Πηγή: Απόσπασμα τού προλόγου τού μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερωνύμου Β΄ στο Ιεραποστολικό βιβλίο τού Μακ. Αρχιεπισκόπου Τιράνων και πάσης Αλβανίας Αναστασίου: "Έως εσχάτου τής γης" σελ. 11,12.
Η σχέση είναι ένας τρόπος να ζεις κατά τον οποίο ο ένας αντλεί την υπόστασή του από τον άλλο. Σ' αυτή την περίπτωση η ταυτότητα τών όντων δεν πηγάζει από τον εαυτό τους, αλλά απ' έξω, εκτός τού εαυτού τους. Ή δηλαδή θα αυτο-προσδιορίζονται ή θα ετερο-προσδιορίζονται τα όντα.
Στην περίπτωση που ένα ον αντλεί την ταυτότητά του, το "είναι του", από τον εαυτό του, σημαίνει ότι δεν χρειάζεται κάτι εκτός τής υπάρξεώς του. Οπότε το συγκεκριμένο ον υποτιμά τον έτερο είτε με την εσωστρέφεια είτε με επέκταση σε βάρος άλλου.
Εάν όμως ένα ον αντλεί το "είναι του" από ένα άλλο ον, τότε αναφερόμαστε στην οντολογία τής σχέσεως. Εδώ το "είναι", η ύπαρξη, είναι αποτέλεσμα ενός άλλου που με βεβαιώνει ως έτερο. Η σχέση είναι ο μόνος τρόπος να αποφύγεις τη διαίρεση ή την επέκταση, συγχώνευση. Η σχέση ταυτίζεται πάντοτε με την αγάπη και την ελευθερία, που για την Εκκλησία δεν είναι μια ιδέα, αλλά ένας τρόπος να ζεις και να υπάρχεις, όπως προτυπώνεται στο πρόσωπο τού Χριστού. Ο Χριστός είναι το κέντρο, η κεφαλή. Για τούτο, όπως θα σημειώσει ο Μακαριώτατος στη σελίδα 347 τού παρόντος τόμου, ο ιεραπόστολος "είναι απεσταλμένος τού Ιησού Χριστού δια θελήματος Θεού. Αυτό που έχει σημασία δεν είναι τι θα πει και τι θα πράξει ο ίδιος (ο ιεραπόστολος), αλλά τι θα πει και θα ενεργήσει ο Κύριος δι' αυτού".
Επομένως η ιεραποστολή είναι κλίση συμμετοχής σε ένα συγκεκριμένο δείπνο, όπου μετέχοντας ο άνθρωπος εντάσσεται σε έναν άλλο τρόπο υπάρξεως, σύμφωνα με τον οποίο αναγνωρίζει ως αιτία και πηγή τής ζωής του τον Τριαδικό Θεό και έτσι αντιμετωπίζει τον έσχατο εχθρό του, τον θάνατο. Τον θάνατο που δεν αντιμετωπίζεται με δράσεις κοινωνικού περιεχομένου, οι οποίες είναι καλές για να βελτιώνουν το βιολογικό επίπεδο τών ανθρώπων, αλλά δεν είναι αρκετές για να δώσουν ζωή. Αυτές δεν νικούν τον θάνατο.
Η Εκκλησία, λοιπόν, ως μια κοινότητα εν Χριστώ, ενώ έχει εστραμμένα τα μάτια της στα έσχατα, ενώ το είναι της το αντλεί από την ερχόμενη Βασιλεία, εντούτοις δεν είναι αδρανής απέναντι στην ιστορία. Είναι παρούσα με τον τρόπο που ήταν ο Χριστός, δηλαδή εν αγάπη και εν ελευθερία. Ενεργεί, παραμυθεί, οριοθετεί, γεννά, κηρύττει, αιωνίζει. Ποτέ όμως οι κόποι μας και οι ιεραποστολικές μας φροντίδες δεν είναι αυτονόητα ιερές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου