανήκει στον Χριστό με την προσευχή και την προσφορά του θυμιάματος ώς σφραγίδα του παραδείσου με τα όμορφα αρώματα στον τραυματισμένο μας  κόσμο. Το κλείσιμο της ημέρας πάλι ανήκει σε Εκείνον με την βραδινή προσευχή και αναφορά του ημερήσιου απολογισμού για να πάω πνευματικά λιγάκι παραπέρα.
Όλη την υπόλοιπη μέρα να τον έχω μέσα στην καρδιά μου και να προσπαθώ να τον ακούω. Να τον καλώ σε κάθετι από το πιό μικρό μέχρι το πιο μεγάλο. Η κραυγή ότι τον έχω ανάγκη και τον θέλω βαθαίνει στη σχέση , τη στερεώνει , και ο άνθρωπος ανακαλύπτει περισσότερα διαμάντια στο κάστρο της καρδιάς του.
Δεν προσεύχομαι γιατί έχει ανάγκη ο Θεός να με ακούσει. Προσεύχομαι διότι εγώ έχω ανάγκη Εκείνον. Δεν προσεύχομαι απλά για να πω κάποια λογάκια έτσι αόριστα. Προσεύχομαι διότι θέλω να του μιλήσω όπως μιλούσα στον πατέρα μου όταν ήμουνα μικρός και θέλω να μου απαντήσει. Έχω ανάγκη να μου απαντήσει, διότι ξέρω ότι η απάντηση  Του δεν θα είναι κάποιες φράσεις αλλά ακτίνες της δικής Του παρουσίας στη δική μου ζωή για να βρώ και πάλι τον δρόμο της επιστροφής.
 Καλή πορεία επιστροφής ....

Nα πάνε “καλά” τα πράγματα ή να πάνε στον Χριστό τα πράγματα ;

Πολλές φορές ευχόμαστε να πάνε “καλά” τα πράγματα.

Πάμε στους Ιερείς για να προσευχηθούν για εμάς και την οικογένεια μας , κάνουμε οι ίδιοι προσευχές πηγαίνουμε στην Εκκλησία για να πάνε “καλά” τα πράγματα. Τι σημαίνει όμως αυτό; Το θέμα είναι να πάνε “καλά” τα πράγματα ή στον Χριστό τα πράγματα; Δυστυχώς αγαπητοί μου το να πάνε “καλά” τα πράγματα πολλές φορές δεν σημαίνει τίποτα. Για παράδειγμα μπορεί να θεωρούμε ότι να πάνε “καλά” τα πράγματα για έναν άρρωστο είναι να γίνει καλά, αλλά και να γίνει αυτό μετά πάλι θα έρθει ο θάνατος. Το θέμα μας είναι αν θα πάνε στον Χριστό τα πράγματα και όχι απλά να πάνε “καλά” σύμφωνα με τα κοσμικά κριτήρια.
 Είναι καλό  να παντρευτεί το παιδί μου αλλά το θέμα είναι τι γάμο θα κάνει κι αν θα πάει ο γάμος στον Χριστό και όχι απλά να έχουμε μια κοσμική ικανοποίηση. Να κάνω οικογένεια και παιδιά και θεωρούμε ότι καλό είναι να τα μεγαλώσω σωστά και να τα δω ευτυχισμένα αλλά τι σημαίνει αυτό; Να είναι τα παιδιά μου καλά, με τον Χριστό όμως θα είναι ; Το θέμα μου είναι να δω τον εαυτό μου ή τα παιδιά μου στο στερέωμα του κόσμου τούτου ή στο στερέωμα της Βασιλείας των Ουρανών;
  Ευχόμαστε πολλές φορές να πάνε όλα “καλά” αλλά εκτός από τη διαπίστωση ότι αν τελικά αυτό συμβεί δεν σημαίνει τίποτα, οφείλουμε να παραδεχτούμε ότι το να συμβεί αυτό δεν κάτι τόσο απλό, αφού υπάρχει φθορά και θάνατος, οπότε την οποιαδήποτε χαρά και ευτυχία θα τη διαδεχθεί ο πόνος και η απώλεια. Αυτή είναι η ροή αυτού του κόσμου ...Μια ροή που μόνο ο δημιουργός μπορούσε να την αλλάξει και την άλλαξε. Η Ανάσταση του Χριστού μεταμόρφωσε τον θάνατο σε κοίμηση και αυτό είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο δώρο που θα μπορούσε να κάνει ο Θεός στον άνθρωπο.
 Αυτός ο κόσμος από μόνος του δεν μπορεί να δημιουργήσει χαρά και ευτυχία διότι κινείται σε παρακμή φθοράς. Κρατάς το παιδί σου στο μαιευτήριο γεμάτος χαρά αλλά ξέρεις ότι αυτό δεν θα κρατήσει για πάντα είτε διότι θα φύγεις εσύ ή το παιδί σου. Αυτή η λαχτάρα να κρατήσουν όλα για πάντα σκοντάφτει στο τάφο. Όλες οι ελπίδες, οι αγάπες, οι αγωνίες, οι χάρες, τα όνειρα ξεθωριάζουν διότι η φθορά του χρόνου είναι αμείλικτη.
 Με την Ανάσταση ανοίγονται άλλες προοπτικές, με την ενσάρκωση δίνονται άλλες δυνατότητες στην ύπαρξη του κόσμου και του ανθρώπου. Τα πράγματα πλέον δεν έχει σημασία απλά να πάνε “καλά” διότι το “καλά” είναι χαοτικό και αόριστο. Τώρα πλέον υπάρχει ζωογόνος προορισμός και αυτός ο προορισμός είναι η αγκαλιά ενός συγκεκριμένου προσώπου. Αυτό το πρόσωπο είναι ο Χριστός.
 Κάποια ζωντανά παραδείγματα που μπορεί τα πράγματα να μην πήγαν “καλά” με την κοσμική ματιά αλλά πήγαν στον Χριστό ….
 Κάποτε πήγε κάποιος βαριά άρρωστος σε κάποιον γέροντα, του μίλησε για την ασθένειά του και τον παρακάλεσε για ίαση. Ο Γέροντας απάντησε κάτι το παράδοξο σύμφωνα με τα δεδομένα αυτού του κόσμου : “Μπορώ να σε κάνω καλά αλλά δεν σε συμφέρει, πήγαινε στον Χριστό”. Κάτι τέτοιο τορπιλίζει την κοσμική μας λογική διότι αυτή είναι η λογική του Ουρανού. Μιλάμε για μία άλλη λογική , στην ουσία για μια άλλη προοπτική που έχει ο άνθρωπος σε αυτόν τον κόσμο.
 Σε μια άλλη περίπτωση ένα παλικάρι είχε καρκίνο και όταν πήγε σε ένα μοναστήρι να προσευχηθεί οι μοναχές του είπαν με καλή διάθεση να προσκυνήσει τα Άγια λείψανα για να γίνει το θαύμα. Το παλικάρι απάντησε ότι δεν ψάχνει για κάποιο θαύμα αλλά προετοιμάζεται για τη μεγάλη συνάντηση με τον Χριστό.
 Όταν πάμε στο Άγιον Όρος και κουβεντιάζουν γονείς με τους μοναχούς ότι για παράδειγμα τα παιδιά τους είναι καλά και πάνε όλα καλά στη ζωή τους οι μοναχοί είναι ξεκάθαροι. “Με τον Χριστό είναι τα παιδιά σας ; Μόνο τότε θα είναι καλά”.

Μπορεί η αρρώστια να σου σκοτώνει το σώμα , αλλά σε πολλές περιπτώσεις λαμπυρίζει την ψυχή περισσότερο και από το φως του ήλιου. 

 - Μονάδα Ανακουφιστικής Φροντίδας Γαλιλαία. -

Μας αναφέρει ο Παύλος Τριποδάκης : 

“Εκεί νοσηλευόταν η Βάσω. Εκεί τη γνώρισα σχεδόν τυχαία και την άλλη μέρα της πήρα συνέντευξη. Λίγες μέρες μετά μας άφησε.

Στο τέλος του βίντεο στην κηδεία της είναι εντυπωσιακό το πως διατήρησε την ευκαμψία της, πέρα από όλα τα άλλα, αυτό το θαυμαστό γεγονός είναι και σαν μια σφραγίδα πιστοποίησης για την αλήθεια και την βαρύτητα των πραγμάτων που μας λέει.

Το video στο link : https://www.youtube.com/watch?time_continue=677&v=vGaK2r7fqVk

                                                                                         Για την Βασιλική δεν πήγαν “ΚΑΛΑ” τα πράγματα, πήγαν όμως στον Χριστό.

Αυτή είναι η μεγαλύτερη επιτυχία και ευτυχία αφήνοντας και ολοκληρώνοντας την παρουσία μας σε αυτόν τον κόσμο. Όχι απλά να ζήσουμε πολλά ή γεμάτα χρόνια. Αλλά να ζήσουμε από τώρα τον Χριστό και όταν αφήσουμε τον κόσμο να πέσουμε στην αγκαλιά του. Τότε ο θάνατος γίνεται πανηγύρι!

 Να πέφτουμε λοιπόν στα γόνατα όχι για πάνε “καλά” τα πράγματα αλλά για να πάνε στον Χριστό.

Στον γκρεμό ή στον Χριστό ;

Στην Εκκλησία βρίσκουμε συνήθως δύο καταστάσεις ανθρώπων ….

Αυτούς που μπαίνουν για να θεραπευτούν και αυτούς που θέλουν να καλυφθούν.
Αυτούς που θέλουν να μετανοήσουν και αυτούς που θέλουν να μείνουν αμετανόητοι.
Αυτούς που θέλουν να εξομολογηθούν και αυτούς που θέλουν να αυτοδικαιωθούν.
Αυτούς που θέλουν να θεραπεύσουν την αμαρτία και αυτούς που θέλουν να βαπτίσουν την αμαρτία αρετή.
Αυτούς που θέλουν να διαλυθούν για τον πλησίον και αυτούς που θέλουν να διαλύσουν άλλους.
Αυτούς που θέλουν η ζωή τους να είναι ο Χριστός και αυτούς που θέλουν ο Χριστός απλά να είναι μέρος της ζωής τους όποτε και όταν το θελήσουν.
Αυτούς που θέλουν τον Χριστό και αυτούς που θέλουν κάτι από Εκείνον.
Αυτούς που παλεύουν για να θεραπεύσουν και να μεταμορφώσουν το “Είναι” τους και αυτούς που μένουν στο φαίνεσθαι και στο θεαθήναι.
Αυτούς που έρχονται σαν μετανοημένοι ληστές και πόρνες και αυτούς που μένουν αμετανόητοι Φαρισαίοι.
Αυτούς που θέλουν να διακονήσουν τον άνθρωπο και αυτούς που θέλουν να τους υπηρετούν οι άνθρωποι.
Αυτούς που ζητάνε βοήθεια από τον Χριστό για να κουβαλήσουν τον Σταυρό τους και αυτούς που κόβουν τον Σταυρό και τον πετάνε στα σκουπίδια.
Αυτούς που θέλουν τον Χριστό στην ζωή τους ως Πατέρα και οδηγό και αυτούς που τον θέλουν δικαστή εις βάρος των άλλων και τσιράκι τους.
Αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως πρόσωπο και αυτούς που βλέπουν τον Χριστό ως είδωλο.
Αυτούς που βλέπουν την Ορθοδοξία ως αποκάλυψη Θεού και αυτούς που την βλέπουν ως μια κοσμική θρησκεία.
Για όλους είναι ο Χριστός, όλους τους αγαπάει, όλους τους δέχεται, για όλους έχει το έλεος και την αγκαλιά Του ανοιχτή. Για τη δεύτερη κατάσταση των ανθρώπων απλά δεν θέλουν εκείνοι τον Χριστό και όχι ότι ο Χριστός δεν τους δέχεται.
Αμετανοησία σημαίνει αυτό το πράγμα : Με καλεί ο Χριστός να τρέξω στην αγκαλιά Του και εγώ δεν πάω γιατί ΔΕΝ ΘΕΛΩ…
Στη ζωή τα πάντα είναι θέμα επιλογών. . . Ακόμα και η κρίση είναι αυτό το πράγμα…
Η κρίση του Θεού τι είναι ; Ο βαθμός που θα μπει στο γραπτό που έχω γράψει ο ίδιος...Δεν φταίει λοιπόν ο εξεταστής αλλά θα γευτώ μέσα από την δική μου προσπάθεια τα ανάλογα αποτελέσματα.
 Δύο σταυροί ένας αριστερά του Κυρίου και ο άλλος δεξιά…
Δύο πόρτες έχει η ζωή λέει ένα λαϊκό άσμα…
 Δύο δρόμοι ως τρόποι μετοχής υπάρχουν και στην Εκκλησία ο δρόμος της μετανοίας και ο δρόμος της αμετανοησίας
 Ο ένας δρόμος οδηγεί στον Χριστό και ό άλλος στον γκρεμό….
 Τα πάντα είναι θέμα επιλογών… Καλή πορεία μετανοίας ..

«Είχα ετοιμάσει το βιβλίο περί πνευματισμού… Ξαφνικά, αισθάνομαι δίπλα μου τον διάβολο. Ανατρίχιασα ολόκληρος…»

Θεοδόσιος μοναχός Αγιοπαυλίτης (1901 – 1987)
Ὁ π. Θεοδόσιος Ἁγιοπαυλίτης, κατὰ κόσμον Θεόδωρος Ἀντωνᾶτος, γεννήθηκε στὴν Ἀταλάντη Λοκριδος, τὴν 1η Μαρτιου τοῦ ἔτους 1901.
Σπούδασε στὴν Ἀνωτάτη Ἐμπορικὴ και, ὅσο ἦταν στὸν κόσμο, ἀσχολεῖτο μὲ τὸ ἐμπόριο. Σχέση μὲ τὴν Ἐκκλησία καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ δὲν εἶχε, γιὰ νὰ μὴν ποῦμε ὅτι ἦταν καὶ ἀντίθετος. Θέλοντας νὰ αὐξήσει τὶς δουλειές του σχετίστηκε μὲ μία ὁμάδα πνευματιστῶν καὶ ὄντως αὐξήθηκαν τὰ κέρδη του.

…Διηγήθηκε: 

-Κάποια φορά, ἐνῶ ἔγραφα τὴν νύχτα περὶ πνευματισμοῦ, κάποιος χτύπησε πολὺ δυνατὰ τὸ τζάμι τοῦ παραθύρου, τόσο πολύ, ποὺ πῆγε νὰ σπάσει. Κοιτάζω καὶ βλέπω μία σκιὰ στὸ τζάμι. Ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ νὰ φύγεις, λέω καὶ σταυρώνω συνεχῶς τὸ παράθυρο. Σὲ λίγο βλέπω μία σκιὰ σὰν ἀστροναύτη νὰ ἀπομακρύνεται.

Ἄλλη φορά, τοῦ συνέβει τὸ ἑξῆς, ὅπως διηγήθηκε: 

Ἕνα βράδυ στὸ κελλί μου ἦρθε ὁ π. Γεράσιμος ὁ Μικραγιαννανίτης.

-Πότε ἦρθες, τοῦ λέω, δὲν σὲ πρόσεξα.

-Νά, τὸ ἀπόγευμα. Θὰ βγάλεις βιβλίο ἔμαθα.

-Ναί, τοῦ ἀπαντῶ. Θὰ βγάλω ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν πνευματισμό. Τότε ὁ π. Γεράσιμος μοῦ λέγει:

-Τὰ μέντιουμ ἀπ’ αὐτὰ ποὺ λέγουν 99% εἶναι ἀλήθεια, 1% ψέμματα, καὶ αὐτὸ τὸ 1 ἀναιρεῖ τὰ 99.

-Αὐτὸ ποὺ λέγεις εἶναι ὡραῖο νὰ το γράψω στὸ βιβλίο, ἀλλὰ ποῦ τὸ βρῆκες; ἐρωτῶ.

-Στὰ Πνευματικὰ Γυμνάσματα, ἀπαντά.

Ὅταν ἔφυγε ἀπὸ τὸ κελλί μου, ἀνοίγω τὰ Πνευματικὰ Γυμνάσματα, καὶ τὸ βρίσκω ἀμέσως. Ὅταν τελείωσα τὸ πρόχειρο γράψιμο καὶ ἤμουν ἕτοιμος νὰ τὸ στείλω στὸ τυπογραφεῖο, ὁ λογισμὸς μοῦ ἔλεγε νὰ ψάξω νὰ βρῶ τὴν σελίδα ὅπου ἦταν γραμμένο αὐτὸ ποὺ μοῦ εἶχε πεῖ ὁ π. Γεράσιμος.

Ψάχνω τρεῖς φορὲς ὅλο τὸ βιβλίο καὶ δὲν τὸ βρίσκω γραμμένο. Σηκώνομαι καὶ πηγαίνω στὴν Μικρὰ Ἁγία Ἄννα, βρίσκω τὸν π. Γεράσιμο καὶ τοῦ λέγω:

-Ὅταν ἦρθες στὸ Μοναστήρι μοῦ εἶπες αὐτὸ καὶ αὐτό. Δὲν τὸ βρίσκω τώρα στὰ Πνευματικὰ Γυμνάσματα. Τί συμβαίνει;

-Οὔτε ἦρθα στὸν Ἅγιο Παῦλο -ἔχω πολὺ καιρὸ νὰ ἔρθω-, ἀλλὰ οὔτε καὶ σοῦ εἶπα τέτοιο πρᾶγμα. Ἔμεινα ἄναυδος. Ἀπατήθηκα λοιπὸν σὲ τέτοιο βαθμὸ ἀπὸ τὸν διάβολο;

Τότε σκέφθηκα, ὅτι ἐὰν τὸ ἔγραφα, αὐτὸ θὰ ἔκανε πολὺ μεγάλο κακό, διότι ὅποιος διάβαζε τὸ βιβλίο θὰ σκεφτόταν: Ἐφ’ ὅσον τὸ 99 εἶναι ἀλήθεια, τὶ μὲ νοιάζει γιὰ τὸ 1, θὰ πάω στὰ μέντιουμ.

Ὅταν εἶχα ἑτοιμάσει τὸ βιβλίο περὶ πνευματισμοῦ, τὸ καθαρόγραφα γιὰ νὰ τὸ στείλω τὸ πρωΐ γιὰ ἐκτύπωση. Εἶχαν μείνει ἀκόμη 4 σελίδες γιὰ νὰ τελειώσω. Ξαφνικά, αἰσθάνομαι δίπλα μου τὸν διάβολο. Ἀνατρίχιασα ὁλόκληρος. Ὁ λογισμὸς μοῦ ἔλεγε νὰ σταματήσω. Ὄχι, εἶπα, θὰ τελειώσω καὶ μετὰ θὰ σταματήσω. Χριστέ μου, βοήθα με, καὶ συνέχισα νὰ γράφω κλαίγοντας καὶ προσευχόμενος, ενῶ ἔτρεμα ἀπὸ τὸν φόβο μου.

Ὅτα τελείωσα, ξάπλωσα λίγο. Σὲ λίγο ἀκινητοποιήθηκα τελείως ἀπὸ τὸν διάβολο. Δὲν μποροῦσε οὔτε νὰ φωνάξω. Μόνο τὸ μυαλό μου, ἡ σκέψη μου λειτουργοῦσε. Τὸτε θυμήθηκα τὸν Ἀββᾶ Ἰσαὰκ ποὺ λέγει: Μόνο τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ μπορεῖ νὰ διώξει τὸ θέμα τοῦ διαβόλου.

Ἄρχισα τότε νὰ προσεύχομαι θερμῶς, ὁπότε ἐντὸς ὀλίγου ἔφυγε ὁ διάβολος καὶ ἐλευθερώθηκα…

*απόσπασμα από το κείμενο
πηγή: athgerontes.blogspot.com